donderdag 23 november 2006

noodzaak

ik wil dansen
dansen op lichte tonen die door mijn lichaam zweven
ik sluit mijn ogen
voel de beats bezit nemen van mijn hart

het zijn de enige momenten
de énige
dat ik alles vergeet
de wereld is slechts een waas
wanhoop vervlogen
liefde vervaagd

sommige nachten zijn voorbehouden
aan mezelf
aan mijn lichaam
het is een nood me af en toe over te leveren
aan de grillen van
huppelende donderbeats
slepende trillingen

het is
bevrijding

geef mij een nacht
vol uitzinnig bewegen
soepel glijden tussen lichamen
zoet zweet
zwiepende haren

het is

vrijheid

(of hoe ‘the knife’ door mijn bloedbanen zindert/door mij heen snijdt)

dinsdag 21 november 2006

god is een goeie jongen

"de mens is een organisme." zeg je. "een chemische toevalligheid van de natuur. een chemische toevalligheid die moet overleven – en zich dus voortplant."

ik kijk raar op. "hoe bedoel je?" vraag ik. "de mens is een organisme dat moet overleven?" die eerste woorden van jou zijn in strijd met het hele denkwezen dat ik me heb eigen gemaakt – en dat ik van thuis heb meegekregen.

"en zingeving?" ik hou mijn hoofd een tikje schuin en wacht op een antwoord. dit vind ik leuk. filosofische gesprekken die de potentialiteit in zich dragen om onbegrijpelijke wartaal mét een boodschap te worden.

"zingeving is een hulpmiddel van het organisme om te overleven. het is perfect wetenschappelijk verklaarbaar. zingeving is een chemische reactie die ontstaat in de cellen van het organisme. de mens moet overleven, maar heeft twee soorten behoeftes: de lichamelijke en de geestelijke. de lichamelijke behoeftes worden vervuld door (lekker) eten, de geestelijke behoeftes door het geloof in liefde, een religie, een levensdoel. zingeving heet niet voor niets zin-geving. de mens, het organisme, geeft zelf zin. het wordt niet voor hem gedaan. het is een overlevingsmechanisme."

ik denk na. mijn brein is verwoed naar tegenargumenten aan het zoeken. ik noem mijzelf niet bepaald religieus. op mijn etiketje staat ‘christen’ omdat ik toevallig (of niet zo toevallig?) geboren ben in een katholiek gezin waar de traditie van doopsel en vormsel is gevolgd. maar voor mij zijn alle religies even goed. toch voel ik diep vanbinnen dat er een grotere kracht is. een intens licht (figuurlijk op te vatten) waarin leven ‘een moederschoot’ heeft.

de uitleg die deze jongeman geeft, klinkt echter te plausibel om te weerleggen. uiteindelijk is mijn gevoel vaag en ongrijpbaar. ik kan het niet halen tegen zijn simpele, toch briljante logica. "hoe vul jij je overlevingsmechanisme dan in?" probeer ik te achterhalen. ik moet toegeven dat ik geïntrigeerd ben door deze jongeman.

hij moet nadenken over mijn vraag. "ik heb geluk dat alles geworden is zoals het is." zegt hij na een stilte. "het leven is zalig, complex en toevallig. het leven is kijken naar alles en alles nooit helemaal begrijpen. het denkgenot is een belangrijke factor van het mechanisme. genieten een andere. vergeet nooit te genieten. als je stopt met genieten van het toevallige leven, hou je op te bestaan. je kwijnt weg want je geestelijke behoefte wordt niet voldaan. het is allemaal een mooie puzzel, perfect passend. god," besluit hij, "is een goeie jongen."

verbijsterd blijf ik achter. beweren dat zingeving een chemische reactie is, noodzakelijk om te overleven. en met overtuiging zeggen dat god een goeie jongen is.

misschien weet hij niet half hoeveel waarheid er zijn woorden schuilt.

.

ik vraag me soms af waarom ik zo intens leef. geeft de labiliteit van mijn persoon me de contrasten die nodig zijn voor het diepe ervaren van lichtheid en duisternis?

foto: guillaume carels

maandag 20 november 2006

allé dan

op vraag van dramoghe, een linkje naar haar site!
het was voor mij gelijk een manier om ook eens uit te zoeken tot welke 'groep' ik behoor. en ja hoor: with 16 links in the last 180 days, technorati places kleinekeizerin.blogspot.com in the middle authority group.

