boven het gemiddelde

'assault on magnus' in mijn oren. "vertel me wat ge gaat doen." fluistert tom barman mijn hoofd binnen. mijn ogen voelen de woorden vorm krijgen. mijn toneeltekst naast mij. "de duivelin houdt haar goddelijke lippen roerloos op mekaar." schrijft bob in het stuk dat mijn podiummaatje en ik binnenkort spelen. ik krijg de pagina's maar niet in mijn hoofd, dat zinnetje gaat echter een eigen leven leiden.

ge kent het gevoel wel dat er verschillende personen van uzelf bestaan. bij de ene is de ene 'ik' duidelijk gescheiden van de andere 'ik' en kan de persoon in kwestie er zeer goed mee leven. bij mij lopen die verschillende 'ikken' bijna naadloos in elkaar over. naar de verduidelijking van al mijn 'ikken' kunt ge fluiten, maar vandaag heeft de duivelin een voetje tussen de deur gestoken. althans, ik had ze gaarne verwelkomd. nu is het zo dat ik pretendeer graag een duivelin te kunnen zijn, maar in real life blijft het meestal bij gekwetst en geblokkeerd in een hoekje mijn wonden te likken. dat alles heeft ook te maken met het cultiveren van zelfmedelijden en de schuld op een ander proberen te steken. terwijl de schuldvraag volledig buiten het onderwerp staat. meer dan volledig. ik werk me graag lekker in de nesten, dat had ik al eens onder uw neus gewreven en ook ben ik een gediplomeerde 'hoe ga ik elegant-op-mijn-bakkes-diva'. een rondje grove woorden werkt verlossend, oef. wat een geluk dat mijn relativeringsvermogen het op de beurs de laatste tijd erg goed heeft gedaan. ik kan wel tegen een stootje. als ik maar niet gevoelloos word. het is publiek geheim dat goed draaiende bedrijven vroeg of laat met voorbedachte rade gekelderd worden.

maar goed, de duivelin laat me dus in de steek. de dame waar ik normaal gratuit beroep op kan doen, lachte in haar vuistje en smaalde: "gij met uw engelenhart, deze keer ga ik u niet uit uw bodemloze put van zelfkastijding halen. trekt uw plan." en ze draaide haar naakte rug naar me toe, minachtend. ik zag nog net geen tekstballonnetje met "hopeloos" boven haar welgevormde hoofd verschijnen voor ze verijlde naar haar woeste minnaar.

nu ben ik er echt mee aan het lachen. ik kan nog uren voortzeveren en me verbergen achter schone woorden die helaas nogal wat rotzooi meebrengen. ook al wilden ze dat niet. het was zelfs goed bedoeld. het is alleen even slikken. om keihard met uw neus op de feiten gedrukt te worden. feiten waar ge natuurlijk al lang van op de hoogte zijt. ik mag mezelf wel enige intelligentie toedichten. dus wees niet bang. maar mag ik me nu even afzonderen?