j'aime...

.. ma fille de papillons °

kies wat je wilt

levensmotto. devies waaruit iemands levensopvatting blijkt.

daar begint het al.

levens-opvatting.

een opvatting over het leven.

hoe kan een mens een gefundeerde opvatting over het leven hebben als het leven een aaneenschakeling is van mysteries, een labyrint van ondoorgrondelijke raadsels? het leven is als een gesluierd gezicht. je ziet nog net de contouren, amper de lijnen van de lippen, misschien het blinken van vochtige ogen.

het leven bestaat uit potentialiteiten waar er telkens slechts één werkelijkheid van wordt. de keuze van een seconde - een secondenkeuze - bepaalt welke potentialiteit zodanig aan kracht wint dat ze de sprong maakt van het mogelijkhedenrijk naar de reële wereld. het is meer dan puur toeval. en, "wat wij toeval noemen, is het toevluchtsoord der onwetendheid" zei spinoza.

een opvatting over onwetendheid? een onwetende opvatting?

de potentialiteiten liggen zomaar voor het grijpen. steek je hand uit naar die andere dimensie die zo vervlochten is met deze, en kies wat je wilt.

volgende moeilijkheid: een mens kan nooit weten wat hij wil. je hebt maar één leven dat je niet aan voorgaande levens kan toetsen, noch in een volgend leven kan herstellen. je kan niet nagaan welke beslissing, welke potentialiteit beter is, want er is geen vergelijking.

toch probeert de mens zich een zekerheid van bestaan te geven. probeert hij een richting te zoeken die hij kan blijven volgen. we zijn zwakke wezens. een houvast in de vorm van een gevormde levensopvatting is slechts een minieme tegemoetkoming aan de ongevormde potentialiteiten die rond onze realiteit dobberen.

ook ik probeer mij een opvatting eigen te maken. als je jong bent, wijzigen er meer elementen dan er constant blijven. je dompelt je dagelijks onder in een bad van kennis, van oeroude wijsheden die volledig nieuw voor je zijn. uit die brokken kennis haal je elementen die je bruikbaar vindt, die als puzzelstukjes passen in jouw gedachtenwereld.

zo ben ik elke dag een beetje anders. zo word ik elke dag een beetje meer gevormd..

tweede examen: geslaagd!

ja hoor. ik heb het weer gedaan.

tussen al dat blokken door (waar soms niet al te veel van in huis komt, laat je niet beetnemen) deed ik gisterenavond nog een eindexamen verbale vorming. een voorbereide tekst, een a prima vista-oefening en een improvisatie over mijn levensmotto later was ik (opnieuw) 83% rijker.

ik ben er blij om. ik begon een jaar later dan de anderen en ik heb een serieuze inhaalbeweging moeten doen om mijn antwerpse klanken stilletjes naar de laagste regionen van a'pen te verbannen.

mijn avond was dus goed. en hij kon zeker niet meer stuk toen ik thuiskwam en de tafel bezaaid zag liggen met hopen tijdschriften en vijf verschillende kranten. "nathalie!" riepen ze me toe. "ga je nu nog kiezen waar je stage wil gaan doen?!"

het klonk kwaad. of nee, gefrustreerd. en lichtelijk wanhopig. waarschijnlijk hoorde ik vooral mezelf. het sociale isolement dat zich voordoet tijdens blokperiodes is niet goed voor mijn gezondheid. dagenlang zit ik moederziel alleen thuis, met een stapel cursussen voor mij die doorworsteld moeten worden en een woordje dat venijnig in mijn gezichtsveld blijft rondhuppelen: motivatiebrief.

evita, goed gevoel, genieten, knack, weekend knack, de standaard, de morgen, de gazet van antwerpen, de nieuwe gazet, de zondag. naast mijn ontbijtbord. onder mijn bed. tussen mijn kleren. op mijn cursussen.

waar ligt mijn toekomst? op zo'n momenten begin je aan alles te twijfelen. zal ik wel slagen? zal ik wel goed genoeg zijn?

ooh ja, faalangst druipt uit alle poriën van de mensheid.

labo laboesj

theater met een hart voor tekst en een zwak voor het onzegbare

labo laboesj. twee woorden die klinken in je oren. vier lettergrepen die blijven dartelen in je hoofd. elf letters die zich vasthaken aan je ogen.

labo laboesj is een laboratorium van het woord, door niemand minder opgericht dan bob selderslaghs en griet de wolf .

