keizerinnen

ik hou van schoonheid, van esthetiek in alle mogelijke kunstvormen. woorden in de eerste plaats. maar toch zijn beelden en muziek absoluut onmisbaar. mooie creaties kunnen mij doen overstromen van geluk. woorden die in mijn huid lijken te prikken, een lied dat zich in mijn lichaam brandt, een schilderij waarvan de kleuren en vormen doordringen tot in het wezen van mijn bestaan.

ooit leerde een fijn iemand me de schilder john william waterhouse kennen, die behoort tot de prerafaëllieten. ik was meteen verkocht, voor altijd.

de prerafaëllieten was een kunstenaarsvereniging van jonge engelse kunstenaars, opgericht halverwege de 19de eeuw. deze schilders probeerden de zuiverheid op te roepen van de vroege italiaanse kunst van voor rafaël, de meester van de renaissance. (denk aan de venus van botticelli.)

waterhouse werd in rome geboren en ontelbare griekse en romeinse legendes zijn terug te vinden in zijn betoverende schilderingen. sinds ik in een ver verleden latijn begon te studeren hebben die verhalen me in hun greep.

ik vind hem verbijsterend. zijn werken zijn vreemd omfloerst, mysterieus, sensueel op een ongrijpbare manier. elke vrouw, geboren uit zijn penseel, is keizerin van de wereld. achter elk schilderij zit een mythe, een droom, een leven.

de mooie dame van het schilderij hierboven is circe, de tovenares van het eiland aeäea. odysseus vertoefde op de terugweg van de trojaanse oorlog een jaar lang naast haar zijde.

wachtend

hoewel de zon haar stralen over antwerpen uitstrooit, lijkt er een duistere schaduw in mijn hoofd rond te dwalen. mijn brein doet rare dingen met mijn gedachten, verdonkert ze. dingen die goed bedoeld zijn, worden verdraaid in mijn onderbewustzijn en vertonen zich in andere vormen voor mijn geestesoog.

het is helemaal niet leuk. ik lijk steeds maar in een kringetje rond te draaien. ik zou in mijn hoofd moeten kunnen kruipen, om al het samengepropte levensmateriaal te ordenen. om al die verschillende kamers – de grote zalen met hoog plafond en draaitrappen, de kleine gerieflijke salons in warme kleuren en de vieze bezemkasten, gevuld met zwarte denkstoffen – uit te mesten, desnoods opnieuw te behangen.

de druk op mijn hoofd moet verdwijnen. ik wil dansen op blote voeten in groene bergweilanden, de zuivere lucht van grote hoogtes inademen en dronken worden van vrijheid.

ik wil vliegen.. me laten glijden op de wind, voorzichtig balancerend op de adem van de lucht.

zomer in blog-land

ohja.

michael, jeroen en ik zijn praktisch buren. leve ons dorp!
daarom zal de zomerblogcom georganiseerd worden in merksem.

organisators: michael en nathalie. wie doet mee?

zegt dat ik het gezegd heb

de mensen van 't pakhuis wist niet wat hen vrijdagavond overkwam. plots zaten daar een stuk of 30 (misschien 40) mensen die elkaar van haar noch pluim kenden. wat bracht hen samen? ja, u leest het goed: bloggen. (zelfs de standaard schreef er een stukje over!)

tot voor kort had ik nog nooit in mijn leven gehoord van bloggen, en zeker niet van namedropping. maar met de dag (en met de avond) word ik steeds minder wereldvreemd.

jaja, het was een leutige groep. en ik zat aan de beste tafel (de tafel waar geregeld een nieuwe kan bangelijke verscheen) (grijns). al snel werden de gesprekken diepgaander, persoonlijker, leuker en luidruchtiger.