C-List Blogger

gnagna, altijd leuk om te weten.

open brief

aan mijn dierbaren,

enkele dagen geleden werd er mij bij drs. johan arendt happolati gevraagd waarom ik geen hoofdletters gebruik in mijn schrijfsels. ik verwees toen naar 'stijlbreuk', een stukje dat ik in april schreef om mijn standpunt duidelijk te maken over het gebruik van hoofdletters en de befaamde drie puntjes (...).

ik neem even een alinea over:
"dat ik niet van hoofdletters houd, was waarschijnlijk al opgevallen. ik vind ze meestal grof en lomp, een beetje extraordinair soms, alsof het grammaticaal van belang is dat elke eerste letter van een zin wordt benadrukt. het einde van een zin wordt aangegeven door een punt, een vraag- of een uitroepteken. waarom dan het begin van de volgende zin nog eens kenmerken door een grote letter? zin-loos.
het gebruik van een kapitaal is in mijn literaire wereld enkel toegestaan bij een woord dat ik in de belangstelling wil plaatsen."

aan deze eigenzinnigheid die mij graag typeert, is in die tijd niet overdreven veel aandacht geschonken. enkele reacties, een paar bedenkingen, maar het werd aanvaard. waarschijnlijk dachten de meesten: "ach, laat haar doen."

deze heer echter, en ook litje en mamacarla trokken een discussie op gang en even werd er serieus getwijfeld aan het aanvaardbare van mijn eigenzinnigheid. ik dacht dat we het eens waren geworden, maar blijkbaar bestaan er toch nog enkele hindernissen.

ik zal u vertellen, mijn besten, dat mijn weigering om hoofdletters te gebruiken al ontstond in de middelbare school. toen ging dat gepaard met het dragen van erg kleurrijke kleding, heel wijde broeken, felle wereldwinkeltruien en ongekamd haar. ik zocht in die periode manieren om de wereld te duidelijk te maken dat ik uniek was. ik was erg onzeker (die onzekerheid overvalt me nu nog geregeld, maar op termijn leer je met alles leven), maar in plaats van me te verstoppen in een eenzaam hoekje, liet ik overal mijn stem horen. omdat ik altijd een slimme leerling ben geweest en literatuur mijn grootste passie is, leerden de leerkrachten me heel snel kennen. waar een jong rebels meisje anders teruggefloten zou zijn, werd ik met open armen ontvangen. er werd geluisterd naar mijn ideeën, mijn meningen.

ik wist toen al dat ik later/in de toekomst iets met kunst wilde gaan doen. ik verwoordde het ooit in een opstel : "woorddanseres wil ik zijn. ik wil dansen op de kartelige randen van gevaarlijke woorden, balanceren aan de afgrond van verbijsterende zinnen."

en daar zit het nu juist. ik beschouw woordgebruik niet als iets vaststaand, ik beschouw woordgebruik en het vormgeven van een tekst als kunst, als een artistiek iets waar mee gespeeld kan worden, geïmproviseerd. ik ben die woorddanseres die woorden naar haar hand zet, kiest welk uitzicht ze hebben en een sfeer probeert mee te geven die uitzonderlijk en excentriek is.

de meesten onder jullie weten dat ik in mijn laatste jaar journalistiek zit. daar schrijf ik hopen reportages, verwerk ik interviews, vorm persberichten om tot degelijke nieuwsberichten et cetera. uiteraard gebruik ik daar correct en traditioneel nederlands, tot aan de hoofdletters toe. dus wees gerust, ik kan het (en zelfs nog niet zo heel erg slecht). maar hier in mijn ivoren toren bepaal ik hoe ik mijn kunst vorm geef.

zo onduidelijk is het trouwens volgens mij niet. het is een kwestie van gewoonte. aangezien mensen snel vastgeroest raken in gewoontes, kan ik begrijpen dat het even wennen is. maar nieuwigheden zijn niet altijd slecht. in dit geval ben ik van mening dat deze nieuwigheid, ontsproten aan mijn vreemde kronkels, enkel bijdraagt tot mijn persoonlijke stijl.

mijn allerliefste groeten,
kleine keizerin

zondag 19 november 2006

voldoening

een tijd geleden interviewde ik riet muylaert, de zangeres van jackobond. toen ik na enkele uren bij haar vertrok, was ik oprecht gelukkig. ik dacht die avond: "zij staat in het leven zoals ik in het leven wil staan. in de toekomst."

