er bovenop

hoe ik wankel op de traptrede, de bal van mijn voet balancerend op enkele centimeters vastigheid. daarachter, lucht.
hoe ik mijn lichaam naar voor buig, om niet te vallen en hoe paniek mijn ogen een paar seconden wijder maakt, tot ik terug evenwicht vind.
hoe ik uit mijn raam een sigaretje rook, hoewel dat eigenlijk niet mag.
hoe ik twee meisjes door de donkere straat zie lopen. ze dragen allebei een witte jas en zingen een liedje. hun stemmen doorbreken de stilte van een avondrumoerige straat in de stad.
hoe ik vermoeid mijn gedachten laat dremmelen in mijn hoofd na een spontane avond vol lachen en hevig dansen en flessen wijn.
hoe vriendschap toch weer een nieuwe betekenis krijgt, bovenop de vele anderen.
hoe mensen en momenten complementair kunnen zijn.
hoe vervreemd ik mij voel na een middag bij zieke grootvader en lijdende grootmoeder. hoe die wereld niet de mijne is en ik zoek naar verbintenissen maar ze niet wil vinden omdat ik dan moet toelaten dat ik uit hun wereld ben voortgekomen.
hoe ik weet dat ge niet uit een wereld kunt stappen.
hoe ik besef dat ze alleen maar op elkaar gestapeld kunnen worden en ge steeds dieper moet reiken om uzelf te zien.
hoe bang ik ben voor de traagheid van de tijd die sneller is gaan lopen.
buiten adem.
vluchtend.
hoe ik naar u verlang.
hoe ongemakkelijk ik mij voel, een lichaam dat niet weet hoe het zich moet buigen, wanneer ik denk dat ik ga vergeten hoe gij eruit ziet.
hoe ik dan een glas wijn drink, slik en zweet van wachten.