vallende bloesems

de straten liggen er vandaag maar grauw bij. één mei zou anders een feestdag moeten zijn… maar de wolken hangen laag, lijken te moe om langs de hemel tikkertje te spelen. weemoedig drijven ze op de zware lucht die de stad uitzweet.

het enige mooie zijn de lentebloesempjes die verspreid liggen op de donkere straatstenen. het zijn de perenbomen die hun bloemen loslaten, ze laten meevoeren door de wind. de kleine witte stipjes dwarrelen omlaag, vallen voor je voeten, bedekken het asfalt met hun kortstondige leven. ze ruiken zoet. zo zoet.

het hangt af van je eigen gemoed of je er vrolijk of juist droevig van wordt. als je glimlachend je huis uitstapt, zou je van het éne stipje naar het andere kunnen springen. de bloesempjes zouden een hoop beloften inhouden. een lente. een zomer. samenzijn.

als je neergedrukt wordt door complexe gedachten, als je verdwaalt in het doolhof van je overpeinzingen, houden de gevallen bloesems de melancholie vast.
donkere verlaten straten bedekt met witte stippen worden irreëel, haast surrealistisch. de wereld lijkt de wereld niet meer. je bent een vreemde voor jezelf.