(ik beloofde twee posten geleden meer informatie, voilà - s'il vous plaît!).

er zijn mensen die huizen bouwen met woorden. er zijn mensen die er huizen mee afbreken. woorden kunnen macht uitstralen, kunnen de wereld veranderen. woorden kunnen eveneens de nietigheid tonen van verbale communicatie.

verbale communicatie is een wezenlijk iets dat het paradoxale als innerlijke kracht/zwakte diep vanbinnen met zich meedraagt. het is zoet en zacht maar ook gevaarlijk.

dat zijn dingen die labo laboesj bezig houdt. leuke job, niet?

en als kers op de taart doen ze hun job nog eens heel goed ook. hun eerste stuk 'rauw' -met bob selderslaghs, griet de wolf en griet dobbelaere- werd in maart-april dit jaar heel enthousiast ontvangen. rik schreef er ook een stukje over.

om mensen die het stuk jammerlijk gemist hebben de mogelijkheid te geven toch nog te genieten van deze geweldige voorstelling, wordt 'rauw' dit najaar hernomen.

• van donderdag 9 november 2006 tot en met zondag 12 november 2006
• van donderdag 16 november 2006 tot en met zondag 19 november 2006
• zondag om 15u. de andere dagen om 20u30
• in theater het klokhuis - parochiaanstraat 4 - 2000 antwerpen

(deze informatie staat nog niet op de officiële site, dus dit is een primeur!) (grijns)

klaprozig

mooie klaproos hield het een weekje geleden voor gezien. ze vertrouwt haar woorden niet meer toe aan het scherm. jammer, want zij is wonderlijk feeëriek°

tint, kom terug!

sterrenstof

een mens is nooit zeker, nooit van harte overtuigd. slechts luttele momenten, kortstondige periodes kan overtuiging opvlammen in de geest, in het hart.

die seconden, die overweldigende minuten moet je koesteren. ze zorgen ervoor dat je voortkunt, dat je geluk kunt spreiden over een levenstijd. die ogenblikken doen je het diepere beseffen, doen je de intensiteit ervaren die fonkelt in de lucht.

en soms blijft geloof in iets hardnekkig rondcirkelen in het sterrenstof rond onze lichamen. soms blijft hoop op iets stilletjes smeulen om af en toe fel op te vlammen.

soms is liefde écht te moeilijk om te begrijpen. maar altijd blijft ze onmisbaar.

eerste examen: geslaagd!

vandaag voel ik me de koning(in) te rijk. gisteren deed ik mijn openbaar examen voordracht (volwassenen M3) en ja hoor: ik heb het gehaald. ik mag door naar de hogere graad… met 83%!

al twee jaar op rij krijg ik les van bob selderslaghs, een ongelooflijk geweldige kerel. hij acteert echt waanzinnig goed en tovert met woorden op papier.. de laatste twee jaar heb ik meer geleerd dan alle jaren schooltoneel ervoor.
zijn laatste stuk ‘rauw’ -dat hij zelf schreef- was een genot voor het oog en het oor (het wordt hernomen in het najaar, meer informatie volgt).

maar bon, genoeg bewondering uitgesproken. het deed me wel wat dat mijn klasgenoot/medespeelster en ik gisterenavond ook serieus wat bewondering oogstten.
we speelden ‘dagboek van een moordkat’ (anne fine). zodoende waren c. en ik twee arrogante poezen (met snorharen!) die klaarblijkelijk alles fout deden (zoals vogeltjes vangen, dode muizen achterlaten op het vloerkleed en het dode konijn van de buren opgraven en door het kattenluikje persen) en zich zo de boosheid van hun familie op de hals haalden. helaas was door de familie niet geweten dat het konijn reeds dood was…

resultaat: kat wordt beticht van konijnenmoord met voorbedachte rade. miauw.

u leest het. u hebt wat gemist.

de juryleden waren erg tevreden over ons. c. en ik schijnen een leuk duo te zijn. we vullen elkaar aan en spelen goed op elkaar in.
mieke laureys, die onlangs nog op de planken in de monty stond, vond dat ik een mooie stem en een leuke présence had. wat wil een mens nog meer om zijn avond goed te maken?

jaja

het spijt me voor al diegenen die het vorige bericht vier keer aankrijgen in rss. maar blogger.com is nog niet zo goed dat je kunt zien hoe je berichten nu net gepost worden. ba!

woordenbezinksel

"maar de herinnering wilde niet bezinken in de ondergaande zon, die groene bevroren blik op de wijde blauwe zee waar gebroken harten schipbreuk lijden uit hun wonden.