michael, je lange haren staan je goed.
mark, blij je te kennen, en merci voor je lieve compliment.
rik, heb jij met iemand gekust?!
kathleen, you’re the greatest!
wannes, nu ken ik jou wel. je blog is er eentje om te volgen.
jeroen, de garnaal in speedtempo, je schrijft goed En organiseert goed!
kevin, ik heb mijn vermoeden dat de ‘red clopin’ actie in volle opmars is…
peter met het groene truitje, met jou heb ik echt moeten lachen.
frank, je leek me heel sympathiek. ook ZonderZever zit nu in mijn feeds.
chiel, ik hoop dat je deze zomer nog eens van nederland naar antwerpen rijdt voor de volgende blogcom.

stefan, ik kijk uit naar al je interviews!

goh, en er waren er nog heel veel. (iemand vergeten die hier graag zou vermeld worden? laat het me weten, dan maak ik het goed.)

al diegenen die er niet waren, hebben wat gemist. zegt da ik het gezegd heb.

wat voorafgaat aan mijn blogcom-post

mijn voeten doen pijn. mijn hoofd bonst. mijn rug lijkt gekraakt en mijn oogleden wegen tien kilo elk. dat betekent maar één ding: het weekend nadert – wederom- zijn einde. jammer. want het was me het weekendje wel!

na een grootmoedersverjaardagsfeest, ondergedompeld in bubbels champagne, en een zware werkavond in de horeca, kon ik eindelijk mijn geliefde bed opzoeken voor tien uur slaap. ‘klaas vaak’ was me echter niet zo goed gezind deze nacht. de dromen die me bezochten, kan ik niet op één hand tellen. en vriendelijk waren ze ook al niet.

dromen zijn iets vreemds. ze staan je toe een andere wereld te betreden. of het nu de wereld is van je eigen onderbewustzijn of eerder van een groot collectief geheugen laat ik in het midden. wel hebben bizarre dromen blijkbaar een voorkeur voor mijn persoontje. al meer dan eens gebeurde het dat ik een situatie op een specifieke plaats droomde die achteraf –tot in de kleinste details- fysieke realiteit werd.
déjà vu is uitgesloten. mijn moeder is immers dikwijls op de hoogte van mijn nachtelijke droomescapades en moet na de verwezenlijking van zo’n (toekomstbeeld?) hevig verwonderd toegeven dat de tijd (verleden-heden-toekomst) een loopje neemt met mijn droomslaap.

maar waarom ik eigenlijk voor mijn computer ging zitten: de blogcom van vrijdagavond was het hoogtepunt in mijn weekend. 1 woord: bangelijk.

meer dan 1 woord: zie volgende post. ghi°

aandacht aandacht

waarom zijn de roltrappen in de metro het merendeel van de tijd stuk? als ik 's ochtends met dikke ogen van de slaap nietsvermoedend op zo'n roltrap stap en dan merk dat die het niet doet, slaat er een golf van frustratie over me heen. grrr.

meneer baas van de metro, doe er iets aan!

gelukzaligheid

bloggers lijken af en toe een voorkeur te hebben voor lijstjes. het is een gemakkelijke manier om enkele persoonlijke dingen op een rijtje te zetten, zonder al té vertrouwelijk te worden. lezers kunnen op die manier een glimp opvangen van een leven, van emoties, gebeurtenissen. vertellingen worden multi-interpretabel, herkenbaar.

het is natuurlijk ook gewoon leuk het eens over jezelf te hebben. je creëert het gevoel van even in het middelpunt van de belangstelling te staan, in het centrum van je eigen kleine wereld.

