ik heb een blauwe plek op mijn schouder
daar, waar gij mij beet
in mijn zachte vlees terwijl ik wil
dat gij mij opeet
helemaal, van boven tot onder
proeft gij elk stukje huid
elke rilling die door mijn lichaam schiet
is een schone belofte dat gij mij morgen
nog meer aanbiedt
en overmorgen ook nog
wil ik dat gij mij bemint
dus bijt mij
merk mij
blijf bij mij
voor gij u bezint
"why can't i sleep with my eyes open?" ik zit op de bus richting stadscentrum. rufus wainwright zingt luidkeels in mijn oren. de muziek staat zo luid dat het bijna pijn doet aan mijn trommelvliezen, maar niets kan me deren. ik sta op het punt het refrein mee in te zetten wanneer ik vanuit mijn ooghoeken merk dat een oude man me een beetje vreemd zit aan te staren. ik slik mijn woorden in, mijn opborrelende lach ook en kijk dan maar grijnzend naar buiten. "why can't i sleep with my eyes open?"
ja, waarom niet? waarom moet ik überhaupt die nood aan slapen hebben? ik wil klaarwakker zijn, vierentwintig op vierentwintig uur. als je goed in je vel zit, komen woorden moeilijker. ik kan dat als perfect excuus gebruiken voor het geringe aantal verschenen blogposts van de afgelopen dagen. het is immers een waarheid die veel schrijvers naar voor brengen: in tijden van ongeluk graaf je diep in emoties, delf je bloedmooie woorden op uit duistere grotten vol glassplinters (voel het ongemak, de pijn, het verdriet). in tijden van vreugde slorpt het lijfelijke ervaren het esthetische woordgebruik op. de energie gaat naar het ten volle beleven van het geluk.
toch zijn niet alle schrijvers het hier mee eens. er zijn er zelfs die zo ver gaan dat ze pretentieus uitroepen: "een echte schrijver brengt ten allen tijde woordkunst voort." bullshit. tom barman zegt het zo: "de enige artiest die altijd op zijn best is, is de middelmatige." ik geef hem volmondig gelijk.
ondertussen heeft de buschauffeur zijn gsm opgenomen. hij lacht mooi, de jongeman. stiekem bestudeer ik hem en ik zie hoe hij verdiept is in het gesprek, hoewel zijn ogen geconcentreerd de weg in het oog houden. hij heeft zwart haar, een bruine huid, een leuke lach. een italiaan misschien? of een marokkaan? ik kan mensen van een andere origine niet zo goed uit elkaar houden. ik vind dat ook niet zo nodig. schone mensen/mensen met een uitstraling trekken altijd mijn aandacht. maar goed, ik dwaal af. zo zie je maar, als ik me lekker voel, begin ik nogal snel te lullen. (brigitte kaandorp is daar ook erg goed in. onwaarschijnlijk goed zelfs.) gedachten volgen elkaar vliegensvlug op, terwijl ik de wereld rondom me heel scherp zie, heel intens ervaar. juist omdat al het geluk in mijn lijf met grote handen graait naar meer. méér.
wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat mijn hoofd vol zit met verhalen. grote verhalen. kleine verhalen. het is één filmische chaos in mijn hoofd. heel veel beelden wriemelen kronkelend door elkaar, om voorrang strijdend. die beelden bevatten alle minuscule details die de wereld maken. ik droom mensen. ik droom hele boeken. het probleem is dat ik me te druk voel om te gaan zitten en de woorden te ordenen tot een samenhangend geheel. ik huppel, dwarrel als een vrolijk boomblad door de koude lucht, dans aan de bushalte (als het nog/al donker is en er niet te veel mensen over straat lopen) met rufus wainwright of ellen allien in mijn oren, afhankelijk van mijn stemming. want ik lach sowieso stralend deze dagen. maar de ene keer is mijn lach uitgelaten - ik leef/ik hou van u, van u en ook van u - en de andere keer is mijn lach zacht, stil genietend, voldaan zuchtend.
zo blij ben ik niet dat hij vertrekt. wel ben ik blij dat ik hem heb leren kennen. een persoon die mij vollediger heeft gemaakt/maakt.
en ik ben blij. omdat ik haar heb. en haar. want zij en zij zijn mijn geluk op deze aarde. meer dan ooit ben ik me bewust van mijn persoonlijke betekenis van vriendschap. en zij en zij zijn de verpersoonlijkingen van die waarheid die de mijne geworden is.
het is maar dat ge het weet.
