dromerig stokje

ik vraag jou. jij vraagt mij. een aantal dingen. om kleine keizerin-droombeelden bloot te leggen. geheime titel. droomtitel. woorden die schoonheid in zich dragen. wat zal ik antwoorden? welke verbindingen zal mijn brein al zingend-klikkend maken terwijl ik eerst en vooral bedenk welke gestalte mijn werktitel heeft?

mijn werktitel?
in het leven ben ik nathalie, jonge chaotische vrouw, dochter, diep nadenkende stoutmoedige dwaas, klein meisje met zuurstokroze lolly, student journalistiek, verkoopster van luxekleding , euh, blogster.

mijn geheime titel?
geheimen zijn persoonlijke ontrafelde mysteries die in je lichaam liggen opgeslagen, wachtende op de juiste persoon om naar buiten te breken. voor elk van u zal ik een andere geheime titel hebben. mijn eigenste geheime benaming ligt besloten in de woorden die uit mij vloeien. ik zoek niet. ik vind.

mijn droomtitel?
ik droom van een leven vol rode rozen met doornen. ik droom van een leven als rozenkweekster, de natuur vormend met woorden. ik droom van een leven als woorddanseres.

ik droom van liefde. laat mij dan de liefde zijn. en de liefde mijn tegenpool.

ik geef mijn stokje, aan jou, tint.

ook aan jou, de woordenfee van bruis. maak er iets van jezelf van.

het genoegen van een treffend citaat

"geschiedenis is een destillaat van geruchten. de kunst van biografie is het arrangeren van een bevooroordeelde keuze uit halve waarheden. alles wat geschreven staat, is eigenlijk verzonnen. en fictie bestaat uit waarheden binnen een raamwerk van verdichtstels."

thomas carlyle (moest je niet in de bibliotheek raken, zijn schrijfsels vind je hier. voor bijkomende uitleg moet je de volledige edities raadplegen.)

geboren in het geheimzinnige schotland van eind 18de eeuw, goede vriend van edward irving, schrijver van werken over novalis, montesquieu en andere grote zielen. éénmaal ontdekt, laat deze man je niet meer los. elke schrijver zoekt naar zijn eigen diepste waarheden, gravend in gelijkgestemde zielen. uiteindelijk blijkt in de kern van elk menselijk bestaan dezelfde wijsheidsvlam te branden, te gloeien, te smeulen.

sonnet 65

al een tijdje was ik zoek naar sonnet 65 van shakespeare. enkele jaren geleden leefde ik tijdens een examenperiode heel intens met dit sonnet samen. ik sliep er zelfs mee, ten einde het volledig tot me te laten doordringen. de geraffineerde schoonheid van de woorden is me altijd bijgebleven en éénmaal teruggevonden, wil ik het u, mijn beste lezer, niet onthouden.

since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea,

but sad mortality o'ersways their power,

how with this rage shall beauty hold a plea,

whose action is no stronger than a flower?

o how shall summer's honey breath hold out

against the wrackful siege of batt'ring days,

when rocks impregnable are not so stout,

nor gates of steel so strong but time decays?

o fearful meditation; where, alack,

shall time's best jewel from time's chest lie hid?

or what strong hand can hold his swift foot back?

or who his spoil or beauty can forbid?

o none, unless this miracle have might

that in black ink my love may still shine bright.

.

ook de duivel is charmant. hoe kan hij anders zielen meelokken?

dankbaar

sinds ik kleine keizerin heb opgestart, zijn er ontelbare dagen van twijfel geweest. kon ik me wel echt vinden in de blogosfeer? hadden mijn schrijfsels enig nut? voor iemand? de blogcollega's die ik aanvankelijk leerde kennen, vond ik geweldig (nog altijd trouwens), maar of ik er echt aansluiting bij vond, dat was een andere vraag. ik mat me verschillende stijlen aan, die eerste maanden. zocht - onderzocht waar ik me lekker bij voelde. nog niet zo lang geleden hakte ik de knoop door. ik lapte alles aan mijn laars, vergat heel de wereld en begon te schrijven wat ik écht wilde schrijven. woorden vloeiden uit mijn hoofd, zinnen vormden zich voor mijn geestesoog en de nood om mezelf zwart op wit te zien werd alleen maar groter.

in het begin kreeg ik vreemde reacties. "ben jij dat? heb jij dat geschreven? waarom schrijf je zoiets? het is zo raar... ik kan er niet aan uit."

twee keer slikken. dat deed ik. en ik ging door. overlaadde mijn scherm met nog meer kleine keizerin-gekronkel.

nu begin ik reacties te krijgen van bekende en onbekendere mensen. mensen die appreciëren wat ik doe, wat ik denk, wat ik geef om over na te denken. méér nog, ik krijg reacties die me zelf terug aan het denken zetten, mensen die verder denken waar ik even had halt gehouden.

het veroorzaakt momenten van stilte, het veroorzaakt een brede glimlach van diepe vreugde. dit is wat ik zocht. dankbaar - dat ben ik.

ik daag je uit

ondoordringbaar – het is een gloed die me kan omgeven. plots.

zonder enige reden, zonder een enkele aanwijsbare oorzaak kan ik soms geheel ondoordringbaar zijn. het overvalt me, op klaarlichte dag, in de duistere nacht. geen persoon komt nog tot bij mijn ik.

het zijn heerlijke, zorgeloze momenten. momenten dat er een vreemdsoortige stof geniepig in mijn bloed kruipt. mijn ogen glinsteren, mijn lippen buigen zich omhoog in een constante glimlach – ik daag de wereld uit. ik daag jou uit. want weet je, ik ben onkwetsbaar.

praat met me. probeer maar. je komt er niet langs. je glipt er niet doorheen. je glijdt van me af. schuimende zeep van een warm vochtig lichaam.

