ik heb een blauwe plek op mijn schouder
daar, waar gij mij beet
in mijn zachte vlees terwijl ik wil
dat gij mij opeet
helemaal, van boven tot onder
proeft gij elk stukje huid
elke rilling die door mijn lichaam schiet
is een schone belofte dat gij mij morgen
nog meer aanbiedt
en overmorgen ook nog
wil ik dat gij mij bemint
dus bijt mij
merk mij
blijf bij mij
voor gij u bezint
"why can't i sleep with my eyes open?" ik zit op de bus richting stadscentrum. rufus wainwright zingt luidkeels in mijn oren. de muziek staat zo luid dat het bijna pijn doet aan mijn trommelvliezen, maar niets kan me deren. ik sta op het punt het refrein mee in te zetten wanneer ik vanuit mijn ooghoeken merk dat een oude man me een beetje vreemd zit aan te staren. ik slik mijn woorden in, mijn opborrelende lach ook en kijk dan maar grijnzend naar buiten. "why can't i sleep with my eyes open?"
ja, waarom niet? waarom moet ik überhaupt die nood aan slapen hebben? ik wil klaarwakker zijn, vierentwintig op vierentwintig uur. als je goed in je vel zit, komen woorden moeilijker. ik kan dat als perfect excuus gebruiken voor het geringe aantal verschenen blogposts van de afgelopen dagen. het is immers een waarheid die veel schrijvers naar voor brengen: in tijden van ongeluk graaf je diep in emoties, delf je bloedmooie woorden op uit duistere grotten vol glassplinters (voel het ongemak, de pijn, het verdriet). in tijden van vreugde slorpt het lijfelijke ervaren het esthetische woordgebruik op. de energie gaat naar het ten volle beleven van het geluk.
toch zijn niet alle schrijvers het hier mee eens. er zijn er zelfs die zo ver gaan dat ze pretentieus uitroepen: "een echte schrijver brengt ten allen tijde woordkunst voort." bullshit. tom barman zegt het zo: "de enige artiest die altijd op zijn best is, is de middelmatige." ik geef hem volmondig gelijk.
ondertussen heeft de buschauffeur zijn gsm opgenomen. hij lacht mooi, de jongeman. stiekem bestudeer ik hem en ik zie hoe hij verdiept is in het gesprek, hoewel zijn ogen geconcentreerd de weg in het oog houden. hij heeft zwart haar, een bruine huid, een leuke lach. een italiaan misschien? of een marokkaan? ik kan mensen van een andere origine niet zo goed uit elkaar houden. ik vind dat ook niet zo nodig. schone mensen/mensen met een uitstraling trekken altijd mijn aandacht. maar goed, ik dwaal af. zo zie je maar, als ik me lekker voel, begin ik nogal snel te lullen. (brigitte kaandorp is daar ook erg goed in. onwaarschijnlijk goed zelfs.) gedachten volgen elkaar vliegensvlug op, terwijl ik de wereld rondom me heel scherp zie, heel intens ervaar. juist omdat al het geluk in mijn lijf met grote handen graait naar meer. méér.
wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat mijn hoofd vol zit met verhalen. grote verhalen. kleine verhalen. het is één filmische chaos in mijn hoofd. heel veel beelden wriemelen kronkelend door elkaar, om voorrang strijdend. die beelden bevatten alle minuscule details die de wereld maken. ik droom mensen. ik droom hele boeken. het probleem is dat ik me te druk voel om te gaan zitten en de woorden te ordenen tot een samenhangend geheel. ik huppel, dwarrel als een vrolijk boomblad door de koude lucht, dans aan de bushalte (als het nog/al donker is en er niet te veel mensen over straat lopen) met rufus wainwright of ellen allien in mijn oren, afhankelijk van mijn stemming. want ik lach sowieso stralend deze dagen. maar de ene keer is mijn lach uitgelaten - ik leef/ik hou van u, van u en ook van u - en de andere keer is mijn lach zacht, stil genietend, voldaan zuchtend.
zo blij ben ik niet dat hij vertrekt. wel ben ik blij dat ik hem heb leren kennen. een persoon die mij vollediger heeft gemaakt/maakt.
en ik ben blij. omdat ik haar heb. en haar. want zij en zij zijn mijn geluk op deze aarde. meer dan ooit ben ik me bewust van mijn persoonlijke betekenis van vriendschap. en zij en zij zijn de verpersoonlijkingen van die waarheid die de mijne geworden is.
het is maar dat ge het weet.
en met deze werp ik alle 633 woorden in uw welgevormde schoot.
volgens rik hoor ik tegenwoordig bij de bloggende bv's. en daisy noemt me een racende keizerin (nog altijd gracieus, weliswaar).
de bwards doen heel wat stof opwaaien, ook in deze contreien. toen ik ontdekte dat ik op de 19de plaats sta, kreeg ik het even heel warm. potverdekke, hoe heb ik dat gelapt?