en met deze werp ik alle 633 woorden in uw welgevormde schoot.
volgens rik hoor ik tegenwoordig bij de bloggende bv's. en daisy noemt me een racende keizerin (nog altijd gracieus, weliswaar).
de bwards doen heel wat stof opwaaien, ook in deze contreien. toen ik ontdekte dat ik op de 19de plaats sta, kreeg ik het even heel warm. potverdekke, hoe heb ik dat gelapt?
aan mij moet u het alleszins niet vragen. ik doe mijn ding, dat is alles. en dan nog in een lelijke blogspot. maar u hoort mij niet klagen. integendeel. ik stelde als hoofdprijs een interview in de vlaamse kwaliteitskranten voor. dan kennen ze mij daar ook ineens, dacht ik. u mag dus nog altijd stemmen. zeer graag zelfs.
update: aangezien er nog een tweede en derde plaats in te vullen valt, hier enkele mensjes die nog wat stemmen verdienen.
glowbutterfly: deze jonge vrouw komt steeds lieftalliger uit de hoek. ze schrijft eerlijk, mooi, gevat en kwetsbaar.
vuur: goed, beter, best! woorden zijn een verlengstuk van deze jongedame.
afvragingen: als we rik mogen geloven, mogen we vanalles verwachten de komende dagen. ook kleine keizerin brandt van nieuwsgierigheid.
tantieris: wij herkennen onszelf in elkaar. meer uitleg is bijgevolg onnodig.
soms zou ik mezelf wel eens willen bezig zien. ik zou mezelf willen zien schrijven. of ik wil mezelf lezen, voor de eerste keer. ik zou mezelf eens willen zien léven.
ik
ben
een
raadsel.
de mensen met het grootste bakkes zijn dikwijls diegenen met het minste zelfvertrouwen. soms durf ik mezelf hier onder catalogiseren. ik ben een stoere madam met een schoon gezichtje en veel praat. het zou niet de eerste keer zijn dat anderen mij zo beschrijven.
als ik dat hoor, word ik altijd even stil. ik kan me nooit herinneren dat ik er stoere praat heb uitgeslagen. en geheugenverlies? nee, zó veel drink ik niet.
het is zo dat ik geen stille ben. eigenlijk ben ik constant gevat in een bel van pure verwondering over de magie van het bestaan. mét al het geluk, mét al de zever. ik wil dat delen. met iedereen die rondom mij leeft. dus ik praat, ik lach, ik omhels, ik deel.
stoer? nooit van gehoord.
het is niet zo dat ik me wrokkig voel tegenover mensen die nog niet verder keken. ik voel me ook niet beledigd. eerder een tikje... verwonderd. afvragend. want wat ik het liefste wil, is écht zijn. en mijn écht zijn, wordt blijkbaar regelmatig écht anders geïnterpreteerd.
of is het omgekeerd? zijn mijn handelingen een uiting van een onbekende soort sociaal gedrag?
is elke mens een raadsel voor zichzelf?
soms zijn woorden erg gevaarlijk. zoals deze week. deze decemberdagen hebben een hoge risicofactor. ik had het al snel in de mot.
woorden zijn de uiterlijke vorm van wat er zich innerlijk afspeelt, maar dat niet alleen. het zijn de concretiseringen van vage gedachten, van ijle gevoelens. van zweverigheid, dromen, verbogen realiteit.
en concretiseringen jagen angst aan. soms.
daarom hou ik misschien zo van het abstracte. een aanwezige vorm, maar niet afgelijnd. een volledig gevoel, maar toch niet geëtiketteerd.
ach. ik ben een paradox.
ik wil definties, vastigheid. om te overleven.
maar ik wil ook voorbij de uitgerokken grenzen van de gevoelswereld. zwelgen in de vrijheid van de on-structuur.
het is slechts een schijnbare tegenspraak. want het ene is inherent aan het andere.
in mijn persoon.
mijn voeten zijn kletsnat, mijn sokken soppen in mijn witte botten en de blauwe jeans die ik draag heeft een vieze stadse modderrand. mijn donkerblonde haren plakken plat tegen mijn schedel en mijn ogen hangen half dicht van te weinig slaap.
ba. wat een dag. en het is nog geen elf uur, kan je nagaan.
ik heb me op deze druilerige donderdagochtend al van hot naar her gehaast. nieuwe weekendjobs in orde brengen, vergeten camera ophalen, grote mooie zwart-wit foto’s laten ontwikkelen. dat allemaal terwijl de regen neerplenst, de grijze hemel boven mij niet ophoudt met agressief haar waterlanders boven me uit te storten.