vandaag is zo’n dag voor mij. daarom:

waar ik deze week heel gelukkig van werd

• ik werd een klein beetje tante. heerlijk!
• gisteren met mijn vriend een hele aflevering van 'coupling' liggen zoenen. of, hoe mooi de liefde kan zijn.
• hoe langer ik in blog-land vertoef, hoe leuker het wordt. ik ontdekte ishku, een blog die me al verschillende keren een lach ontlokte. klaproos liet me even in stille verwondering achter. heel mooi en teer.
• op wonderbaarlijke wijze kreeg ik terug contact met enkele mensen die me nauw aan het hart liggen en die ik al eeuwen niet had gehoord of gezien. op café geweest met leuke n., zalig gesprek gehad met r. (die binnen een paar weken vanuit het verre zevendonk afzakt naar antwerpen om een avondje schelde mee te pikken) en bijna juichend k. terug gehoord vanuit het nog verdere wallonië. (waarom, oh waarom ben jij toch verhuisd?) of, hoe geweldig vriendschap kan zijn, ghi.
• een bizar boek heeft me in zijn greep. 'station perdido' van china miéville. elke minuut die ik vind (op de tram, tijdens het koken, in mijn bed als mijn ogen al bijna weigeren mee te werken) slaag ik het boek open om te verdwijnen in de betoverende en ook wel beangstigende wereld van nieuw crobuzon. ik had ongeveer alle fantasyboeken gelezen die beschikbaar waren in de bibliotheek, dus deze ontdekking doet me opleven (grijns).
• de zon schijnt. wat wil een mens nog meer?

mmm

heel leuke muziektip van lichtgeraakt, die corinne bailey rae. het is alsof de zomer onder je huid kruipt. luister maar even, en stel je weidse landschappen voor, onder een gloeiende zon, een hoop lieve mensen op je heen, een picknick in het gras en intieme gesprekken tot de sterren hun lichtende stof over ons uitwerpen..

the path of excess leads to the tower of wisdom

ik ben een menselijk wezen dat uit abstractie bestaat. ik wikkel me in een mantel van geweven woorden die met elkaar vervlochten zijn door de samenhang tussen realiteit en droom. extremiteit is mijn uitgangspunt, mijn levenswijze.

“the path of excess leads to the tower of wisdom” (enigma)

voor mij weinig grijs asjeblief. geef mij diepzwart, hel wit. verbonden door kronkelige bruggen van citroengeel, zuurstokroze, gifgroen, pimpelpaars. het is deze symboliek die ik beschouw als mijn eigenheid. grijs schrikt me af. grijs voelt grauw, toont een gebrek aan spanning.

ik zoek de intensiteit, de passie in elke molecule van ons wanhopige bestaan. daarom zoek ik mijn toevlucht in felle kleuren, grillige vlakken. mijn hart gaat uit naar lopen langs de kartelige rand van een ravijn.
wel. niet.
wikken. wegen.
het is een zoektocht naar de uitersten van gevoel, de hoogste toppen, de diepste dalen. voelen tot in het diepste van jezelf. neerdalen in de bloedbanen die leven schenken, meereizen met kloppend bloed, tot het centrum van je fysieke bestaan.

begrijp me niet verkeerd. grijs is een noodzaak. de honderdduizenden nuances gelegen tussen zwart en wit kunnen voor anderen de intensiteit in verschillende niveaus bevatten die ik gedreven bij elkaar sprokkel. mijn beeld is slechts een beeld, een kleurig en gevaarlijk lijnenspel dat bestaat naast alle andere symbolische voorstellingen van de gevoelswereld.

het begin van het einde

tegenwoordig krijgen bejaarden in los angeles een boete voor te traag oversteken. een 82-jarige dame - mavis coyle- werd een boete aangerekend van 114 dollar, oftewel 94 euro.

dit is echt een voorbeeld van het begin van het einde van onze beschaving. naar het schijnt is het in los angeles zelfs een Vaak gehoorde klacht van ouderen, dat ze te weinig tijd krijgen om de straat over te steken.

ik vind het onbegrijpelijk. als ik me hier een agent voorstel die mijn grootmoeder beboet omdat ze niet meer zo goed uit de voeten kan, trek ik eens heel verbaasd mijn wenkbrauwen omhoog. en schiet dan in de lach. mavis coyle -ocharme het oudje- zal er niet mee kunnen lachen, vrees ik.

stijlbreuk?

