ja, ik ben schrijfster

"this morning, she wants to get straight to work without risking exposure to nelly's bargainings and grievances. it could be a good day; it needs to be treated carefully."
virginia woolf - the hours (michael cunningham)

it needs to be treated carefully.
het is een gevoel dat me kan overvallen. als ik wakker word, of op de bus zit, door de stad dwaal, lessen volg. plots voel ik de woorden zitten, krijgen ze een driedimensionale vorm. het wordt een levend verhaal dat zichzelf schept en exponentieel groter wordt. ik heb altijd een klein notitieboekje en een pen op zak. als de zinnen me bestormen, kribbel ik ze neer. ze moeten vastgehouden worden, fantasie is immers opgebouwd uit een uiterst ijle materie. als schrijfster moet je de momenten waarin woorden verschijnen met zorg behandelen. het is je kostbaarste bezit. de schat die je opdelft uit de grotten van je onderbewustzijn.

in september dit jaar heb ik voor de eerste keer met overtuiging in het hart kunnen zeggen: ik ben schrijfster. het is écht aanwezig, in mij. het is geen droom maar een reëel verlangen. een verlangen dat in de werkelijkheid gestalte krijgt.

het was halverwege september. de zon was warm en bezwangerde de lucht met gloeiende gouden vonkjes die onze huid bruin kleurde. ik was samen met een heel dierbaar persoontje op reis en ik kan u vertellen, de magie van onze week samen zal ik koesteren tot het einde mijner dagen. we droomden van praag, marrakech, porto en andere schone steden maar uiteindelijk belandden we - beiden met een veel te zware trekkersrugzak op onze tere meisjesruggen - in onze eigenste ardennen. een verslag van onze vakantie zal ik u onthouden, wat ik u wel wil meegeven is dat vriendschap (ja, verdomme) het meest essentiële onderdeel van het leven is (u hoort mij niet zeggen dat deze band boven een liefdesrelatie staat, per slot van rekening is het van het allergrootste belang dat u met uw partner een innige vriendschap opbouwt).

stel u voor: een klein tentje aan de oever van de lesse, badend in de namiddagzon. daarvoor een groot indisch laken met twee meisjes er op. het ene meisje ligt neer, haar ogen gesloten. ze heeft een sigaret in haar rechterhand en blaast de rook zachtjes uit. het andere meisje zit naast haar. ze leest voor uit een boekje (mieke maaike van boon is u wel bekend, neem ik aan?). kabbelend water en ritselende bladeren op de achtergrond.
daarna, een flesje wijn. de twee meisjes praten met elkaar. over hun leven. hoe ze geworden zijn wie ze zijn. wat in de toekomst ligt. hun dromen en wat realistisch is. ze geven elkaar vertrouwen en hoop.

daar is het dat ik kon kijken naar mezelf. samen met haar durfde ik langzaam zoeken naar de echte nathalie. het was een tijd dat woorden rijkelijk vloeiden, gedachten zich logisch aaneenschakelden. elke zin opende een nieuwe poort, de mogelijkheden breidden zich eindeloos uit. in de kracht van deze ervaring heb ik voor het eerst luidop gezegd: ik ben schrijfster. ik dénk als een schrijfster.

er is geen weg meer naast. en dat - zal u geweten hebben.

"try to remember

the kind of september

when the days were slow

and oh, so mellow"

(the temptations)