dobbelsteen

een nieuwe mogelijkheid heeft zich vannacht geopenbaard tijdens mijn slaap. als ik nu eens probeerde stage te gaan doen bij de weekendkrant van de standaard? toen ik net echter de vorige weekendkrant doornam, realiseerde ik me dat het misschien wat hoog gegrepen is.

ik moet de knoop doorhakken. liefst op de manier van alexander, die in de tempel van jupiter de gordiaanse knoop doorhakte met één enkele slag van zijn zwaard. niet zoals de ontelbare denkers voor hem die de knoop probeerden te ontrafelen met hun geesteskracht. helaas, maar mijn geesteskracht gaat dan aan de zijlijn staan...

wat ik ook kan doen is een dobbelsteen opgooien en mijn keuze laten afhangen van een getal dat per toeval komt te liggen. ik hou wel van toeval. of juist van de gedachte dat toeval geen toeval is. of van het idee dat toeval begint waar de mens stopt grenzen te stellen.

zo geloof ik op minimale wijze in het lot. uiteindelijk bestaat het lot uit de opeenvolgende keuzes die je maakt in je leven. hoeveel meer keuzes je toevalligerwijze maakt, hoe sterker je lot een onbekende factor zal zijn.
maar als je iemand bent die bewust keuzes maakt, de één na de ander. als je iemand bent met een lijstje waarop je dromen hebt neergeschreven waar je je hele leven niet van wilt afwijken en die stap per stap probeert te realiseren. dan zal je lot zich uiteindelijk openvouwen als een chinese waaier. en nog kan er iets onvoorzienbaar gebeuren. verwacht altijd het onverwachte, want de wereld, het universum, onze eigen geest, het is één groot labyrint, een doolhof waaruit geen ontsnapping mogelijk is.