stilte

het regent buiten. het regent niet zomaar - dikke druppels plensen op de koepel, vullen de stilte in deze grote ruimte. het weer lijkt wel afgestemd op mijn gemoed. augustus wordt een sombere maand.

waarom bloggen mensen? onder welke vorm van communicatie valt dit werkwoord? het is een soort communicatie op zich.

hoe persoonlijk kun/wil je zijn? tantieris en an nelissen penden er ook hun gedachten over neer. of excuseer, typten. zelfs uitdrukkingen moeten worden aangepast...

het is een dilemma waar ik regelmatig over pieker. daarom zijn mijn schrijfsels de laatste tijd heel abstract. ik hou er niet van als onbekenden kunnen binnen kijken in mijn persoonlijke leven. ik volg veel blogs die ik heel leuk vind, maar tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat ik nooit zoiets zal kunnen schrijven. de dagboekvorm staat voor mij gelijk aan voyeurisme en ik moet er niet aan denken dat ik mijn geabstraheerde emoties terug de vorm geef die ze hadden toen ze aan mij kleefden.

op die manier kom ik terug tot de vraag: welk nut heeft bloggen - voor mij? en, wie heeft er boodschap aan mijn figuratieve woordkunst?

ik ben een beetje moedeloos de laatste dagen. vandaag stond ik aan de deur van mijn chique werk op hopland. ik probeerde even te ontsnappen aan de warmte en sommige vervelende rijke klanten die me uur na uur bezig houden. de regendruppels spatten in mijn gezicht en de wind blies enkele herfstbladeren naar binnen. vorige week waren die bladeren nog groen. nu ritselden ze droog op de vloer. me stil voelend raapte ik het verschrompelde blaadje op dat aan mijn voeten lag en staarde naar de werkmannen die de oude stadsfeestzaal ombouwen tot een modern winkelcomplex. ze waren allemaal doorweekt, de regen droop van hun gele jassen maar ze stonden daar te lachen - middenin het natuurgeweld dat naar beneden plensde.

sommige momenten doen je beseffen dat de wereld echt mooi is. maar mooie momenten die je met niemand kan delen, doen je heel alleen voelen..