aan mij moet u het alleszins niet vragen. ik doe mijn ding, dat is alles. en dan nog in een lelijke blogspot. maar u hoort mij niet klagen. integendeel. ik stelde als hoofdprijs een interview in de vlaamse kwaliteitskranten voor. dan kennen ze mij daar ook ineens, dacht ik. u mag dus nog altijd stemmen. zeer graag zelfs.
update: aangezien er nog een tweede en derde plaats in te vullen valt, hier enkele mensjes die nog wat stemmen verdienen.
glowbutterfly: deze jonge vrouw komt steeds lieftalliger uit de hoek. ze schrijft eerlijk, mooi, gevat en kwetsbaar.
vuur: goed, beter, best! woorden zijn een verlengstuk van deze jongedame.
afvragingen: als we rik mogen geloven, mogen we vanalles verwachten de komende dagen. ook kleine keizerin brandt van nieuwsgierigheid.
tantieris: wij herkennen onszelf in elkaar. meer uitleg is bijgevolg onnodig.
soms zou ik mezelf wel eens willen bezig zien. ik zou mezelf willen zien schrijven. of ik wil mezelf lezen, voor de eerste keer. ik zou mezelf eens willen zien léven.
ik
ben
een
raadsel.
de mensen met het grootste bakkes zijn dikwijls diegenen met het minste zelfvertrouwen. soms durf ik mezelf hier onder catalogiseren. ik ben een stoere madam met een schoon gezichtje en veel praat. het zou niet de eerste keer zijn dat anderen mij zo beschrijven.
als ik dat hoor, word ik altijd even stil. ik kan me nooit herinneren dat ik er stoere praat heb uitgeslagen. en geheugenverlies? nee, zó veel drink ik niet.
het is zo dat ik geen stille ben. eigenlijk ben ik constant gevat in een bel van pure verwondering over de magie van het bestaan. mét al het geluk, mét al de zever. ik wil dat delen. met iedereen die rondom mij leeft. dus ik praat, ik lach, ik omhels, ik deel.
stoer? nooit van gehoord.
het is niet zo dat ik me wrokkig voel tegenover mensen die nog niet verder keken. ik voel me ook niet beledigd. eerder een tikje... verwonderd. afvragend. want wat ik het liefste wil, is écht zijn. en mijn écht zijn, wordt blijkbaar regelmatig écht anders geïnterpreteerd.
of is het omgekeerd? zijn mijn handelingen een uiting van een onbekende soort sociaal gedrag?
is elke mens een raadsel voor zichzelf?
soms zijn woorden erg gevaarlijk. zoals deze week. deze decemberdagen hebben een hoge risicofactor. ik had het al snel in de mot.
woorden zijn de uiterlijke vorm van wat er zich innerlijk afspeelt, maar dat niet alleen. het zijn de concretiseringen van vage gedachten, van ijle gevoelens. van zweverigheid, dromen, verbogen realiteit.
en concretiseringen jagen angst aan. soms.
daarom hou ik misschien zo van het abstracte. een aanwezige vorm, maar niet afgelijnd. een volledig gevoel, maar toch niet geëtiketteerd.
ach. ik ben een paradox.
ik wil definties, vastigheid. om te overleven.
maar ik wil ook voorbij de uitgerokken grenzen van de gevoelswereld. zwelgen in de vrijheid van de on-structuur.
het is slechts een schijnbare tegenspraak. want het ene is inherent aan het andere.
in mijn persoon.
mijn voeten zijn kletsnat, mijn sokken soppen in mijn witte botten en de blauwe jeans die ik draag heeft een vieze stadse modderrand. mijn donkerblonde haren plakken plat tegen mijn schedel en mijn ogen hangen half dicht van te weinig slaap.
ba. wat een dag. en het is nog geen elf uur, kan je nagaan.
ik heb me op deze druilerige donderdagochtend al van hot naar her gehaast. nieuwe weekendjobs in orde brengen, vergeten camera ophalen, grote mooie zwart-wit foto’s laten ontwikkelen. dat allemaal terwijl de regen neerplenst, de grijze hemel boven mij niet ophoudt met agressief haar waterlanders boven me uit te storten.
ik heb geen zin. ik heb geen zin. ik heb géén zin. niet om die 2000 woorden uit mijn pen te persen die haar creativiteit vannacht heeft achtergelaten in dromenland waar het zó veel beter vertoeven was. niet om die saaie les te volgen en kritiek te moeten aanhoren over een zin die twee regels te ver naar beneden staat of een woord dat verkeerd gekozen is. niet om die deadline te halen tegen morgenochtend. niet om sociaal te zijn, lief te doen of medeleven te tonen.
wat ik wil, is heerlijk languit op mijn bed gaan liggen, met een warm kersenpitkussen aan mijn arme koude voetjes. met de boekenspecial 06 van knack. met ‘amerika’ van martha mcphee, het meest overdonderende boek dat ik dit jaar heb gelezen. met een nieuwe afspraak in mijn agenda: nusch, theatervoorstelling van frank vercruyssen en judith davis.