een blinde hemel, uitgebleekt door het intellect van menselijk gebeente, trok de emoties van de breuk af als een vel en legde de onderliggende smart bloot. en de spiegel legt mij bloot: een naakt en kwetsbaar feit."
dambudzo marechera - zwart zonlicht

dobbelsteen

een nieuwe mogelijkheid heeft zich vannacht geopenbaard tijdens mijn slaap. als ik nu eens probeerde stage te gaan doen bij de weekendkrant van de standaard? toen ik net echter de vorige weekendkrant doornam, realiseerde ik me dat het misschien wat hoog gegrepen is.

ik moet de knoop doorhakken. liefst op de manier van alexander, die in de tempel van jupiter de gordiaanse knoop doorhakte met één enkele slag van zijn zwaard. niet zoals de ontelbare denkers voor hem die de knoop probeerden te ontrafelen met hun geesteskracht. helaas, maar mijn geesteskracht gaat dan aan de zijlijn staan...

wat ik ook kan doen is een dobbelsteen opgooien en mijn keuze laten afhangen van een getal dat per toeval komt te liggen. ik hou wel van toeval. of juist van de gedachte dat toeval geen toeval is. of van het idee dat toeval begint waar de mens stopt grenzen te stellen.

zo geloof ik op minimale wijze in het lot. uiteindelijk bestaat het lot uit de opeenvolgende keuzes die je maakt in je leven. hoeveel meer keuzes je toevalligerwijze maakt, hoe sterker je lot een onbekende factor zal zijn.
maar als je iemand bent die bewust keuzes maakt, de één na de ander. als je iemand bent met een lijstje waarop je dromen hebt neergeschreven waar je je hele leven niet van wilt afwijken en die stap per stap probeert te realiseren. dan zal je lot zich uiteindelijk openvouwen als een chinese waaier. en nog kan er iets onvoorzienbaar gebeuren. verwacht altijd het onverwachte, want de wereld, het universum, onze eigen geest, het is één groot labyrint, een doolhof waaruit geen ontsnapping mogelijk is.

ha

goed, om alles even op een rijtje te zetten:

• ik vind de lay-out van mijn blog vreselijk. helaas komen de examens eraan en heb ik geen tijd om me te verdiepen in de vernieuwing ervan. lezer, u zult het nog even met dit moeten doen! (mijn welgemeende excuses)
• ik voel me "eenzaam, verlaten en alleen". vitalski maakte er zelfs nog een leuk liedje van. moeilijk, om van iets dat eenzaam, verlaten en alleen is iets leuks te maken. soms is het leven zo gemakkelijk. soms is het net of je in een waterval van geluk bent beland. door kleine stomme dingen die toch onoverkomelijk lijken kan die geluksstroom zich plots transformeren in brokken zwart ijs die suizend naar beneden denderen. je valt en je blijft maar vallen. kartelige randen trekken rode strepen in je huid, je botst, schuurt, glijdt.
• ja, ik zou willen dat ik de tijd kon terugdraaien. of nee, ik wens dat er dingen duidelijk worden, goed of slecht. ronddwalen in grijze mist van onwetendheid die aan je lichaam kleeft, haar tentakels om je heen wikkelt en kil naar binnen dringt, is slopend. heel erg slopend.
• tegen volgende week moet ik een stageplek gekozen hebben. keuzes die mijn leven zullen bepalen, dringen zich op. en van keuzes moeten maken, word ik altijd zo paniekerig. hoe weet ik nu of ik de juiste keuze maak? ik stort me in de onzekerheid. waarom, oh waarom, is onzekerheid de bewustzijnsstof die overheersend aanwezig is in onze atmosfeer?
• ik koos al voor print (geschreven pers). ik zei met spijt in het hart dag met het handje tegen teevee en radio. ik moet ergens beginnen kiezen. dus koos ik voor geschreven woord. vertel mij nu, beste lezer, waar ziet u mij stage doen?

1) de morgen magazine

2) zone 03

3) evita/goed gevoel

• het hectische en de hoge druk van ambitie bij de morgen magazine spreekt me niet zo aan. het adres van zone 03 ook niet (kobbegem, dommeriken. dat heet dan een tweewekelijks blad voor de antwerpenaar te zijn. overgenomen door een gentenaar die het wel best vond dicht bij brussel te zitten, zodat plaatselijke research lees VELDWERK haast uit den boze is). evita en goed gevoel zijn toch iets te hard gepassioneerd door diëten, schminktoestanden en domme mode, hoewel de dossiers vol zitten met interessante menselijke stuff. HELP MIJ!

• euhm... de drie puntjes markeren mijn hopeloosheid. lach er maar eens mee.

doorgaan

"je moet zorgen dat je niet in herinneringen blijft graven en je erin verliest.
een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
alleen op bijzondere ogenblikken.
buiten die ogenblikken is het een verborgen schat,
een veilig bezit."
dietrich bonhöffer

red clopin...want da is nen toffe!

