regendruppels
gisteren was het veertien jaar geleden dat mijn broertje gestorven is. het is elk jaar vreemder om te beseffen dat ik nog een broer en een zus zou hebben kunnen rondlopen hier in huis. elk jaar polijsten de herinneringen zich meer en meer. ze worden rond als een glazen bol, glanzend - en doorzichtig.
een stuk toekomst is fel afgekapt, mogelijke levensdingen verloren hun potentialiteit. het is een blinde afwezigheid. ze is er. maar je ziet ze niet. en soms verbeelden ze zich plots op een brute manier, zoals gisteren..
2 opmerkingen:
Zoiets brengt een fundamentele eenzaamheid die weinigen begrijpen. Het best passende woord blijft voor mij, een gapende leemte/leegte ... die nooit wordt opgevuld, alleen maar minder scherp kan worden. En dan nog...
zo is het. het is het ontbreken van iets onmisbaar dat toch gemist moet worden. een gapende leegte, een bodemloze put...
Een reactie posten