(on)begrijpelijk

er zijn massa’s dingen waar ik over wil schrijven. soms zijn er dagen dat ik net met een tijdbom in mijn hoofd rondloop. zinnen komen aanstormen vanuit de diepste krochten van mijn gevaarlijk brein. inzichten stapelen zich op als kleine postpakketjes in duistere, stoffige postkantoren. ze worden nooit verzonden.

de menselijke geest is afgebakend met prikkeldraad. dat maakt dat je maar kunt denken tot op een bepaald punt. tot een bepaalde grens. zo worden wij belemmerd in het zoeken naar wijsheid. er bestaan slechts flitsen van besef, flarden van wijsheid die op onbewaakte momenten doordringen tot onze benevelde menselijkheid.

een nietige tijdsmolecule lang voel je je verlicht, zie je de onmogelijke structuren van het universum schitteren in zijn weidsheid. dan prik je je aan dat prikkeldraad. een bloeddruppel spat op de grond. aardsheid omvat je, niets ben je.

er zijn massa’s dingen waar ik over wil schrijven. maar als ik éénmaal begin, ben ik alles vergeten en zoeken de woorden zich een eigen weg.