MRQM.GBKVKZW.XLN

synesthesie

in de zon zittend luister ik naar de bladeren. de geluiden die ze maken, hebben dezelfde vorm als hun schaduwen op de muur...

als stof op de wind

woorden komen niet altijd even gemakkelijk. er zijn dagen dat mijn hoofd en mijn lichaam bomvol zit. ze zitten onder mijn huid, kriebelen rond, zweven omhoog en omlaag.

de voorbije twaalf dagen had ik echter woorden te kort. het was stil binnen in me. een beetje leeg. boordevol emoties, dat wel. overstelpende gevoelens, een waterval van beelden, kleuren, wanhoop, blijheid, haast hysterie soms. maar geen woorden.

als ik het heel moeilijk heb, klap ik dicht. al mijn sociale aanvoelen verdampt als ochtenddauw in de zon, ik zonder me een beetje af, ga zitten schommelen in mijn eigen wereldje. net zoals mijn zus, die elke dag vecht tegen haar autisme, lijk ik me af te sluiten voor de dingen rondom me.

ik kan andere mensen, mensen die heel dicht bij me staan, dan ook geen uitleg geven. alles wat er wordt gezegd, wervelt rond in mijn hoofd, is een orkaan die raast, die alles overhoop haalt. wat resulteert in een aanval van paniek. want die orkaan blaast genadeloos mijn ratio weg. ik lijk ijl. ijler dan ooit.

wie is de volgende?

racistische moord. een jongen van achttien in lange zwarte jas stapt buiten met een jachtgeweer in zijn handen. met een donkere zonnebril verbergt hij zijn ogen. waanzinnige ogen? in de krant stond dat hij op school een vrolijke en goedlachse jongeman was. hoe veel mensen verbergen hun eigen gekte diep vanbinnen?

een jonge vrouw. dood. een kindje van twee jaar en half. dood.
de vrouw was zwanger. de vader van het kind moet nu verder leven zonder zijn geliefde, zonder hun kindje dat groeide in haar baarmoeder.

twee levens, knal, weg.

de ouders van het kleine meisje. zij moeten de rest van hun leven verder zonder hun luna, zonder hun meisje dat ze ’s morgens wakker maken, een boke met choco voorzetten, naar school brengen om daar met een lieve zoen afscheid te nemen. “tot vanavond, kleine schat!” nooit zullen ze dat nog zeggen.

gaan we nu in antwerpen ook een stille mars houden? het zou moeten, niet? een tocht door de scheldestad tégen zinloos geweld. want wie weet, ben jij morgen de volgende.

de dader is al opgepakt. stel je maar eens voor dat hij had kunnen vluchten. ongetwijfeld had er, buiten de huidige aandacht die aan deze hans van themsche wordt gegeven, nog meer opschudding geweest. een langdurige klopjacht is altijd nog net iets sensationeler. het zet de mensen aan tot iets groter, het spreekt tot de verbeelding. het blijft in de gedachten ronddwalen.

ik hoop dat ook deze moord in de gedachten zal blijven rondspoken, al is de moordenaar al ingerekend. ik hoop dat er meer mensen zijn die hier in antwerpen denken aan een tweede stille mars. ik doe in ieder geval mee.

vallende bloesems

de straten liggen er vandaag maar grauw bij. één mei zou anders een feestdag moeten zijn… maar de wolken hangen laag, lijken te moe om langs de hemel tikkertje te spelen. weemoedig drijven ze op de zware lucht die de stad uitzweet.

het enige mooie zijn de lentebloesempjes die verspreid liggen op de donkere straatstenen. het zijn de perenbomen die hun bloemen loslaten, ze laten meevoeren door de wind. de kleine witte stipjes dwarrelen omlaag, vallen voor je voeten, bedekken het asfalt met hun kortstondige leven. ze ruiken zoet. zo zoet.

het hangt af van je eigen gemoed of je er vrolijk of juist droevig van wordt. als je glimlachend je huis uitstapt, zou je van het éne stipje naar het andere kunnen springen. de bloesempjes zouden een hoop beloften inhouden. een lente. een zomer. samenzijn.

als je neergedrukt wordt door complexe gedachten, als je verdwaalt in het doolhof van je overpeinzingen, houden de gevallen bloesems de melancholie vast.
donkere verlaten straten bedekt met witte stippen worden irreëel, haast surrealistisch. de wereld lijkt de wereld niet meer. je bent een vreemde voor jezelf.