how fragile the world is

katie melua heeft me in haar greep. haar liedje 'i cried for you' doet m'n haren overeind staan, maakt m'n hart zwaar en op stille momenten brengt het nummer me zo dicht bij mezelf dat tranen onvermijdelijk zijn.

het is een vreemde gewaarwording. muziek is één van de meest essentiële onderdelen van mijn leven en soms kruipt het in mijn lichaam, gaat het er deel van uit maken.
ontsnappen is onmogelijk.

'i cried for you' is een lied dat zich aan je vastklampt. het vreet aan je.

"when you went, i became a hopeless drifter."

.

is respect een deel van affectie?

(on)begrijpelijk

er zijn massa’s dingen waar ik over wil schrijven. soms zijn er dagen dat ik net met een tijdbom in mijn hoofd rondloop. zinnen komen aanstormen vanuit de diepste krochten van mijn gevaarlijk brein. inzichten stapelen zich op als kleine postpakketjes in duistere, stoffige postkantoren. ze worden nooit verzonden.

de menselijke geest is afgebakend met prikkeldraad. dat maakt dat je maar kunt denken tot op een bepaald punt. tot een bepaalde grens. zo worden wij belemmerd in het zoeken naar wijsheid. er bestaan slechts flitsen van besef, flarden van wijsheid die op onbewaakte momenten doordringen tot onze benevelde menselijkheid.

een nietige tijdsmolecule lang voel je je verlicht, zie je de onmogelijke structuren van het universum schitteren in zijn weidsheid. dan prik je je aan dat prikkeldraad. een bloeddruppel spat op de grond. aardsheid omvat je, niets ben je.

er zijn massa’s dingen waar ik over wil schrijven. maar als ik éénmaal begin, ben ik alles vergeten en zoeken de woorden zich een eigen weg.

het meest intense gevoel van chaos is liefde

de avond valt. het is half tien ’s avonds en de schemering kruipt op kousenvoeten door de grijze straten. ik schrijf nu ‘live’. dat wil zeggen dat ik schrijf wat op dit eigenste moment in mij opkomt. gedachten die als luchtige zeepbellen komen aanwaaien vanuit het niets, zacht stijgen op opwaartse luchtstromingen, om zich na enige tijd kunstig kenbaar te maken door zich te spiegelen in mijn reflecterende dromerige stroperige geest.

eenzaamheid is een ruim begrip. eenzaam ben ik niet. maar één ben ik wel. één zal ik altijd zijn. ooit had ik het gevoel mijn andere helft gevonden te hebben, maar ook die emotie werd verbannen naar de sprookjeswereld. is het iets dat de romantische ziel zichzelf wijs maakt? is het een emotie van een hoger niveau? niet vatbaar voor logica, niet in structuren te gieten, niet in hokjes te plaatsen. eigenlijk is liefde het meest intense gevoel van chaos dat wordt opgeroepen in het menselijke zijn. het is een verliezen van jezelf. niet in die ander, maar in jezelf.

ik draai mijn hoofd en kijk naar buiten, naar mijn donkere straat die wazig afgetekend is achter het witte gordijn. miss kittin houdt me gezelschap. ze heeft haar hele arm vol getatoeëerd met bloemen. één van die bloemen wil ik graag op de ronding van mijn schouder. "sex, drugs and rock&roll", zingt ze. het is geen probleem je leven te laten afglijden tot iets dat ‘sex, drugs and rock&roll’ heet. je hoeft enkel de stroom te volgen. het enige dat je hoeft te doen is je denken afremmen en je laten mee glijden in die droom van pure decadentie die alle grenzen van gevoel overschrijdt. laat je gaan. leef.

maar vooral, vergeet wie je bent.

‘live’ schrijven doet rare dingen. er verschijnen dingen op mijn scherm waarvan ik niet verwacht had dat ze uit mijn vingers zouden komen.

ach ja.

instinctief

"wij zijn de slaven van onze impulsen, niet in staat ons te verzetten tegen de verleiding."

victoria clayton

extravagante

het heerlijke gent heeft me de voorbije dagen schaamteloos verleid. uren en uren liefkoosden mijn voeten de straatstenen van deze mooie stad en twee etmalen lang werd ik bemind door de unieke atmosfeer op de gentse feesten.

het waren momenten van eindeloos genieten, intens samenzijn en vrolijk ronddartelen.
geluk zit in kleine dingen - die zo groot zijn.

mijn kleine fee, dankjewel...

