als stof op de wind
woorden komen niet altijd even gemakkelijk. er zijn dagen dat mijn hoofd en mijn lichaam bomvol zit. ze zitten onder mijn huid, kriebelen rond, zweven omhoog en omlaag.
de voorbije twaalf dagen had ik echter woorden te kort. het was stil binnen in me. een beetje leeg. boordevol emoties, dat wel. overstelpende gevoelens, een waterval van beelden, kleuren, wanhoop, blijheid, haast hysterie soms. maar geen woorden.
als ik het heel moeilijk heb, klap ik dicht. al mijn sociale aanvoelen verdampt als ochtenddauw in de zon, ik zonder me een beetje af, ga zitten schommelen in mijn eigen wereldje. net zoals mijn zus, die elke dag vecht tegen haar autisme, lijk ik me af te sluiten voor de dingen rondom me.
ik kan andere mensen, mensen die heel dicht bij me staan, dan ook geen uitleg geven. alles wat er wordt gezegd, wervelt rond in mijn hoofd, is een orkaan die raast, die alles overhoop haalt. wat resulteert in een aanval van paniek. want die orkaan blaast genadeloos mijn ratio weg. ik lijk ijl. ijler dan ooit.
3 opmerkingen:
Klinkt erg somber ? Hopelijk alles ok ?
Hoe moeilijk het ook is, niet in jezelf gaan schuilen.. Kom is naar buiten, het zonnetje schijnt.. zelfs voor donkere persoonlijkheden helpt het.. Zoek even iets anders te doen, ik neem altijd de camera mee en neem wat fotos..
Clear the mind for an hour, je zal er beter van slapen later op de dag.
zo triest ? er is een andere kant die ik liever ken.
Een reactie posten