ik heb geen zin. ik heb geen zin. ik heb géén zin. niet om die 2000 woorden uit mijn pen te persen die haar creativiteit vannacht heeft achtergelaten in dromenland waar het zó veel beter vertoeven was. niet om die saaie les te volgen en kritiek te moeten aanhoren over een zin die twee regels te ver naar beneden staat of een woord dat verkeerd gekozen is. niet om die deadline te halen tegen morgenochtend. niet om sociaal te zijn, lief te doen of medeleven te tonen.
wat ik wil, is heerlijk languit op mijn bed gaan liggen, met een warm kersenpitkussen aan mijn arme koude voetjes. met de boekenspecial 06 van knack. met ‘amerika’ van martha mcphee, het meest overdonderende boek dat ik dit jaar heb gelezen. met een nieuwe afspraak in mijn agenda: nusch, theatervoorstelling van frank vercruyssen en judith davis.
maar nee. ik loop over de meir, glibberend en glijdend over natte straatstenen wanneer één of andere kerel me vanonder zijn paraplu enthousiast vraagt: "mevrouw, eet u smeerkaas?" bijna gil ik gefrustreerd: "nee!", maar het absurde van de situatie dringt net op tijd tot me door en ik schiet in de lach. terwijl míjn paraplu weggeblazen wordt door een hevige windvlaag, zucht ik eens diep. "komaan nathalie," spreek ik mezelf moed in. "nog even, en het is kerstvakantie…"
hoewel ik mij gaarne ver uit de belangstellingssfeer houd, ben ik uitermate vereerd mijzelf tegen te komen op de bwards-lijst.
met deze wil ik uiteraard jeroen in de bloemetjes zetten (als hij al niet verzuipt in de karrenvrachten met-liefde-gezonden bloemen). waar deze geweldige jongeman de tijd/het geduld/de goesting vandaan haalt, is mij een raadsel dat deze keer geen negatieve connotatie met zich meedraagt.
bij deze, mijn eeuwige dierbaren, moest u toevallig een minuutje tijd over hebben, en moest u vinden dat ik als woordkunstenares (het meeste van de tijd) voldoe aan uw criteria, dan bent u van harte uitgenodigd een stem uit te brengen op www.kleinekeizerin.blogspot.com.
mijn genegenheid tot u richtend,
kleine keizerin
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
’t is een onthulling
zoals je nog nooit hebt geweten
de waarheid van het hart als vulling
voor het gapende gat van eeuwen
de liefde is slechts toevallig
een keuze gedirigeerd door de tijd
voor je ’t weet ben je je principes afvallig
voor sommigen leidt dat tot haat en nijd
want wie wil er niet die belofte
het eeuwigdurende naïeve geloof
de ultieme hechtende gelofte
aan de hemel de mooiste regenboog
maar in ’t echt blijft er van de liefde niet veel over
en versplinteren sprookjeskastelen in de lucht
de kracht van ’t menselijk wezen is pover
eigenlijk is het leven één grote klucht
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
ik sta met beide voeten in de grap van het leven
en hoewel ik graag lach
doe ik niets anders dan streven
naar de sentimentele dromen van elke dag
ik droom van jou
en vroeger van vele anderen
over niets voel ik berouw
ik vraag me af wie dat ooit gaat veranderen
want een beslissend moment zal er komen
van dwalen, twijfelen en hopen kan je niet bestaan
de tijd zal altijd blijven stromen
en voor mij kiezen met in het oog een mooie traan
een traan van diep verdriet
voor alle wegen die worden afgesloten
de traan van geluk die iedereen ziet
omdat de liefde zijn weg zoekt, onverdroten
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
wat een dilemma. lieve michael gooide me het sms-stokje toe en nu sta ik voor de keuze. neem ik het stokje aan of laat ik het links liggen?
om even heel eerlijk te zijn, zo'n stokjes zijn meestal niet aan mij besteed. stokjes stellen vragen en ik ben iemand die niet graag antwoord. of toch niet op mijn blog. hoewel de mist rond kleine keizerin soms pijnlijk dun wordt en er een glimp valt op te vangen van stil geluk, luidruchtige euforie of treurige eenzaamheid, hou ik het graag abstract. voel mijn emoties, want diezelfde emoties hebt u waarschijnlijk ook al eens gevoeld of zal u ongetwijfeld vroeg of laat ervaren, maar kén mij niet in al mijn eenvoudige dagelijksheid.