dat ik niet van hoofdletters houd, was waarschijnlijk al opgevallen. ik vind ze meestal grof en lomp, een beetje extraordinair soms, alsof het grammaticaal van belang is dat elke eerste letter van een zin wordt benadrukt. het einde van een zin wordt aangegeven door een punt, een vraag- of een uitroepteken. waarom dan het begin van de volgende zin nog eens kenmerken door een grote letter? zin-loos.
het gebruik van een kapitaal is in mijn literaire wereld enkel toegestaan bij een woord dat ik in de belangstelling wil plaatsen.

ook heb ik mijn bedenkingen bij drie puntjes als zinsafsluiter (…). vroeger was ik er fan van. ik gebruikte het te pas en te onpas, als om het ernstige van mijn puberale diepzinnigheid in de verf te zetten. het duidde immers op oneindigheid. als lezer kon je verder denken dan die drie bolletjes, kon je verder reizen op pad waarvan het begin was uitgestippeld.

nu zie ik liever twee puntjes. als je ze ziet staan, voel je het gebrek van het derde. voel je de aarzeling. het oneindige -dat niet meer oneindig is omdat drie puntjes zo’n ‘taalbegrenzing’ met zich meebrengen- wordt opnieuw oneindiger doordat die twee stipjes breken met de traditie van de drie.

ik ga voor de stijlbreuk..

waarom ik dekbedovertrekken haat

het lijkt of er een opruimwoede heerst dit weekend. ook ik heb eindelijk emmer en dweil uit de kelder gehaald om de kilo's stofpluizen onder mijn bed vandaan te halen. vieze job trouwens... (zeker als je de spinnenwebben en hun lieve bewoners meerekent, brrr)

mijn bed moest er eveneens aan geloven. eenmaal de lakens gewassen waren en weer lekker geurden, moest ik dat bed helaas ook opnieuw opdekken, en daar ben ik nooit een krak in geweest! dus heb ik zeker een half uur vloekend staan knoeien om het dekbedovertrek over mijn dubbel dekbed te krijgen (een goede huisvrouw zal ik nooit worden, jammer toch). een knalrood hoofd en veel zweet later was ik er uiteindelijk in geslaagd het opdekken tot een goed einde te brengen. goed om gelijk te gaan maffen.

wauw, die michael

vrijdag 14 april was het grote ambiance in de kokorico in gent. michael iongbloed werd na een feestelijke lange nacht verkozen tot mister love everyone 2006!

zeer terecht, hij was de knapste van de tien finalisten, danste als geen ander, heeft de mooiste ogen en het tofste vriendje.

een leuk verslag is terug te vinden bij daisy en pieter-jan, want uiteraard waren we met een hele hoop afgezakt naar het geweldige gent om te supporteren. het was dan ook een nacht om niet snel te vergeten. een treinreis vol lacherige ontboezemingen, eerlijke verhalen, porto, witte wijn en schmirnoff ice. een taxirit vol uitbundige verwachting. en een feest om van te snoepen…

onverwacht pieter-jan leren kennen, hoewel het niet tot me doordrong dat het dé
pieter-jan van dag van de bloggers was. dat besef kwam pas toen ik de volgende ochtend in bed lag. met deze is dat goed gemaakt?

oh ja, toch even vermelden: zaterdagmorgen ben ik met een lieve jongen huiswaarts gereden in een cabrio, mét open dak (grijns). laat de zomer nu maar komen!

yesterday

stiekem ben ik noch liefhebber van de beatles, noch van de stones. maar de lichte discussie tussen rik en daisy, liet me toch ook even stilstaan bij deze helden.
er is namelijk één liedje van de beatles waar ik altijd rillingen van krijg, goose bumps, soms tranen in mijn ogen. hangt er maar van af in welke stemming ik ben.

Yesterday, all my troubles seemed so far away

Now it looks as though they’re here to stay

Oh, I believe in yesterday.

Suddenly, I’m not half the man I used to be,

There’s a shadow hanging over me.

Oh, yesterday came suddenly.

