wachtend

hoewel de zon haar stralen over antwerpen uitstrooit, lijkt er een duistere schaduw in mijn hoofd rond te dwalen. mijn brein doet rare dingen met mijn gedachten, verdonkert ze. dingen die goed bedoeld zijn, worden verdraaid in mijn onderbewustzijn en vertonen zich in andere vormen voor mijn geestesoog.

het is helemaal niet leuk. ik lijk steeds maar in een kringetje rond te draaien. ik zou in mijn hoofd moeten kunnen kruipen, om al het samengepropte levensmateriaal te ordenen. om al die verschillende kamers – de grote zalen met hoog plafond en draaitrappen, de kleine gerieflijke salons in warme kleuren en de vieze bezemkasten, gevuld met zwarte denkstoffen – uit te mesten, desnoods opnieuw te behangen.

de druk op mijn hoofd moet verdwijnen. ik wil dansen op blote voeten in groene bergweilanden, de zuivere lucht van grote hoogtes inademen en dronken worden van vrijheid.

ik wil vliegen.. me laten glijden op de wind, voorzichtig balancerend op de adem van de lucht.