in de zeik genomen

niet te geloven.

toen ik deze avond van mijn vriend naar huis fietste, raakte mijn grote mosgroene puntsjaal plots verward in mijn achterwiel. ik stopte heel snel, hopend dat de schade niet al te ernstig zou zijn, maar helaas.

mijn sjaal had zich helemaal tussen de spaken gewurmd en rond mijn ketting gedraaid. er was geen beweging in te krijgen. al trekkend en sleurend begon ik lichtelijk in paniek te raken. ik stond kilometers van huis, aan een drukke autoweg, in de verste verte was er geen enkele voetganger te zien die me eventueel zou kunnen of willen helpen én, tot overmaat van ramp, ik had mijn sleutels niet bij zodat ik mijn fiets niet op slot kon zetten.

na een telefoontje naar thuis (om te zeggen dat ik weeral te laat zou zijn) en een belletje naar mijn vriend (die me moest komen redden), probeerde ik heldhaftig en met pijn in het hart mijn mooie gehaakte sjaal verder los te rukken.

even later tikte er een jongeman op mijn schouder en vroeg: "kan ik je misschien helpen?". zijn hond probeerde er vandoor te gaan, maar de jongeman duwde de les in mijn handen en zette zich aan het werk.

ik liet hem graag doen, mijn moed en heldhaftigheid waren na die twintig lange minuten nogal onder het nulpunt gezakt.

die jongeman had mijn probleem in minder dan vijf minuten opgelost, wat me het schaamrood op de wangen joeg. "dankje..." stamelde ik dan maar verlegen en ik gaf hem zijn hond terug. hij glimlachte en vervolgde zijn weg.

ik nam mijn tas die ik langs de kant van de baan had gezet en wilde mijn sjaal erin opbergen. toen zag ik het.

die verdomde hond had notabene in mijn tas gepist...

krijg nou wat.