pisnijdig

de tijd gaat veel te snel. veel te snel. vorige week zondag stond ik nog op de laatste voorronde van de antwerpse poetry slam (een heel degelijk verslag vindt ge hier - en ja, 't is vind plus t. het is geschreven door kaatje wharton, een geweldige dame!), en nu zit ik al vier hele dagen op de redactie van goed gevoel te zwoegen en te zweten. van negen tot vijf, elke dag. zo. weet u wel.

het is een moeilijke week geweest. meer hoeft u niet te weten. en het wordt nog moeilijker, aangezien mijn hogeschool het blijkbaar belachelijk vindt dat ik iemand kan missen en mij moreel verplicht in belgië te blijven de komende twee maanden..

ik hoop dat dat voor de meesten duidelijk genoeg is om te weten dat ik echt mijn eigen teennagels kan beginnen opeten/of mijn haar kan afscheren, in een plotse opwelling/mijn lichaam kan laten voltattoeëren, om te verzuipen in naaldenpijn/in de schelde kan springen en proberen naar de overkant te zwemmen.

in werkelijkheid gooi ik echter alleen met kussens, met pennen en papier. en als het echt niet meer gaat, met borden. ook snauw ik iedereen af, vervloek de hond die voor mijn voeten loopt, verpest een stuk over waarom mensen met rood haar minder pijngevoelig zijn, stuur een kwade mail naar mijn hogeschool en word daarna bang dat dat mij dat punten kost.
daar bovenop vraag ik me af wat er gebeurt als ik gewoon het vliegtuig neem. morgen ofzo.
ik vraag me af hoe mijn dagen er binnen twee maanden gaan uitzien. ik vraag me af of ik mezelf moet beschermen tegen waanzin. ik vraag me af of de moed me in de schoenen is gezonken of dat er ergens nog iets positiefs te vinden valt.

leuk hoor, zo'n dag. heel leuk.