keizerinnen

ik hou van schoonheid, van esthetiek in alle mogelijke kunstvormen. woorden in de eerste plaats. maar toch zijn beelden en muziek absoluut onmisbaar. mooie creaties kunnen mij doen overstromen van geluk. woorden die in mijn huid lijken te prikken, een lied dat zich in mijn lichaam brandt, een schilderij waarvan de kleuren en vormen doordringen tot in het wezen van mijn bestaan.

ooit leerde een fijn iemand me de schilder john william waterhouse kennen, die behoort tot de prerafaëllieten. ik was meteen verkocht, voor altijd.

de prerafaëllieten was een kunstenaarsvereniging van jonge engelse kunstenaars, opgericht halverwege de 19de eeuw. deze schilders probeerden de zuiverheid op te roepen van de vroege italiaanse kunst van voor rafaël, de meester van de renaissance. (denk aan de venus van botticelli.)

waterhouse werd in rome geboren en ontelbare griekse en romeinse legendes zijn terug te vinden in zijn betoverende schilderingen. sinds ik in een ver verleden latijn begon te studeren hebben die verhalen me in hun greep.

ik vind hem verbijsterend. zijn werken zijn vreemd omfloerst, mysterieus, sensueel op een ongrijpbare manier. elke vrouw, geboren uit zijn penseel, is keizerin van de wereld. achter elk schilderij zit een mythe, een droom, een leven.

de mooie dame van het schilderij hierboven is circe, de tovenares van het eiland aeäea. odysseus vertoefde op de terugweg van de trojaanse oorlog een jaar lang naast haar zijde.