overdonderd

ik heb het gevoel dat de hemel op de wolken is gevallen. niet plots, abrupt of zonder waarschuwing. nee, tergend langzaam als een glas dat uit uw handen glipt en er in uw tijdsbeleving die door paniek wordt uitgerokken een eeuwigheid over doet om te breken op de grond. zo.

gisteren was ik ziek. dat lag aan de hoeveelheid wijn die ik tot mij had genomen de avond daarvoor, op de finale van de antwerpse poetry slam. ik heb een naakte antistresspoweet zien passeren en ik was niet overtuigd van de blote performance (ik kreeg een glaasje wijn in mijn handen gestopt). zijn tekst was best te pruimen (titel: de naakte waarheid) maar de provocatie droop eraf. en ik hou niet zo van provoceren. ik zag een mooie maarten inghels die ook een mooie stem had (nog een glaasje wijn), ik zag onze frans (die naar mijn mening de betere poëzieteksten had, samen met maarten.) ik was overdonderd (nogmaals) door schone guy (nog een glas wijn) en ik heb de vele valentijnswensen geïncasseerd (nog een glas wijn) van de lieverds die me een hele avond omringd/op de been gehouden hebben.

en zo is het weeral vrijdag, zit ik al drie weken op stage, heb ik een redactievergadering achter de rug waarin mijn ideeën met veel enthousiasme ontvangen werden, heb ik nu héél veel werk, ga ik mij binnen een uurtje inschrijven voor de toelatingsproeven voor woordkunst en gieren de zenuwen nu al door mijn lijf als ik nog maar dénk aan die proeven. er waren twee dingen die me de laatste tijd uit mijn slaap hielden, nu zijn er alleen nog de proeven. misschien maar goed.