ik zoek nog een manier om het interview online te krijgen, het is zeker de moeite waard. het is een herkenbaar verhaal voor mensen die met kunst bezig zijn. met woord, zang, beeld, wat dan ook! het is het verhaal van een vrouw die gevochten heeft voor haar dromen en er zo enkele van in vervulling ziet gaan.

een citaat:
"ik zou heel graag idealistisch zijn, maar ik kan dat niet goed. in alles zie ik nostalgie. dat pakt mij en ik moet er over schrijven, het moet van mijn hart. ik wil wel optimistisch doen, maar er zit veel verlangen onder. een reëel verlangen. ik verlang naar al wat is en ervaar die dingen ook, maar de vergankelijkheid maakt dat het altijd weer een verlangen wordt."

en nog eentje (dit zei ze op het einde van het interview. het gaat over de nieuwe liedjes van jackobond, die een stuk vrolijker zijn dan de vorige):
"ik evolueer, jackobond evolueert. zolang er maar mensen in de zaal zitten die zich herkennen in mijn liedjes. dat is het belangrijkste. en dat ik kan blijven zingen natuurlijk. dat ik binnen een paar jaar zeg: "ik ben riet. riet van jackobond." en dat iedereen dan weet dat wij een gevestigde waarde in de nederlandstalige muziek zijn."

en ik ben er zeker van dat de mensen dat binnenkort gaan weten. ik ben er alvast helemaal weg van. rep u naar www.jackobond.be en luister naar de nummers die deel uitmaken van het project 'en ik wou nochtans niet over de liefde zingen'. rep u naar www.myspace.com/jackobond en verplicht uzelf te luisteren naar 'doe alsof ge thuis zijt'.
laat u maar betoveren en vergeet het nooit meer!

ik maakte die dag ook een reeks foto's van deze schone madam, hier enkele pareltjes, alstublief:

ja, ik ben schrijfster

"this morning, she wants to get straight to work without risking exposure to nelly's bargainings and grievances. it could be a good day; it needs to be treated carefully."
virginia woolf - the hours (michael cunningham)

it needs to be treated carefully.
het is een gevoel dat me kan overvallen. als ik wakker word, of op de bus zit, door de stad dwaal, lessen volg. plots voel ik de woorden zitten, krijgen ze een driedimensionale vorm. het wordt een levend verhaal dat zichzelf schept en exponentieel groter wordt. ik heb altijd een klein notitieboekje en een pen op zak. als de zinnen me bestormen, kribbel ik ze neer. ze moeten vastgehouden worden, fantasie is immers opgebouwd uit een uiterst ijle materie. als schrijfster moet je de momenten waarin woorden verschijnen met zorg behandelen. het is je kostbaarste bezit. de schat die je opdelft uit de grotten van je onderbewustzijn.

in september dit jaar heb ik voor de eerste keer met overtuiging in het hart kunnen zeggen: ik ben schrijfster. het is écht aanwezig, in mij. het is geen droom maar een reëel verlangen. een verlangen dat in de werkelijkheid gestalte krijgt.

het was halverwege september. de zon was warm en bezwangerde de lucht met gloeiende gouden vonkjes die onze huid bruin kleurde. ik was samen met een heel dierbaar persoontje op reis en ik kan u vertellen, de magie van onze week samen zal ik koesteren tot het einde mijner dagen. we droomden van praag, marrakech, porto en andere schone steden maar uiteindelijk belandden we - beiden met een veel te zware trekkersrugzak op onze tere meisjesruggen - in onze eigenste ardennen. een verslag van onze vakantie zal ik u onthouden, wat ik u wel wil meegeven is dat vriendschap (ja, verdomme) het meest essentiële onderdeel van het leven is (u hoort mij niet zeggen dat deze band boven een liefdesrelatie staat, per slot van rekening is het van het allergrootste belang dat u met uw partner een innige vriendschap opbouwt).

stel u voor: een klein tentje aan de oever van de lesse, badend in de namiddagzon. daarvoor een groot indisch laken met twee meisjes er op. het ene meisje ligt neer, haar ogen gesloten. ze heeft een sigaret in haar rechterhand en blaast de rook zachtjes uit. het andere meisje zit naast haar. ze leest voor uit een boekje (mieke maaike van boon is u wel bekend, neem ik aan?). kabbelend water en ritselende bladeren op de achtergrond.
daarna, een flesje wijn. de twee meisjes praten met elkaar. over hun leven. hoe ze geworden zijn wie ze zijn. wat in de toekomst ligt. hun dromen en wat realistisch is. ze geven elkaar vertrouwen en hoop.

daar is het dat ik kon kijken naar mezelf. samen met haar durfde ik langzaam zoeken naar de echte nathalie. het was een tijd dat woorden rijkelijk vloeiden, gedachten zich logisch aaneenschakelden. elke zin opende een nieuwe poort, de mogelijkheden breidden zich eindeloos uit. in de kracht van deze ervaring heb ik voor het eerst luidop gezegd: ik ben schrijfster. ik dénk als een schrijfster.

er is geen weg meer naast. en dat - zal u geweten hebben.