Why she had to go

I don’t know she wouldn’t say.

I said something wrong, now I long for yesterday.

Yesterday, love was such an easy game to play.

Now I need a place to hide away.

Oh, I believe in yesterday.

achter dit liedje zitten ontzettend veel verhalen voor mij. iemand die een poos erg belangrijk voor me was, speelde het ettelijke malen op gitaar voor me. de eenvoud van de muziek, het hartverscheurende en eerlijke van de tekst raakten me heel diep en dat gevoel ben ik nooit kwijtgeraakt.

soms verlang ik naar yesterday, naar dingen die waren, niet meer zijn en nooit meer zullen zijn. soms duurt het lang voor ik aanvaard heb dat gisteren niet meer terugkomt en er enkel morgen voor me ligt.

en soms ben ik heel erg blij met vandaag. omdat ik weet dat wat ik al heb kunnen ervaren en voelen goed was. omdat ik weet dat ik op deze moment alle redenen heb om gelukkig te zijn.

wat een liedje al niet met je kan uitsteken.

sexy schelde

één van de dingen die ik het liefste doe, is uren en uren aan de schelde zitten.

dan staar ik voor me uit, geniet van de wind die m'n haar in de war blaast en laat m'n gedachten meedrijven op de stroom, meekolken in de golven. net zoals vandaag. en god, wat kan het geluid van klotsend water sexy klinken.

wat een solipsisme

het woord solipsisme spookt al een paar dagen door mijn hoofd. ik kwam het tegen in een boek (één van de vele die ik doorlopend verslind) en lui als ik ben, vertikte ik het om het woordenboek er even bij te nemen. toen ik een boek of twee later dat vreemde woord opnieuw tegenkwam, begon ik te denken dat solipsisme misschien al deel had moeten uitmaken van mijn dagelijkse woordenschat… dus hees ik mezelf maar uit de zetel (kwestie van intelligent willen overkomen) en zocht op wat meneer van dale te zeggen had over het solipsistisch gegeven.

het zou gaan om een filosofische opvatting dat alleen het ik en zijn bewustzijnsdaden bestaan, terwijl al het andere in de wereld alleen uit het denken van het ik voortkomt.

tja, anders gezegd, de wereld rondom mij is er enkel omdat ik denk dat hij bestaat. ik vorm, creëer hem dus in mijn hoofd. (ik wist niet dat ik zo’n immense fantasie had.) maar wat met de andere mensen? zitten die ook in mijn hoofd? en al wat zij denken? komt dat ook uit mijn brein?

om even advocaat van de duivel te spelen, er lopen zes miljard mensen rond op deze absurde aardbol. als al het andere in de wereld (in het hele universum?) voortkomt uit het denken van elk individu van die zes miljard, dan hebben we ongeveer zes miljard verschillende werelden in één. ik moet toegeven dat dat een hele prestatie is.

ik ben wel van mening dat elke persoon de wereld op een andere manier bekijkt. door gedachten ten uitvoer te brengen zorgt de mens ervoor dat zijn wereld bestaat, dat hij voortgaat.
panta rhei, zei heraclitus. oftewel, alles stroomt, alles is in beweging. maar stel je voor dat we allemaal op ons luie kont gingen zitten en geen woord meer zouden zeggen. dat de stroom, de beweging zou stoppen. zou de mensheid dan ook ophouden met te bestaan?

dromenoorlog

een hele nacht heb ik rondgedwaald op het chaotische slagveld van een aantal vreselijk bizarre dromen. ik vertoefde in een bekend huis dat plots een verwrochten uiterlijk kreeg, met rare torentjes, kamers die er niet moesten zijn en van het ene ogenblik op het andere veranderden in andere kamers. er waren plaatsen die krompen en uiteenzetten. oude kennissen – van wie ik dacht dat ze geen prominente rol meer speelden in mijn leven - kwamen opdagen, en eentje bleef zelfs een hele nacht hangen.

met als resultaat dat ik misselijk wakker werd. mijn hoofd tolde, mijn hersens wilden niet mee. als je halsstarrig probeert iemand te vergeten, komt die persoon je vroeg of laat achtervolgen in je onderbewustzijn.
griezelig hoe herinneringen aan je blijven plakken. het is alsof je in een groot, kleverig spinnenweb belandt.

