dankbaar

sinds ik kleine keizerin heb opgestart, zijn er ontelbare dagen van twijfel geweest. kon ik me wel echt vinden in de blogosfeer? hadden mijn schrijfsels enig nut? voor iemand? de blogcollega's die ik aanvankelijk leerde kennen, vond ik geweldig (nog altijd trouwens), maar of ik er echt aansluiting bij vond, dat was een andere vraag. ik mat me verschillende stijlen aan, die eerste maanden. zocht - onderzocht waar ik me lekker bij voelde. nog niet zo lang geleden hakte ik de knoop door. ik lapte alles aan mijn laars, vergat heel de wereld en begon te schrijven wat ik écht wilde schrijven. woorden vloeiden uit mijn hoofd, zinnen vormden zich voor mijn geestesoog en de nood om mezelf zwart op wit te zien werd alleen maar groter.

in het begin kreeg ik vreemde reacties. "ben jij dat? heb jij dat geschreven? waarom schrijf je zoiets? het is zo raar... ik kan er niet aan uit."

twee keer slikken. dat deed ik. en ik ging door. overlaadde mijn scherm met nog meer kleine keizerin-gekronkel.

nu begin ik reacties te krijgen van bekende en onbekendere mensen. mensen die appreciëren wat ik doe, wat ik denk, wat ik geef om over na te denken. méér nog, ik krijg reacties die me zelf terug aan het denken zetten, mensen die verder denken waar ik even had halt gehouden.

het veroorzaakt momenten van stilte, het veroorzaakt een brede glimlach van diepe vreugde. dit is wat ik zocht. dankbaar - dat ben ik.