die hele schone jongeman

goeiemiddag dierbare lezer,

ik heb een kater. een grote. één die donderdagochtend de kop op stak -
na een exclusieve afterparty in restaurant/bar barcelona aan mijn geliefde scheldekaaien (ik was daar als journaliste, uitgenodigd op het internationale nike women event waar zo'n 60 journalisten van over de hele wereld de nike herstcollectie 2007 kwamen checken. dat ik buscemi en ozark henry heb ontmoet, de hele avond glaasjes champagne in mijn handen kreeg gedrukt en nu logeeradresjes in johannesburg en budapest ter mijner beschikking heb, daar ga ik jullie niet mee belasten, maar het was alleszins aangenaam. te meer omdat ik mij die nacht heerlijk kon uitstrekken op het luxueuze bed in mijn executive room in het hilton hotel.) maar goed, daar begon mijn kater dus.-
en die vrijdagavond werd aangezwengeld op de fameuze bwards waar ik eveneens te veel gratis wijn kreeg aangeboden én die zaterdagavond nog eens uit de kast werd gehaald toen een hele schone jongeman mij een hele avond op pintjes trakteerde in de muze.

die hele schone jongeman ken ik al acht weken. die (echt hele schone) jongeman zit elke ochtend op mijn bus die ik neem richting schelle, richting mijn stage en vanaf de eerste dag keek ik naar hem. en hij naar mij.

kijken is leuk. en zeven weken kijken naar elkaar zonder een woord te wisselen is nog leuker. en elkaar zeven weken intens observeren, zijn donkere ogen (verdrinken, echt waar, verdrinken), de vorm van zijn gezicht, die lange zwarte dreads, zijn handen, mijn lange benen in mijn korte rokje en hoge pumps onder zijn ogen. zo dus.

maar spreken, oh nee. ik vertikte het (laat de venten nu het werk maar eens doen) en hij durfde niet. dus staarden wij zeven weken naar elkaar, bijna elke ochtend, wisselden schaamteloze blikken uit, glimlachten wel eens. tot ik vorige week plots alleen op een bank zat en ik hem uitdaagde met fonkelende ogen en een subtiel lachje op mijn lippen om naast mij te komen zitten. wat hij deed.

en toen hadden we een afspraakje.

dat er opnieuw veel gekeken is, moet ik u niet vertellen. dat weet u wel. maar de intensiteit van het kijken werd bij elk pintje opgevoerd tot het echt alle pannen uitswingde. vonken, vuur, ge gelooft het niet. ik krijg het er weer warm van. als ik ooit heb gedacht dat ik het flirten misschien zou kunnen verleren, dan is gisterenavond het tegendeel bewezen. ik word er zelfs steeds beter in. het is bijna gevaarlijk. ik heb het dan over de gemoedsrust van mijn date, niet over mij. (lachje)

bovendien is die hele schone jongeman erg exotisch, waar ik mee wil zeggen dat hij uit een warm land komt, ver van hier. hij straalt het uit, zijn blikken zijn gewoonweg verschroeiend. soms moest ik mezelf weer bijeen rapen omdat ik alle smeltende delen van mijn lijf even uit het oog verloor. en dat niet alleen. mijn hele schone jongeman bezit een levenswijsheid om u tegen te zeggen. en wat nog meer is: onze hartsprincipes lopen vrij aardig parallel. so we understand each other. ook al vinden we de woorden soms niet in een taal die niet onze moedertaal is, wat we perfect weten op te lossen met euh, een aangename lichaamstaal.

en last but not least, ik verjaar 16 januari, hij 17. (er zitten weliswaar serieus wat jaartjes tussen zijn en mijn geboorte).

ik geloof niet in toevalligheden. maar soms eigenlijk toch wel.

de onthulling

twee weken terug beloofde ik mijn schone vuur na een nachtelijk msn-gesprek dat ik eindelijk nog eens echte positieve dingen over mijn turbulente leventje zou schrijven. in mijn zakboekje verzamelde ik de goeie dingetjes en de zinnen stroomden toe, maar de tijd at mij op en -eerlijk waar- ik had de kans niet om mij comfortabel te zetten en alles lekker uit de doeken te doen.

