het meest intense gevoel van chaos is liefde

de avond valt. het is half tien ’s avonds en de schemering kruipt op kousenvoeten door de grijze straten. ik schrijf nu ‘live’. dat wil zeggen dat ik schrijf wat op dit eigenste moment in mij opkomt. gedachten die als luchtige zeepbellen komen aanwaaien vanuit het niets, zacht stijgen op opwaartse luchtstromingen, om zich na enige tijd kunstig kenbaar te maken door zich te spiegelen in mijn reflecterende dromerige stroperige geest.

eenzaamheid is een ruim begrip. eenzaam ben ik niet. maar één ben ik wel. één zal ik altijd zijn. ooit had ik het gevoel mijn andere helft gevonden te hebben, maar ook die emotie werd verbannen naar de sprookjeswereld. is het iets dat de romantische ziel zichzelf wijs maakt? is het een emotie van een hoger niveau? niet vatbaar voor logica, niet in structuren te gieten, niet in hokjes te plaatsen. eigenlijk is liefde het meest intense gevoel van chaos dat wordt opgeroepen in het menselijke zijn. het is een verliezen van jezelf. niet in die ander, maar in jezelf.

ik draai mijn hoofd en kijk naar buiten, naar mijn donkere straat die wazig afgetekend is achter het witte gordijn. miss kittin houdt me gezelschap. ze heeft haar hele arm vol getatoeëerd met bloemen. één van die bloemen wil ik graag op de ronding van mijn schouder. "sex, drugs and rock&roll", zingt ze. het is geen probleem je leven te laten afglijden tot iets dat ‘sex, drugs and rock&roll’ heet. je hoeft enkel de stroom te volgen. het enige dat je hoeft te doen is je denken afremmen en je laten mee glijden in die droom van pure decadentie die alle grenzen van gevoel overschrijdt. laat je gaan. leef.

maar vooral, vergeet wie je bent.

‘live’ schrijven doet rare dingen. er verschijnen dingen op mijn scherm waarvan ik niet verwacht had dat ze uit mijn vingers zouden komen.

ach ja.