vuur

aan mijn liefste.

aan mijn liefste wensbeeld
mijn liefste verlangen
mijn liefste ik en mijn liefste gij.

ik verdwijn.
ik ga weg.
ik verijl.

ik vertrek helemaal naar nergens,
mijn liefste,
om gij en niemand te hoeven zien.

ik neem alleen mezelf mee, mezelf en alle verroeste pijnen, half verkauwd leed en te oud zeer.
ik neem alleen mijzelf mee, en een beetje te veel van jou.

opfikken ga ik al dat brandhout doen. een reuzevuur, met likkende rode vlammen en een kern van brullende kwaadheid. op de smeulende resten van wat was, zal ik bevrijd stampen.

kijkend naar de assen van wat was, zal ik intens hopen dat het vuur mij heeft geblust.

en zodoende zit ik de komende week in de ardennen.

tja

waarom, ooh waarom ben ik zo verrekte ambitieus en toch zo niet-te-geloven lui?

deze combinatie nekt me, wringt mijn leven uit, achtervolgt me alsof ik een geniepige dief ben die een stukje universum stal.

.

"girl, you are to me
all that a woman should be"

atlantic starr - always

het moet toch heerlijk voelen zo'n vrouw te zijn.

regendruppels

gisteren was het veertien jaar geleden dat mijn broertje gestorven is. het is elk jaar vreemder om te beseffen dat ik nog een broer en een zus zou hebben kunnen rondlopen hier in huis. elk jaar polijsten de herinneringen zich meer en meer. ze worden rond als een glazen bol, glanzend - en doorzichtig.

een stuk toekomst is fel afgekapt, mogelijke levensdingen verloren hun potentialiteit. het is een blinde afwezigheid. ze is er. maar je ziet ze niet. en soms verbeelden ze zich plots op een brute manier, zoals gisteren..

moment

het meisje zit aan de tafel, haar hoofd rustend op de palm van haar hand. ze staart voor zich uit, haar ogen glazig, een wereld spiegelend ver van hier. verzonken in haar eigenste zeeën van beleving tikt ze met haar nagels op het tafelblad, haar adem vermoeid uitzuchtend.
een jongen komt binnen en ziet haar donkere silhouet, scherp afgetekend tegen de grote zonverlichte ramen. voor hij het weet, staat hij voor haar tafel. dan aarzelt hij. met schorre stem en iets te luid dan zijn bedoeling was, zegt hij: "hey!"

het meisje schrikt op, een roze blos schiet naar haar wangen. haar lippen trillen een beetje als de korte harde klank van "hey" uit haar mond schiet. de jongen schuift met een schrapend geluid de stoel met ijzeren poten van onder de tafel en gaat zitten.

"hoe gaat ' t?"

zij weet niets te antwoorden. met een ruk is ze terug in haar lijfelijkheid beland en haar woorden zijn een tel vervaagd. langzaam spreekt ze zacht: "je bent nogal abrupt mijn wereld binnengevallen met die vraag. ik moet er even over nadenken..."

het meisje zwijgt.

van kleur verschoten

daarnet kreeg ik even de schrik van mijn leven. ik probeerde 'kleine keizerin' te openen en het lukte niet... een brok ellende stuwde zich omhoog langs mijn slokdarm om net niet tot ontploffing te komen in mijn keel. ik werd er zelfs een beetje misselijk van, visioenen van een gehackte blog bewogen zich voor mijn geestesoog en "néé !" gilde mijn geest. "verdomme." mompelde ik, naarstig proberende kalm te blijven. maar na ongeveer vijf minuten waren die mompelende decibels echter ferm de hoogte ingeschoten.

u moet weten, ik heb geen back-ups. en natuurlijk heb ik de stukjes tekst die me nogal nauw aan het hart liggen (zoals the path of excess leads to the tower of wisdom, duistere droom of
something i don't understand) al vereeuwigd, glanzend zwarte inkt op glad wit papier. maar toch, het is het idee dat telt, niet waar? net nu ik eindelijk de tijd heb genomen om zo'n teller op mijn blog te plaatsen, ik een idee begin te krijgen van het aantal bezoekers per dag (wat erg goed blijkt mee te vallen, daarvoor dank) en ik op die manier al enkele fijne blogcollega's heb ontdekt (zoals bijvoorbeeld jwl, indigo, prinses prieeltje en omdat ik van me hou), zou alles in het honderd lopen, in het water vallen, verbranden, versnipperen, verkolen, vergassen, verwelken, verkommeren, verdrogen en vergaan.