’t lijkt wel of die zilveren draden de memoires alle blote stukjes huid vinden om zich tegen neer te strijken. er is geen ontsnapping mogelijk…

wie bouwt de hoogste duplotoren?

na het lezen van tantieris’ stukje over zoonlief die zijn snoepjeswens te pas en te onpas verkondigt, overvielen me een heleboel herinneringen aan de tijd dat mijn moeder nog onthaalmoeder was.

twaalf jaar lang dartelden tientallen kleine mensjes rond in ons huis, leeftijd gaande van enkele maanden tot twaalf jaar. lieve kleine baby’s die kraaiend aan lange haren trokken, snoezige peuters die fruitpap uitproestten op mijn trui (proper aangetrokken na de pipi en de kaka te hebben opgekuist van een kleintje dat de zindelijkheidstraining onderging), vrolijke kleuters die in de heftigheid van hun spel de boel afbraken…

bijna heel mijn lagere en middelbare schooljeugd heb ik genoten van en gevloekt op de levendige drukte die geen seconde ophield. ik wiegde baby’tjes in slaap, zoende ze op hun ronde wangetjes, gaf ze hun flesje melk. ik ravotte met de oudere kindjes, hield wedstrijden (wie bouwt de hoogste duplotoren?). ik verzon sprookjes en beeldde ze uit met de enkele poppenkastpoppen die we rijk waren.

toen ik naar de hogeschool ging, veranderde mijn moeder van werk. sindsdien is het veel rustiger thuis (de nooit ophoudende discussies over samenleven in een gezin buiten beschouwing gelaten). hardnekkig houd ik soms vol dat ik de drukte niet mis, ik kan immers eindelijk doen met mijn vrije tijd wat ik wil, in plaats van mee in te springen. maar op momenten als deze verlang ik naar die kleine petotters die ik jarenlang heb gekoesterd.

dus tantieris, als je een babysit zoekt…

onweerswolken

het is een donkergrijze dag vandaag in mijn hoofd, in mijn lichaam. er zijn van die dagen dat je het gevoel hebt dat er een naderend onweer boven je hoofd hangt. zwarte compacte donderwolken die zich rommelend samenballen om dan hun dikke tranen over je uit te storten. een strakke noordwestenwind die de haren uit je gezicht blaast, je evenwicht verbrijzelt.

een dag om in eenzaamheid door te brengen, opgekruld onder warme dekens die troost bieden. soms is eenzaamheid nog zo vreselijk niet. elke emotie heeft zijn lichte en donkere kanten. elke mens is volgens mij in staat om te verzinken in welke emotie dan ook. zo leer je de uitersten van je eigen gevoelswereld kennen. en dat heeft toch wel enige waarde, niet?

blogfeiten

goh.
mijn blog bestaat 1 dag. ik feliciteer mezelf (omdat nog niemand anders het de moeite vond om mij de hand te schudden en me met een plechtige hoofdknik te verzekeren dat ik goed bezig ben.)

om eerlijk te zijn, tot vorig jaar had ik nog nooit gehoord van ‘bloggen’. maar éénmaal in het tweede jaar journalistiek terechtgekomen, werd ik met de neus op de duidelijk bestaande blogfeiten gedrukt.

kurt minnen, onze geweldige docent webjournalistiek, probeerde onze klas vanaf de eerste les enthousiast te overtuigen van het belang van blogs. “het zou wel eens dé weg naar jouw journalistieke carrière kunnen zijn!” zei hij met stralende ogen. je zou hem bijna echt gaan geloven als je ziet wat voor een succes die kerel heeft. chapeau!

