peinzend

soms zou ik mezelf wel eens willen bezig zien. ik zou mezelf willen zien schrijven. of ik wil mezelf lezen, voor de eerste keer. ik zou mezelf eens willen zien léven.

ik
ben
een
raadsel.

de mensen met het grootste bakkes zijn dikwijls diegenen met het minste zelfvertrouwen. soms durf ik mezelf hier onder catalogiseren. ik ben een stoere madam met een schoon gezichtje en veel praat. het zou niet de eerste keer zijn dat anderen mij zo beschrijven.
als ik dat hoor, word ik altijd even stil. ik kan me nooit herinneren dat ik er stoere praat heb uitgeslagen. en geheugenverlies? nee, zó veel drink ik niet.

het is zo dat ik geen stille ben. eigenlijk ben ik constant gevat in een bel van pure verwondering over de magie van het bestaan. mét al het geluk, mét al de zever. ik wil dat delen. met iedereen die rondom mij leeft. dus ik praat, ik lach, ik omhels, ik deel.

stoer? nooit van gehoord.

het is niet zo dat ik me wrokkig voel tegenover mensen die nog niet verder keken. ik voel me ook niet beledigd. eerder een tikje... verwonderd. afvragend. want wat ik het liefste wil, is écht zijn. en mijn écht zijn, wordt blijkbaar regelmatig écht anders geïnterpreteerd.

of is het omgekeerd? zijn mijn handelingen een uiting van een onbekende soort sociaal gedrag?

is elke mens een raadsel voor zichzelf?