terug

hier, op het eindeloze groene grasveld van mijn abstracte dromen, pluk ik bloemen. soms ééntje, een kostbaar stuk natuur met een ontelbaar aantal zoete tere blaadjes. soms heb ik nood aan een boeket. ik dwaal rond, over de heuvels, door de dalen. volg mijn hart, volg de geur van mijn dromen, volg de kleuren van het pad waar mijn geest mee geplaveid is.

ik leef van te léven, ik leef van verlangen, van eenzaam samen zijn. ik probeer doelloosheid een doel te geven en stort in als dat niet lukt. mijn hart voelt te groot aan, het pulseert emoties rond in mijn lichaam, scheidt een aura van kwetsbaarheid af in mijn nabije omgeving.

het tintelt in me. vandaag heeft verdwalen een doel. vandaag weet ik een beetje wat ik wil.

morgen zal het weg zijn.
en overmorgen - zal zwerven misschien een juiste richting aangeven.

.

soms zijn het de mensen waar je nooit aan denkt die in het donker aan jou denken.

het is maar een woord -

na deze zomer mira herontdekt te hebben die me zot maakte met haar 'parasiet', en an piérle aanschouwd te hebben op de gentse feesten die me geheel overdonderde met het vuur in haar stem, woorden en muziek, is het nu de buurt aan riet muylaert van jackobond om me te betoveren.

de laatste tijd begint het respect en de bewondering voor de vlaamse kunst te groeien in mij, te groeien. ik zag steve + sky samen met kleine fee aan de schelde, ik herinnerde me het pareltje anyway the wind blows. ik las tom lanoye, negeerde zijn tot oprisping wekkende vieze scènes en liet me meevoeren door de ijzersterke opeenstapeling van in elkaar passende woorden en emoties. ik verslond peter verhelst, droomde weg op de ijle woordenwolk.

het zijn slechts enkele voorbeelden, maar de kleine dingen zetten me aan het denken. de typisch vlaamse manier van woordgebruik. de gevangenis van het nederlands die opengebroken wordt door de subtiele veranderingen in zinsstructuren, hier het benadrukken van de eenvoud van de zin, daar een bombastische overvloed aan eloquente volzinnen. de vlaamse artiest weet de mentaliteit van 'ons volk' te vatten in taal, muziek. in pure eigenheid. ik vind mezelf terug, meer dan ooit. en meer dan ooit ben ik vastbesloten eens mijn eigen pure vlaamse eigenheid te laten uitbarsten.

"verlangen dat is maar een woord
maar als ge’t nie luid genoeg zegt wordt da niet gehoord
waarom denkt gij eigenlijk dakik altijd veel te vriendelijk ben
en dak de knopkes van mijn bloes altijd veel te ver openzet"

jackobond, verlangen

terug?

terug van weggeweest.



hoewel ik er nog niet helemaal zeker van ben...