dan heb je medestudenten rik boey (die naar mijn mening één van de betere blogs heeft), kenneth dée, annick debbaut en daisy alias glowbutterfly. stuk voor stuk slagen ze erin regelmatig een hele hoop leuke woorden uit hun mouw te schudden.

en ja, ik zou geen journalistiek zijn begonnen als ik niet graag schreef. dus lijkt me dit een fijne oefening om woorden aan woorden te plakken, zinnen aan zinnen te rijgen, alinea’s en alinea’s bij elkaar op te tellen om zo tot een klein mooi geheel te komen.

nu hopen dat ik ook op één van riks befaamde bloglijstjes kom he...

in de zeik genomen

niet te geloven.

toen ik deze avond van mijn vriend naar huis fietste, raakte mijn grote mosgroene puntsjaal plots verward in mijn achterwiel. ik stopte heel snel, hopend dat de schade niet al te ernstig zou zijn, maar helaas.

mijn sjaal had zich helemaal tussen de spaken gewurmd en rond mijn ketting gedraaid. er was geen beweging in te krijgen. al trekkend en sleurend begon ik lichtelijk in paniek te raken. ik stond kilometers van huis, aan een drukke autoweg, in de verste verte was er geen enkele voetganger te zien die me eventueel zou kunnen of willen helpen én, tot overmaat van ramp, ik had mijn sleutels niet bij zodat ik mijn fiets niet op slot kon zetten.

na een telefoontje naar thuis (om te zeggen dat ik weeral te laat zou zijn) en een belletje naar mijn vriend (die me moest komen redden), probeerde ik heldhaftig en met pijn in het hart mijn mooie gehaakte sjaal verder los te rukken.

even later tikte er een jongeman op mijn schouder en vroeg: "kan ik je misschien helpen?". zijn hond probeerde er vandoor te gaan, maar de jongeman duwde de les in mijn handen en zette zich aan het werk.

ik liet hem graag doen, mijn moed en heldhaftigheid waren na die twintig lange minuten nogal onder het nulpunt gezakt.

die jongeman had mijn probleem in minder dan vijf minuten opgelost, wat me het schaamrood op de wangen joeg. "dankje..." stamelde ik dan maar verlegen en ik gaf hem zijn hond terug. hij glimlachte en vervolgde zijn weg.

ik nam mijn tas die ik langs de kant van de baan had gezet en wilde mijn sjaal erin opbergen. toen zag ik het.

die verdomde hond had notabene in mijn tas gepist...

krijg nou wat.

het verhaal dat verteld wil worden

vandaag ben ik eindelijk begonnen aan het boek dat ik al vijf jaar wil schrijven. tien minuten geleden heb ik de eerste letter op papier gezet (want ja, er gaat nog altijd niets boven ritselende witte papieren en een vet, donkergrijs potlood). het is een D, die eerste letter.

ik heb me plechtig voorgenomen me niet te laten ontmoedigen omdat die tweede letter nog niet uit mijn brein (of mijn potlood) tevoorschijn wilt komen.

tenslotte heeft elke schrijver af en toe te kampen met een writer's block, niet waar?

het verhaal is in grote lijnen aanwezig in mijn hoofd. sommige scènes spelen zich af voor mijn ogen, net voor ik in slaap val. het moet dramatisch worden, heftig, onstuimig, misschien wel tragisch. af en toe rustig voortkabbelend. een mens kan nu eenmaal niet de hele tijd in onrust leven, ook een personage in een boek niet.

nieuw in blog-land

de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

zelfs Ik voel de drang om te bloggen.

of die drang blijvend is, kan ik niet beloven. maar op deze manier heb ik toch een goeie reden om aanwezig te zijn op de Blogcom op 21 april (het is de eerste in Antwerpen, uiteraard mag die niet gemist worden).

ik ben benieuwd, en ik hoop vooral dat ze mijn nieuw bloggersbloed zullen smaken.