wie bouwt de hoogste duplotoren?
na het lezen van tantieris’ stukje over zoonlief die zijn snoepjeswens te pas en te onpas verkondigt, overvielen me een heleboel herinneringen aan de tijd dat mijn moeder nog onthaalmoeder was.
twaalf jaar lang dartelden tientallen kleine mensjes rond in ons huis, leeftijd gaande van enkele maanden tot twaalf jaar. lieve kleine baby’s die kraaiend aan lange haren trokken, snoezige peuters die fruitpap uitproestten op mijn trui (proper aangetrokken na de pipi en de kaka te hebben opgekuist van een kleintje dat de zindelijkheidstraining onderging), vrolijke kleuters die in de heftigheid van hun spel de boel afbraken…
bijna heel mijn lagere en middelbare schooljeugd heb ik genoten van en gevloekt op de levendige drukte die geen seconde ophield. ik wiegde baby’tjes in slaap, zoende ze op hun ronde wangetjes, gaf ze hun flesje melk. ik ravotte met de oudere kindjes, hield wedstrijden (wie bouwt de hoogste duplotoren?). ik verzon sprookjes en beeldde ze uit met de enkele poppenkastpoppen die we rijk waren.
toen ik naar de hogeschool ging, veranderde mijn moeder van werk. sindsdien is het veel rustiger thuis (de nooit ophoudende discussies over samenleven in een gezin buiten beschouwing gelaten). hardnekkig houd ik soms vol dat ik de drukte niet mis, ik kan immers eindelijk doen met mijn vrije tijd wat ik wil, in plaats van mee in te springen. maar op momenten als deze verlang ik naar die kleine petotters die ik jarenlang heb gekoesterd.
dus tantieris, als je een babysit zoekt…
twaalf jaar lang dartelden tientallen kleine mensjes rond in ons huis, leeftijd gaande van enkele maanden tot twaalf jaar. lieve kleine baby’s die kraaiend aan lange haren trokken, snoezige peuters die fruitpap uitproestten op mijn trui (proper aangetrokken na de pipi en de kaka te hebben opgekuist van een kleintje dat de zindelijkheidstraining onderging), vrolijke kleuters die in de heftigheid van hun spel de boel afbraken…
bijna heel mijn lagere en middelbare schooljeugd heb ik genoten van en gevloekt op de levendige drukte die geen seconde ophield. ik wiegde baby’tjes in slaap, zoende ze op hun ronde wangetjes, gaf ze hun flesje melk. ik ravotte met de oudere kindjes, hield wedstrijden (wie bouwt de hoogste duplotoren?). ik verzon sprookjes en beeldde ze uit met de enkele poppenkastpoppen die we rijk waren.
toen ik naar de hogeschool ging, veranderde mijn moeder van werk. sindsdien is het veel rustiger thuis (de nooit ophoudende discussies over samenleven in een gezin buiten beschouwing gelaten). hardnekkig houd ik soms vol dat ik de drukte niet mis, ik kan immers eindelijk doen met mijn vrije tijd wat ik wil, in plaats van mee in te springen. maar op momenten als deze verlang ik naar die kleine petotters die ik jarenlang heb gekoesterd.
dus tantieris, als je een babysit zoekt…
4 opmerkingen:
Serieus, maar ik had echt metershoge Lego-torens. Ik heb er zelfs nog foto's van, zo hoog. Ahhh, waar is de tijd?
Of... hoe de vakantie overal nostalgie opwekt.
O kleine keizerin, wat zijt gij een lief meiske ! Onze babysit heeft afgezegd voor zaterdagVOORmiddag ...
ziet ge dat zitten ???
Grapje, hoor, want zaterdagVOORmiddag is voor studenten heilig, nietwaar ?
Kleine keizerinneke,
Waar is de tijd hé?
Vaak uitgeput, maar oh zo genoten ook, zo kan ik deze twaalf jaar omschrijven...
Maar dingen veranderen en de tijd blijft niet staan...
Ik mis de knusheid en het samen thuis zijn, gewoon om wat het was,ondanks alles.
Groeipijnen noemen ze dat...
groeipijnen, die blijkbaar eeuwig duren...
Een reactie posten