"try to remember
the kind of september
when the days were slow
and oh, so mellow"
(the temptations)

zaterdag 18 november 2006

verlangen

ik heb een boekje op zak
met daarin geschreven
de mooiste momenten van mijn leven
opgeteld bij elkaar
(als relikwieën op een altaar)
is het geluk de som van deze dingen
en zo kom ik bij u liefde bedingen

want het is nu of nooit
binnenkort ben ik mijn boekje kwijt
ge verliest altijd wat u ’t dierbaarste is
dat is een bewezen feit

dus sta ik voor u deur
hoewel ik eigenlijk niets wil
maar please, staat daar niet zo stil
ik vond een cubaanse cent, een oude
toen ik door ’t stad strompelde, in de koude
in de motregen liep ik terwijl ik aan u dacht
aan u schone lijf, u stem en u lach

luistert naar mij
ik heb u iets te vertellen
er is een beest mij aan het kwellen
dat beest heet verlangen
‘t blijft boven mijn hoofd hangen
zwierend aan de levensboom
nee, ’t is allemaal deel van een droom

eigenlijk bestaat gij niet helemaal
of laat ik dat toch niet toe
maar soms wordt mijn bescherming moe
is mijn schild slechts vel over been
zo dringt ge door de muren heen
ik word zwak, zo zwak als mijn vlees
en ik schreeuw om jou, ik schreeuw mij hees

de keuze is niet aan jou en niet aan mij
er is geen pad dat te volgen valt
laat ons zoet verdwalen in de mist
tot de tijd boven ons samenbalt

want dat gebeurt
binnenkort ben ik mijn boekje kwijt
ge verliest altijd wat u ’t dierbaarste is
dat is slechts levenswijsheid

woensdag 15 november 2006

voilà

dit is mijn honderdste post. ben ik nu goed bezig?

dinsdag 14 november 2006

tweeluik

de twee laatste stukjes vormen samen een tweeluik. ik had ze graag naast elkaar gezet, zodat het contrast tussen zwijg en spreek nog duidelijker was geweest.

ik wil hier graag nog even bij vermelden dat ik mijzelf artistieke vrijheid gun in de teksten die ik neerpen. mijn leven is mijn inspiratiebron, maar het is op geen enkele manier de bedoeling dat ik iemand kwets met mijn woorden. de situaties die ik beschrijf zullen nooit letterlijk uit het leven gegrepen zijn omdat ik probeer de emoties universeel te maken.

toch kan ik begrijpen dat sommige stukken verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. ik beloof in de toekomst mijn best te doen daar meer rekening mee te houden.

spreek

spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan


ik kom naar u toe
ik kom het zwijgen verbreken
’t zal nooit meer worden zoals het was
maar laten we dat even vergeten

de tijd is voortgegaan
ik heb mijn wereld te huur gezet
al het goede was vervaagd
misschien heb ik op het verkeerde gewed

want natuurlijk mis ik u
liefde is niet zo snel verdwenen
maar toen ik begon in te storten
nam ik gelijk de benen

spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan

ik rende/nog nooit heb ik zo hard gerend
buiten adem bleef ik in duisternis zitten
tranen verwerden tot wrok en woede
het laatste vocht kwam de duivel oplikken

in de volle pijn van het verlies
heb ik geprobeerd u te haten
u slechter te maken dan ge zijt
omdat ik mij weer in de steek voelde gelaten

spijt is er altijd geweest
ook al komt het uitgesprokene te laat
toch moogt ge gerust weten
dat gij mij helemaal niet koud laat

spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan

maandag 13 november 2006

zwijg

zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan

eerlijk is eerlijk
ge zag mij niet meer staan
terwijl ik slapen wilde naast u
met slechts uw liefde aan

nog voor wij elkaar liefhadden
wist gij dat ik de juiste niet was
toch hebt gij mij aangeraakt
vertrouwen is van glas

ge hebt het glas gebroken
en twee dingen fout gedefinieerd
liefde en vriendschap zijn niet 't zelfde
dat heb ik nu wel geleerd

zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan


wij hebben dingen verkeerd gedaan
spijt komt altijd te laat
maar ge had duidelijker moeten zijn
dat had u ook gebaat

want nu zijt ge beide kwijt
mijn liefde en mijn vriendschap
ge spreekt verbitterd dat vrienden dit niet doen
troost u, het was voor mij ook een klap

dus zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan


en u?