nu heb ik geen keus (grijns), want de bwards van vrijdag waren zo ontzettend leuk en nu verwacht iedereen (toch een heel klein beetje) dat er hier enkele woorden verschijnen over het leukste evenement van het jaar.

we stonden in de hal te roken (aangezien het tegenwoordig op veel te veel plaatsen verboden is uw smakelijke sigaret op te steken,) en plots raakten we in gesprek met de toffe mannen van appelogen die mij wisten te vertellen dat ik maar liefst de derde genomineerde ben in de categorie 'persoonlijke blogs'. allez lap, dacht deze madam, nogal verbouwereerd, dan licht in shock (een positieve deze keer!), tot het even daarna tot mijn benevelde hersenen doordrong dat kleine keizerin het verdorie echt heeft gedaan!

de avond was méér dan geslaagd. ik zag, ontmoette, praatte met een hoop mede-bloggers, werd gefotografeerd door een bekende persfotograaf (mijn excuses meneer, ik ben uw kaartje kwijt), werd daarna nog schoner op de foto geplaatst samen met deze supermadam die mijn hart heeft gestolen, dronk te veel wijn, lachte want ik was gelukkig na een kort maar wauw-gesprek met mijn kleine fee en fietste daarna richting huis (om zeker niet meteen in mijn bed te belanden) om te stoppen op de brug over het albertkanaal en te kijken naar de wondermooie nacht die mijn lijf vulde en ik, ja ik, ik was gelukkig.

jeroen, i love you!

a taste for human flesh

ik heb ontwikkeld
een smaak voor uw menselijk vlees
ik eet door uw geheime lagen heen
en als volleerde genieter
eet ik uw zeldzame blijken van genegen tasten
ik proef en ik schrans en ik slik en ik hik van

te veel

zijt gij
als nooit tevoren

uit een kuip van brandende emotie
drink ik stiekem uit eigen behoeftes
die gij aanvult met uw zwijgen
te meer mijn eigen chaos likkend
streel ik de gedachte aan uw lijf

ik voel
en ik vreet
en ik steek naar binnen

ik grauw
en ik klauw
en ik stouw mij vol

te veel

zijt gij
amper iets geweest

stelling

wis-kunde.
omdat de eindeloze logica van de wetenschap wordt gewist door het eeuwige niet-verzekerbare van het zijn.

nieuw

drup


drup


drup


enkele woorden spatten op de grond.

.

zoals zij in het park staat te huilen, haar gms tegen haar oor gedrukt, snikkend en haperend de woorden uit haar lijf perst. zoals zij tussen de bomen heen en weer stapt, steeds sneller, proberende de emoties voor te zijn. maar ze halen haar telkens in, bespringen haar, bruut.
zoals zij tegen haar vriendin zegt dat begrijpen haar vreemd is geworden. dat zij niet kan vatten dat dit haar overkomt omdat het alle grenzen te buiten gaat. ze leeft in drama, ja, maar dit overstijgt drama op een manier die onverklaarbaar is.
zoals zij een sigaret tussen haar lippen steekt en haar aansteker niet wil werken omdat de wind haar handen bevriest, haar lijf verkoudt, haar tranen verijst.
zoals zij door het vochtige gras loopt, haar voeten nat worden en haar broek zwaar wordt van de beregende aarde.
zoals zij weer een sigaret neemt en haar lippen gezwollen zijn van ongecontroleerd onbegrip. van pijn, van snijden, van verdriet, teleurstelling, kwaadheid.

zoals zij zich bedrogen weet als nooit tevoren. twee meisjes, een jongen. de een weet niet van de ander. weet de ander van de een? zoals zij ook dat niet weet.
zoals dat ene meisje nu in levensgevaar is, haar vrienden al dood.
zoals dat schrikken tot het ander meisje doordringt, maar de pijn van de jongen niet kan vatten omdat ze allener is dan ze zich ooit had kunnen vooorstellen.

zoals zij bevend een nieuwe cassette in de cassetterecorder steekt omdat ze een amerikaanse schrijfster moet gaan interviewen.
zoals zij een nieuwe zakdoek zoekt om haar wangen nog eens te drogen en denkt aan alle dingen die niet zijn wat ze lijken te zijn.

zoals zij voelt dat ze hem nooit meer zal zien.