ik praat, ik lach, ik vraag je het mooie hemd van je lijf. ik ontfutsel al je geheimen – zelf los ik niets. ik ben nog altijd mezelf – maar, liefste – ondoordringbaar.

op z'n nachtst

er zit weer te veel chaos in mijn hoofd. kokende lava, temidden van een smeulende hoop oud brandhout. oude problemen, overgoten met een nieuw sausje. hoe heerlijk.

soms neig ik naar dodelijk sarcasme als de wereld me echt niet zint. let op, de woordvolgorde in de vorige zin heb ik bewust gekozen.

ik heb lak aan alle regels, maar volg ze bewust, wetende dat dat de enige manier is om overeind te blijven. én stilletjes vast te roesten.

ovidius sprak in 'metamorfosen' over een tijd van hebben en een tijd van verliezen. dit is een tijd van verliezen, noodzakelijk om uit beperkende grenzen te breken die ik zelf ooit vastlegde.

hoeveel verkeerde keuzes kan een mens maken in leven?

hoeveel keuzes bleken achteraf toch niet zo fout te zijn?

hoeveel goede keuzes hebben we weggegomd in de tijd?


het lijkt wel of mijn woordenschat groter is als me ik eenzaam voel. logisch eigenlijk. als ik me goed voel, zing ik eerder dan ik schrijf. ik ga op stap, omring me met mensen. ik vul me met licht. blije emotie neemt de plaats in van zware zinsneden.

summertime,wordt deze periode dan genoemd. laat me niet lachen.

foto: chaos - met dank aan tint & jérö

grrr

en wat is dat met dat anonymous-reactie-gedoe op mijn blog? ik ben het beu! maar gezien mijn geringe kennis van dit soort zaken, doe ik beroep op kenners?...

schadelijk voor de gezondheid

ik verdrink in de dagen. ik lach/huil me een wolken-breuk. ik heb nieuwe schoenen. ze knellen.

mijn hoofd ook.

.

is weemoed inherent aan kalme levensperiodes?

stilte

het regent buiten. het regent niet zomaar - dikke druppels plensen op de koepel, vullen de stilte in deze grote ruimte. het weer lijkt wel afgestemd op mijn gemoed. augustus wordt een sombere maand.

waarom bloggen mensen? onder welke vorm van communicatie valt dit werkwoord? het is een soort communicatie op zich.

hoe persoonlijk kun/wil je zijn? tantieris en an nelissen penden er ook hun gedachten over neer. of excuseer, typten. zelfs uitdrukkingen moeten worden aangepast...

het is een dilemma waar ik regelmatig over pieker. daarom zijn mijn schrijfsels de laatste tijd heel abstract. ik hou er niet van als onbekenden kunnen binnen kijken in mijn persoonlijke leven. ik volg veel blogs die ik heel leuk vind, maar tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat ik nooit zoiets zal kunnen schrijven. de dagboekvorm staat voor mij gelijk aan voyeurisme en ik moet er niet aan denken dat ik mijn geabstraheerde emoties terug de vorm geef die ze hadden toen ze aan mij kleefden.

op die manier kom ik terug tot de vraag: welk nut heeft bloggen - voor mij? en, wie heeft er boodschap aan mijn figuratieve woordkunst?

ik ben een beetje moedeloos de laatste dagen. vandaag stond ik aan de deur van mijn chique werk op hopland. ik probeerde even te ontsnappen aan de warmte en sommige vervelende rijke klanten die me uur na uur bezig houden. de regendruppels spatten in mijn gezicht en de wind blies enkele herfstbladeren naar binnen. vorige week waren die bladeren nog groen. nu ritselden ze droog op de vloer. me stil voelend raapte ik het verschrompelde blaadje op dat aan mijn voeten lag en staarde naar de werkmannen die de oude stadsfeestzaal ombouwen tot een modern winkelcomplex. ze waren allemaal doorweekt, de regen droop van hun gele jassen maar ze stonden daar te lachen - middenin het natuurgeweld dat naar beneden plensde.

sommige momenten doen je beseffen dat de wereld echt mooi is. maar mooie momenten die je met niemand kan delen, doen je heel alleen voelen..

help!

mijn besten,

is er één van u die een abonnement op de gazet van antwerpen heeft en mij aan de kranten kan helpen van de voorbije twee weken en de komende week (of zo iets...)? u zou absoluut mijn reddende engel zijn.

voor één van mijn tweede zits moet ik een drietal weken de standaard en de gazet van antwerpen met elkaar vergelijken (dankuwel toffe docente die zelf nooit aanwezig was tijdens de lessen om mij zo'n ondankbare taak te geven!).

ondanks de goed werkende hersens in mijn hoofd was ik helaas net iets te weinig aanwezig in de belangrijke lessen dit jaar (de zomerzon scheen zo mooi, de herfstwind blies de melancholie de lucht in, het lenteonkruid deed me verdwalen omdat ik de witte bloempjes tussen de straatstenen volgde, de donkergrijze wolken en de barsheid van de winterstad deden mijn hart sneller slaan - ik dwaalde liever door de stad, alleen of met fijn gezelschap).

resultaat: een niet te onderschatten tweede zit, weinig motivatie omdat ik tot half augustus werk van 's morgens tot 's avonds (meestal zes dagen op zeven), maar de drang om te slagen. ik heb immers een fijne stageplaats in de wacht weten te slepen voor de periode februari-maart bij het magazine goed gevoel. er is mij beloofd dat ik als een volwaardig lid van de redactie zal worden behandeld. ik mag zelf onderwerpen kiezen om over te schrijven, interviews afnemen, reportages maken,...

wat wil je nog meer?

studeren nathalie, studeren!