misschien wil buurtgenoot michael me het hele principe eens uitleggen? met euh, een kan bangelijke als gezelschap?

zo vult u uw dagen op een aangename manier

omdat tijd nu eenmaal gevuld moet worden, zoekt de mens zich allerlei bezigheden die passen in hun profiel. want naast op gepasten tijde een taske koffie, dagelijkse beslommeringen, de nieuwste sensaties op tv en een warm bed dat u 's avonds opwacht (dan nog liefst met een ander warm lijf), zijn er uiteraard een aantal dingen waar u niet aan ontkomen mag. hier alvast de eerste drie van mijn lijstje:

• labo laboesj, het theater met een hart voor tekst en een zwak voor het onzegbare, staat vanaf 9 november 2006 opnieuw op de planken met 'rauw', een fascinerend theaterstuk geschreven door bob selderslaghs. griet de wolf, griet dobbelaere en bob zelf gingen in maart in première en gezien het succes...is er nu de herneming.

• riet muylaert, de bevallige zangeres van jackobond, komt 3 november samen met haar groep naar buster (kaasrui, antwerpen, gratis inkom). niet te missen!

• brecht evens, een leuke getalenteerde striptekenaar, brengt zijn tweede strip 'vincent' uit. hij won met 'een boodschap uit de ruimte' al de strip debuutprijs 2005 van de v.o.s. en sleepte ook de jaarlijkse cjp-prijs (het jong!) in de wacht. nu te verkrijgen, nu te lezen.

schandelijk overschreden

als je vanuit de verte naar me kijkt, verijs ik even. niemand ziet het. maar mijn ogen sperren zich open, een lichte schrikreactie. mijn handen zweven in de lucht, bevroren in het verleden.

hard en ongenaakbaar wil ik zijn.
ondoordringbaar.
ik wil zeggen:

je weet toch wel
jij die niets meer betekent
je beheerst nog mijn stemmingen
maar niet meer mijn hart

je kans is verkeken
je hebt ze te laat gegrepen
ik sta te bibberen in de kou
maar ik begin opnieuw
en zonder jou

ik draai me om.

kijk niet naar mij.

het overvalt me weer, zo plots.
ik wil je zien. terug bij je zijn.
alle woorden uitwissen die tussen ons zijn gezegd.

jouw verleden vergeten.
het mijne in nietszeggende stukjes breken.

maar de grens is bereikt
en schandelijk overschreden
ik heb te veel tol betaald
de liefde is overleden.

lees mij

ik ben geboren in een boek
gebundeld tot mijn leven
maar ik zie enkel witte bladen
ik sta te beven

waar zijn de woorden
waar zijn mijn verhalen
altijd opnieuw
kan ik alleen maar verdwalen

een leegte
uitgestrekt zover als jij bent
toch hoopvol niets omarmend
ik was nooit verwend

een nieuwe witte pagina
ik durf niet te schrijven
het hangt vormeloos in de lucht
je gaat me beklijven

nieuws uit de ivoren toren

niets te vertellen vandaag.
maar wel blij geweest.
geen inspiratie om mooi te schrijven.
alleen zin om niets te doen.
en een beetje blij te zijn.

als een schrijver op een dag geen woorden meer vindt. gaat hij dan dood?
als een schrijver op een mooie dag de woorden voor zich uit ziet fladderen, hij springt en roept, loopt er achter aan. maar de woorden vliegen hoger en hoger. bezorgen hem de tantaluskwelling van zijn leven. blijft hij dan leven?

woordvolgorde, zinsstructuren, spaties, komma’s en punten zijn wederom bewust gekozen. na een journalistieke discussie te hebben gehad over het wel of niet toepassen van kunstzinnige vrijheid op woorden, heb ik (wederom) voor mezelf vastgesteld dat ik lak heb aan regels. en ze graag aan mijn laars lap. zodoende.

misschien gaat de kleine keizerin verhuizen. ik ben uit mijn ivoren toren gegroeid.
misschien zoek ik een nieuw huisje. een houten huisje op palen, boven de rivier.
of een klein kasteeltje, met veel torentjes en haarden.

