agressieve waterlanders

mijn voeten zijn kletsnat, mijn sokken soppen in mijn witte botten en de blauwe jeans die ik draag heeft een vieze stadse modderrand. mijn donkerblonde haren plakken plat tegen mijn schedel en mijn ogen hangen half dicht van te weinig slaap.

ba. wat een dag. en het is nog geen elf uur, kan je nagaan.

ik heb me op deze druilerige donderdagochtend al van hot naar her gehaast. nieuwe weekendjobs in orde brengen, vergeten camera ophalen, grote mooie zwart-wit foto’s laten ontwikkelen. dat allemaal terwijl de regen neerplenst, de grijze hemel boven mij niet ophoudt met agressief haar waterlanders boven me uit te storten.

ik heb geen zin. ik heb geen zin. ik heb géén zin. niet om die 2000 woorden uit mijn pen te persen die haar creativiteit vannacht heeft achtergelaten in dromenland waar het zó veel beter vertoeven was. niet om die saaie les te volgen en kritiek te moeten aanhoren over een zin die twee regels te ver naar beneden staat of een woord dat verkeerd gekozen is. niet om die deadline te halen tegen morgenochtend. niet om sociaal te zijn, lief te doen of medeleven te tonen.

wat ik wil, is heerlijk languit op mijn bed gaan liggen, met een warm kersenpitkussen aan mijn arme koude voetjes. met de boekenspecial 06 van knack. met ‘amerika’ van martha mcphee, het meest overdonderende boek dat ik dit jaar heb gelezen. met een nieuwe afspraak in mijn agenda: nusch, theatervoorstelling van frank vercruyssen en judith davis.

maar nee. ik loop over de meir, glibberend en glijdend over natte straatstenen wanneer één of andere kerel me vanonder zijn paraplu enthousiast vraagt: "mevrouw, eet u smeerkaas?" bijna gil ik gefrustreerd: "nee!", maar het absurde van de situatie dringt net op tijd tot me door en ik schiet in de lach. terwijl míjn paraplu weggeblazen wordt door een hevige windvlaag, zucht ik eens diep. "komaan nathalie," spreek ik mezelf moed in. "nog even, en het is kerstvakantie…"