maar ach ja. stiekem vind ik het wel leuk in die mate deel uit te maken van blogland dat mensen me stokjes toewerpen. hier maakte ik er iets mooi van maar vorige keer vond ik de vragen echt te persoonlijk (sorry tantieris!) en liet ik het vragenlijstje vervagen in de tijd. deze keer krijgen jullie mij, open en bloot. (lachje)
nog een laatste ding voor ik mijn geheimen prijs geef. ik ken sms'jes een vrij hoge belangrijkheidsfactor toe. ik gebruik hen zeker ook voor praktische zaken, maar het gebeurt meermaals dat ik de beperkte woorden van een sms gebruik om een gevoel - zo mooi en teer mogelijk - samen te ballen. het zijn haast kleine geschenkjes. en uiteraard krijg ik ook graag kleine geschenkjes..
beste sms-stuurder, u weze gewaarschuwd.
even checken. wiens sms'jes wil graag onder mijn neus geduwd krijgen? deze leuke dames wil ik laten weten dat ze in mijn gedachten zijn, deze toffe madam mag er eens over peinzen en deze lieverd met de krullen in haar haar mag van mij ook kleur bekennen.
daar se. tevreden? wat een voyeurisme is dit toch eigenlijk. ik ben er nu al zeker van dat ik me volgende keer niet zo makkelijk zal laten overhalen. ik stel me de vraag of deze materie echt zo interessant is. misschien stof voor een stokje?
toch even dit tussendoortje.
het liedje 'ijsbeer' van jacko-bond is geselecteerd voor de demopoll van studio brussel.
(hiep hiep hoera!)
daarom zou ik aan u, mijn allerliefste lezer, allerliefst willen vragen of u eens wilt doorklikken naar de demopoll en allerliefst wilt stemmen voor 'ijsbeer'...
niet alleen omdat ik jackobond zo graag hoor , maar omdat zij wel écht goed zijn.
u erg erkentelijk zijnde,
kleine keizerin
de voorbije zeven dagen hebt u het zonder mijn woorden moeten stellen. ze waren er niet, de kleine keizerinwoorden. nathaliewoorden genoeg, maar die waren te persoonlijk, te concreet, niets verhullend en confronterend. soms is het nodig om even bij mezelf stil te staan. soms is het nodig om in mijn labyrint van reële verlangens, angsten en naïeve dromen te verdwalen om dan een uitweg te vinden. een rustplek, een kortstondige pauze die me naar mijn volgende levensdwalen leidt.
er is veel gebeurd in die vluchtige uren van vorig weekend en afgelopen week. eeuwig onbeantwoorde vragen als ‘wie ben ik?’, ‘wie wil ik zijn?’, ‘waar ben ik toe in staat?’, ‘waar sta ik in dit bedwelmende leven?’, ‘wat wil ik in de toekomst?’, ‘wat is bepaald, wat is met het met lot verbonden en wat is toevallig?’ kregen een stukje antwoord toebedeeld.
niet zomaar. op mijn eentje zeker? dat had u gedacht.
vorig weekend bracht ik twee intense dagen door op het ‘kies dan zelf’-weekend. een weekend voor jongeren (mensen met een jong hart). een weekend waarin je terugkeert naar je eigenste ik, jezelf opnieuw ontdekt, déélt met anderen, lacht, huilt en ervaart.
het was goed dat mee te maken. de onrust en chaos, inherent aan mijn persoontje, zijn voor even geordend. er is een structuur ontstaan in de verwarring waar ik zo trots op ben. ik ben een beetje gegroeid. ik heb ontdekt dat ik echt lief kan zijn voor anderen die het nog veel moeilijker hebben dan ik. misschien aarzelend lief, maar overtuigd. met volle medeleven en geconcentreerde aandacht. de verhalen van anderen hebben me stil gemaakt. met verwondering keek ik naar de kracht van samen beleven en even stapte ik uit de jachtigheid van dagelijkse verplichtingen om bij het zijn terecht te komen.
de te halen deadlines van een laatste jaar journalistiek eisten de laatste dagen dikwijls mijn aandacht op. toch heb ik tijd gemaakt om enkele mensen op te zoeken die speciaal voor me zijn. gewoon omdat ik het belangrijk vond hen te laten weten wat ze voor mij betekenen. de woorden die gezegd zijn en de warme omhelzingen hebben me een oprechte glimlach en glanzende ogen gegeven.
dus hier is kleine keizerin terug. nog altijd klein, maar toch een beetje groter.