misschien.. misschien is een woord met veel ruimte in zich. als ik 'misschien' zou schilderen, zouden de lijnen heel vaag zijn. de kleuren licht, maar de spanning voelbaar onder die éne felle penseelstreek.

lome zondag

ik ben een dwaas
die leeft van idealen
ik ben een dwaas
die leeft in het oog van de storm

de kwellingen/dromen van mijn ziel
ontsluieren zich telkens
tot nieuwe onwaarschijnlijkheden

er zit een slang onder mijn huid
zij vernieuwt mijn leven
op bizarre kruispunten

altijd opnieuw
reïncarneer ik
in mezelf

klop maar op de deur
die de mijne is
als jij het bent
zal ik opendoen

.

ik wil stoppen met denken. en ook zou ik graag even stoppen met voelen. het moet een hele geruststelling zijn je hele lijf te laten wegzinken in een kortstondig moment van zoete vergetelheid.

vertrouwen is een woord dat zijn betekenis ergens heeft laten slingeren. nu kijkt ie over z'n schouder en vraagt zich af waar 'm die heeft gelaten. hoe kon hij toch zo slordig zijn?

altijd te laat. of te vroeg, maar dan te weinig zeggend.

de enigste manier om te ontkomen aan verwoesting is een persoonlijke uitputtingsslag. elke dag, elke nacht, elke minieme seconde volproppen met dingen die je altijd hebt willen doen, maar waar je nooit de moed voor had. alleen zo creëer je een behoefte aan slaap, de noodzaak om weg te glijden in een grillig dromenland vol absurde dwaasheden.

goddeloos 2

een tijd geleden vroeg iemand me om eens een liedjestekst te schrijven. het leek me meer dan absurd - hoewel muziek de grond van mijn bestaan is, ben ik net zo muzikaal als het achtereind van een varken (of zoiets in die aard). toch bleef het door mijn hoofd spoken.

ik schrijf graag heel uitgebreid, met veel ingewikkelde abstracte verwoordingen die je mee de diepte insleuren. een liedjestekst weet daarentegen in heldere, compacte bewoordingen een emotie, een gebeurtenis te vatten.

gisterenochtend werd ik wakker met een hele strofe in mijn hoofd. zomaar, uit het niets was het daar en het wilde opgeschreven worden. nogal dwingend bleven de zinnen in mijn hoofd galmen en tien minuten later stond een hele tekst op papier.

het was vreemd en op een rare manier ook wel leuk. maar toen ik de tekst daarnet nog eens las (nadat ik hem vanochtend gepost had), kwamen de woorden ineens heel hard aan. ik ben er blijkbaar in geslaagd in die paar woorden onbewust heel wat gevoelens te leggen want nu schrok ik toch wat. het is niet de bedoeling dat ik haatdragend overkom. integendeel, het is een momentopname. een beetje een drama-nummer misschien...

goddeloos

we gaan naar dezelfde dingen
café's, optredens in't stad
ik kom u overal en altijd tegen
diep vanbinnen ben ik het strontzat

doe toch eens een beetje moeite
om er deftig uit te zien
ni voor u bedrogen lelijk lief
maar voor u vergeten eerste vriendin

goddeloos
dat zijt ge
met uw brede lach en
de schittering in uw ogen
verleid
hebt ge mij
met uw aanrakingen
zonder mededogen
verlaten
hebt ge mij
met al uw liefde
hebt ge tegen mij gelogen

lang geleden is het nu
en een mens moet vergeten
maar u zien is weer verdriet
ge hebt u in mij vastgebeten

terug

hier, op het eindeloze groene grasveld van mijn abstracte dromen, pluk ik bloemen. soms ééntje, een kostbaar stuk natuur met een ontelbaar aantal zoete tere blaadjes. soms heb ik nood aan een boeket. ik dwaal rond, over de heuvels, door de dalen. volg mijn hart, volg de geur van mijn dromen, volg de kleuren van het pad waar mijn geest mee geplaveid is.

ik leef van te léven, ik leef van verlangen, van eenzaam samen zijn. ik probeer doelloosheid een doel te geven en stort in als dat niet lukt. mijn hart voelt te groot aan, het pulseert emoties rond in mijn lichaam, scheidt een aura van kwetsbaarheid af in mijn nabije omgeving.

het tintelt in me. vandaag heeft verdwalen een doel. vandaag weet ik een beetje wat ik wil.

morgen zal het weg zijn.
en overmorgen - zal zwerven misschien een juiste richting aangeven.

