stijlbreuk?

dat ik niet van hoofdletters houd, was waarschijnlijk al opgevallen. ik vind ze meestal grof en lomp, een beetje extraordinair soms, alsof het grammaticaal van belang is dat elke eerste letter van een zin wordt benadrukt. het einde van een zin wordt aangegeven door een punt, een vraag- of een uitroepteken. waarom dan het begin van de volgende zin nog eens kenmerken door een grote letter? zin-loos.
het gebruik van een kapitaal is in mijn literaire wereld enkel toegestaan bij een woord dat ik in de belangstelling wil plaatsen.

ook heb ik mijn bedenkingen bij drie puntjes als zinsafsluiter (…). vroeger was ik er fan van. ik gebruikte het te pas en te onpas, als om het ernstige van mijn puberale diepzinnigheid in de verf te zetten. het duidde immers op oneindigheid. als lezer kon je verder denken dan die drie bolletjes, kon je verder reizen op pad waarvan het begin was uitgestippeld.

nu zie ik liever twee puntjes. als je ze ziet staan, voel je het gebrek van het derde. voel je de aarzeling. het oneindige -dat niet meer oneindig is omdat drie puntjes zo’n ‘taalbegrenzing’ met zich meebrengen- wordt opnieuw oneindiger doordat die twee stipjes breken met de traditie van de drie.

ik ga voor de stijlbreuk..