aaah. boekenbeurs 2006 is weeral voorbij. maar ze gaat dan toch de geschiedenis in als de boekenbeurs waar ik me het meeste geamuseerd heb.

gewapend met professionele apparatuur gingen daisy en ik op jacht naar de tofste namen om onze reportage mee te vullen. toegegeven, het geeft een kick om rond te lopen met een digitale reflexcamera én solid state. je duwt gewoon iedereen die grote microfoon onder zijn neus en vraagt eens poeslief of je enkele vraagjes mag stellen. tel daar de lieve *ster*oogjes van daisy en mijn zwoele glimlach bij op en - klaar is kees!

bart moeyaert was de liefste van allemaal, stefanie planckaert (ze heeft zelfs geen eigen website) kwam helaas een beetje dom over (ach ja) en patrick lagrou is absoluut één van de sympathiekste jeugdboekenschrijvers (met de leukste site).

tom lanoye is echter met de prijs van de dag gaan lopen. slechts enkele minuten nadat de koning bij hem passeerde, zette hij ons naast hem, verontschuldigde hij zich bij zijn publiek - hij had een belangrijk interview te geven - en onderhield ons een hele tijd met zijn verfrissende ideeën.

en uiteraard... mocht deze schone tekenaar er niet aan ontbreken.

donderdag 9 november 2006

.

jouw afwezigheid is door me heen gegaan
als een draad door een naald.
alles wat ik doe, is met die kleur gestikt.

w.s. merwin

woensdag 8 november 2006

mijmerend

ik beschouw dit plekje op internet - mijn ivoren toren - steeds meer als een ruimte waarin ik mijn gedachtekronkels, hersenspinsels en levendige beelden kwijt kan.

het droppen gebeurt noodzakelijkerwijs, anders druipen de creaties uit mijn brein en tasten ze de functies aan waardoor ik dagelijks normaal kan functioneren. (begrijp mij)


het is niet zo dat ik verslaafd ben aan bloggen op zich. ik ben meer een woordverslaafde. graag had ik een plekje gehad in de stad - mijn stad, de scheldestad, A. een grote muur, een piepklein pleintje waarop ik me kan uitleven met tekst, natte verf op een verweerde muur, een ruwe schildering, een zeggend beeld. mensen die zich voorbij haasten, stelen een enkel woord waar ze even mee op stap gaan. een eenzame wandelaar blijft hangen bij een paar herkenbare zinnen. zijn hondje snuift de geur van dromen op. een jong koppel draalt bij de woorden over liefde. een kwaad meisje voelt zich getroost omdat ze niet de enige teleurgestelde is.

en plekje in de stad... ja, dat zou ik pas mooi vinden.

"kom, we wandelen even langs het kleine keizerin-pleintje."

sprookjeswereld ?


onder het wateroppervlak
ligt een wereld waar wij
geen toegang tot hebben

(of hoe ik in de ardennen een uur lang op een rots in de rivier zat)

koffie met melk

hoe heet de kleur van zwarte koffie met romige melk?

niet alleen de kleur van koffie verandert als je er melk bij doet. ook de structuur van het warme vocht wisselt. zwarte koffie is glazen vloeibaarheid, glanzend en diep. ze glijdt glad langs de wanden van je tas.

koffie met melk is troebel, ondoorzichtig. kabbelend likt ze de randen, de sierlijke gratie van zwart goud vergetend.

maandag 6 november 2006

helaas

toeval wil dat mijn ogen dichtvallen
dat mijn gedachten slechts wazige schimmen meer zijn
toeval wil dat een liedje me aan jou doet denken

toeval wil dat ik aan jou moet denken

toeval moesten ze afschaffen
het doet je struikelen en vallen
verwondt je huid
en scheurt je aan flarden

toeval wil dat ik van jou geen genoeg kan krijgen

donderdag 2 november 2006

verstoppertje

gij daar
kruipt niet weg in dat donker hoekske
lieve kleine

ik beloof u graag te mogen
ook al is het onmogelijke niet bindend
de mens is nu eenmaal tweeslachtig van geest

.

wij vinden het erg leuk elkaars tijd te vullen.