.

soms zijn het de mensen waar je nooit aan denkt die in het donker aan jou denken.

het is maar een woord -

na deze zomer mira herontdekt te hebben die me zot maakte met haar 'parasiet', en an piérle aanschouwd te hebben op de gentse feesten die me geheel overdonderde met het vuur in haar stem, woorden en muziek, is het nu de buurt aan riet muylaert van jackobond om me te betoveren.

de laatste tijd begint het respect en de bewondering voor de vlaamse kunst te groeien in mij, te groeien. ik zag steve + sky samen met kleine fee aan de schelde, ik herinnerde me het pareltje anyway the wind blows. ik las tom lanoye, negeerde zijn tot oprisping wekkende vieze scènes en liet me meevoeren door de ijzersterke opeenstapeling van in elkaar passende woorden en emoties. ik verslond peter verhelst, droomde weg op de ijle woordenwolk.

het zijn slechts enkele voorbeelden, maar de kleine dingen zetten me aan het denken. de typisch vlaamse manier van woordgebruik. de gevangenis van het nederlands die opengebroken wordt door de subtiele veranderingen in zinsstructuren, hier het benadrukken van de eenvoud van de zin, daar een bombastische overvloed aan eloquente volzinnen. de vlaamse artiest weet de mentaliteit van 'ons volk' te vatten in taal, muziek. in pure eigenheid. ik vind mezelf terug, meer dan ooit. en meer dan ooit ben ik vastbesloten eens mijn eigen pure vlaamse eigenheid te laten uitbarsten.

"verlangen dat is maar een woord
maar als ge’t nie luid genoeg zegt wordt da niet gehoord
waarom denkt gij eigenlijk dakik altijd veel te vriendelijk ben
en dak de knopkes van mijn bloes altijd veel te ver openzet"

jackobond, verlangen

terug?

terug van weggeweest.



hoewel ik er nog niet helemaal zeker van ben...

dromerig stokje

ik vraag jou. jij vraagt mij. een aantal dingen. om kleine keizerin-droombeelden bloot te leggen. geheime titel. droomtitel. woorden die schoonheid in zich dragen. wat zal ik antwoorden? welke verbindingen zal mijn brein al zingend-klikkend maken terwijl ik eerst en vooral bedenk welke gestalte mijn werktitel heeft?

mijn werktitel?
in het leven ben ik nathalie, jonge chaotische vrouw, dochter, diep nadenkende stoutmoedige dwaas, klein meisje met zuurstokroze lolly, student journalistiek, verkoopster van luxekleding , euh, blogster.

mijn geheime titel?
geheimen zijn persoonlijke ontrafelde mysteries die in je lichaam liggen opgeslagen, wachtende op de juiste persoon om naar buiten te breken. voor elk van u zal ik een andere geheime titel hebben. mijn eigenste geheime benaming ligt besloten in de woorden die uit mij vloeien. ik zoek niet. ik vind.

mijn droomtitel?
ik droom van een leven vol rode rozen met doornen. ik droom van een leven als rozenkweekster, de natuur vormend met woorden. ik droom van een leven als woorddanseres.

ik droom van liefde. laat mij dan de liefde zijn. en de liefde mijn tegenpool.

ik geef mijn stokje, aan jou, tint.

ook aan jou, de woordenfee van bruis. maak er iets van jezelf van.

het genoegen van een treffend citaat

"geschiedenis is een destillaat van geruchten. de kunst van biografie is het arrangeren van een bevooroordeelde keuze uit halve waarheden. alles wat geschreven staat, is eigenlijk verzonnen. en fictie bestaat uit waarheden binnen een raamwerk van verdichtstels."

thomas carlyle (moest je niet in de bibliotheek raken, zijn schrijfsels vind je hier. voor bijkomende uitleg moet je de volledige edities raadplegen.)

geboren in het geheimzinnige schotland van eind 18de eeuw, goede vriend van edward irving, schrijver van werken over novalis, montesquieu en andere grote zielen. éénmaal ontdekt, laat deze man je niet meer los. elke schrijver zoekt naar zijn eigen diepste waarheden, gravend in gelijkgestemde zielen. uiteindelijk blijkt in de kern van elk menselijk bestaan dezelfde wijsheidsvlam te branden, te gloeien, te smeulen.