(kijk vooral eens op www.flitz.be, directe verslaggeving van op de gentse feesten door geweldige mensen!)

duistere droom

weet je hoe ze mensen breken in een grillige fantasie?

ze verzamelen de dromen. je dromen worden uit je hoofd gezogen, uit je hart gesneden. elke droom die deel uitmaakt van je unieke persoonlijkheid, hoe klein en onbeduidend ook, wordt behendig en gruwelijk gewelddadig gevangen gezet in een glazen kubusje. met die kleine driedimensionale ruimtes wordt een piramide gebouwd. een piramide die groter en groter wordt, koninklijk als het ware, terwijl hij de vernietiging van een mensenleven in zich draagt.

als je goed kijkt, zie je je dromen wentelen in wanhoop. ze vormen, hoe langer de dagen zich aaneenrijgen, een slijmerige mist op de binnenwand van het glas. ze wenken naar je, terwijl je daar leeg en uitgehold zit te gapen naar de ziel van je leven, opgesloten in kleine partjes.

sterven wil je. er is niets meer om voor te blijven ademhalen. geen tinteling in je bloed, want het gevoel van verwachting en hoop zit in het tweede kubusje van links te beginnen. geen snellere hartslag, want de wonderbaarlijke emotie die liefde schenkt, zit in het vierkanten potje bovenaan.

dit is het punt waarop de meesten bezwijken. in een vlaag van hysterie, als enkel het besef overblijft van het niets zijn, werpen deze lege omhulsels zich tegen hun piramide. ze tuimelen er tegen, vallen door de rondvliegende glasscherven heen naar de grond. het angstaanjagende gekrijs van de vele dromen die de lucht inschieten, is het laatste waar je hart mee gevuld wordt.

.

is ongenadig subtiel zijn nog subtiel?

parasiet

afstandelijke fascinatie. bedoelend onverschillig, maar meer betrokken dan wordt voorgewend. dat in periodes van totale extremiteit met alom tegenwoordige decadentie, ten top gedreven. dieper gravend in de menselijke geest dan ontdekkingsreizigers ooit durfden af te dalen. grenzen aftasten, overschrijden, opnieuw bepalen. ik maak een landkaart van mijn gedachten, de legende is eindeloos.

verijzing

staan trillen op je benen. voelen dat het bloed in je aders even stopt met stromen. een hartslag die vergeet te bestaan. iemand tegenkomen op een plaats waarvan je dacht dat ze vrij zou zijn van onverwachte herkenningen.

het zijn momenten van verblinding. momenten van angst. hoewel angst een emotie is die ontstaat uit de confrontatie met het onbekende, is deze angst een uitzondering. de verblinding die ontstaat, vloeit voort uit zich herhalend verleden. wat was, beukt met een ongelooflijke kracht tegen je beschermingsmuur. dringt er door. genadeloos.

het verijst de wereld – die éne hartslag lang ..

met de regelmaat van de klok achtervolgt dit gevoel me, al enkele maanden lang. als ik ook maar even durf denken dat rust me omhult, staat er plots iemand voor mijn neus die me wakker schudt. mijn lichaam krijgt de –ondertussen welbekende- gewaarwording en mijn geest krimpt stilletjes in elkaar.

confrontaties doen je leven. confrontaties maken dat je middenin een woelige stroom van gebeurtenissen belandt. maar soms - word je er zo moe van.

gewoon heel goed

"personages worden niet als mensen geboren uit het lichaam van een moeder, maar uit een situatie, een volzin, een metafoor, die als een notendop één essentiële menselijke mogelijkheid insluit waarvan de auteur denkt dat die nog door niemand is ontdekt of waarover nog niemand iets wezenlijk heeft gezegd.

mijn personages zijn mijn eigen niet gerealiseerde mogelijkheden. daarom heb ik ze zo lief of schrikken ze me evenveel af: elk van hen heeft een grens overschreden waar ik zelf slechts omheen liep. juist die overschreden grens (de grens waarachter mijn ik ophoudt) trekt me aan. pas over die grens begint het geheim waarnaar de roman vraagt. een roman is geen bekentenis van een auteur, maar een onderzoek naar het menselijke leven in de val die de wereld is geworden."

milan kundera - de ondraaglijke lichtheid van het bestaan

levende schaduw

de verzengende zon schijnt op m'n hoofd. het maakt me licht, dwaas, een beetje wazig.
mijn twee blote voeten in aanraking met natgesproeid zomergras. door de broeierige hitte heen zoeken de tonen van vive la fête en daan zich een weg naar mijn lichaam.
dansen in de zon, mijn schaduw die een eigen leven leidt en de mooiste figuren maakt op het groene tapijt...

mooie mooie dag.