wie is de volgende?

racistische moord. een jongen van achttien in lange zwarte jas stapt buiten met een jachtgeweer in zijn handen. met een donkere zonnebril verbergt hij zijn ogen. waanzinnige ogen? in de krant stond dat hij op school een vrolijke en goedlachse jongeman was. hoe veel mensen verbergen hun eigen gekte diep vanbinnen?

een jonge vrouw. dood. een kindje van twee jaar en half. dood.
de vrouw was zwanger. de vader van het kind moet nu verder leven zonder zijn geliefde, zonder hun kindje dat groeide in haar baarmoeder.

twee levens, knal, weg.

de ouders van het kleine meisje. zij moeten de rest van hun leven verder zonder hun luna, zonder hun meisje dat ze ’s morgens wakker maken, een boke met choco voorzetten, naar school brengen om daar met een lieve zoen afscheid te nemen. “tot vanavond, kleine schat!” nooit zullen ze dat nog zeggen.

gaan we nu in antwerpen ook een stille mars houden? het zou moeten, niet? een tocht door de scheldestad tégen zinloos geweld. want wie weet, ben jij morgen de volgende.

de dader is al opgepakt. stel je maar eens voor dat hij had kunnen vluchten. ongetwijfeld had er, buiten de huidige aandacht die aan deze hans van themsche wordt gegeven, nog meer opschudding geweest. een langdurige klopjacht is altijd nog net iets sensationeler. het zet de mensen aan tot iets groter, het spreekt tot de verbeelding. het blijft in de gedachten ronddwalen.

ik hoop dat ook deze moord in de gedachten zal blijven rondspoken, al is de moordenaar al ingerekend. ik hoop dat er meer mensen zijn die hier in antwerpen denken aan een tweede stille mars. ik doe in ieder geval mee.