maar nee. ik loop over de meir, glibberend en glijdend over natte straatstenen wanneer één of andere kerel me vanonder zijn paraplu enthousiast vraagt: "mevrouw, eet u smeerkaas?" bijna gil ik gefrustreerd: "nee!", maar het absurde van de situatie dringt net op tijd tot me door en ik schiet in de lach. terwijl míjn paraplu weggeblazen wordt door een hevige windvlaag, zucht ik eens diep. "komaan nathalie," spreek ik mezelf moed in. "nog even, en het is kerstvakantie…"
hoewel ik mij gaarne ver uit de belangstellingssfeer houd, ben ik uitermate vereerd mijzelf tegen te komen op de bwards-lijst.
met deze wil ik uiteraard jeroen in de bloemetjes zetten (als hij al niet verzuipt in de karrenvrachten met-liefde-gezonden bloemen). waar deze geweldige jongeman de tijd/het geduld/de goesting vandaan haalt, is mij een raadsel dat deze keer geen negatieve connotatie met zich meedraagt.
bij deze, mijn eeuwige dierbaren, moest u toevallig een minuutje tijd over hebben, en moest u vinden dat ik als woordkunstenares (het meeste van de tijd) voldoe aan uw criteria, dan bent u van harte uitgenodigd een stem uit te brengen op www.kleinekeizerin.blogspot.com.
mijn genegenheid tot u richtend,
kleine keizerin
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
’t is een onthulling
zoals je nog nooit hebt geweten
de waarheid van het hart als vulling
voor het gapende gat van eeuwen
de liefde is slechts toevallig
een keuze gedirigeerd door de tijd
voor je ’t weet ben je je principes afvallig
voor sommigen leidt dat tot haat en nijd
want wie wil er niet die belofte
het eeuwigdurende naïeve geloof
de ultieme hechtende gelofte
aan de hemel de mooiste regenboog
maar in ’t echt blijft er van de liefde niet veel over
en versplinteren sprookjeskastelen in de lucht
de kracht van ’t menselijk wezen is pover
eigenlijk is het leven één grote klucht
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
ik sta met beide voeten in de grap van het leven
en hoewel ik graag lach
doe ik niets anders dan streven
naar de sentimentele dromen van elke dag
ik droom van jou
en vroeger van vele anderen
over niets voel ik berouw
ik vraag me af wie dat ooit gaat veranderen
want een beslissend moment zal er komen
van dwalen, twijfelen en hopen kan je niet bestaan
de tijd zal altijd blijven stromen
en voor mij kiezen met in het oog een mooie traan
een traan van diep verdriet
voor alle wegen die worden afgesloten
de traan van geluk die iedereen ziet
omdat de liefde zijn weg zoekt, onverdroten
mijn lief
kom dichter
asjeblief, kom dichterbij
ik moet je iets vertellen
’t is alleen voor jou bestemd, van mij
wat een dilemma. lieve michael gooide me het sms-stokje toe en nu sta ik voor de keuze. neem ik het stokje aan of laat ik het links liggen?
om even heel eerlijk te zijn, zo'n stokjes zijn meestal niet aan mij besteed. stokjes stellen vragen en ik ben iemand die niet graag antwoord. of toch niet op mijn blog. hoewel de mist rond kleine keizerin soms pijnlijk dun wordt en er een glimp valt op te vangen van stil geluk, luidruchtige euforie of treurige eenzaamheid, hou ik het graag abstract. voel mijn emoties, want diezelfde emoties hebt u waarschijnlijk ook al eens gevoeld of zal u ongetwijfeld vroeg of laat ervaren, maar kén mij niet in al mijn eenvoudige dagelijksheid.
maar ach ja. stiekem vind ik het wel leuk in die mate deel uit te maken van blogland dat mensen me stokjes toewerpen. hier maakte ik er iets mooi van maar vorige keer vond ik de vragen echt te persoonlijk (sorry tantieris!) en liet ik het vragenlijstje vervagen in de tijd. deze keer krijgen jullie mij, open en bloot. (lachje)
nog een laatste ding voor ik mijn geheimen prijs geef. ik ken sms'jes een vrij hoge belangrijkheidsfactor toe. ik gebruik hen zeker ook voor praktische zaken, maar het gebeurt meermaals dat ik de beperkte woorden van een sms gebruik om een gevoel - zo mooi en teer mogelijk - samen te ballen. het zijn haast kleine geschenkjes. en uiteraard krijg ik ook graag kleine geschenkjes..
beste sms-stuurder, u weze gewaarschuwd.
even checken. wiens sms'jes wil graag onder mijn neus geduwd krijgen? deze leuke dames wil ik laten weten dat ze in mijn gedachten zijn, deze toffe madam mag er eens over peinzen en deze lieverd met de krullen in haar haar mag van mij ook kleur bekennen.
daar se. tevreden? wat een voyeurisme is dit toch eigenlijk. ik ben er nu al zeker van dat ik me volgende keer niet zo makkelijk zal laten overhalen. ik stel me de vraag of deze materie echt zo interessant is. misschien stof voor een stokje?
toch even dit tussendoortje.
het liedje 'ijsbeer' van jacko-bond is geselecteerd voor de demopoll van studio brussel.
(hiep hiep hoera!)
daarom zou ik aan u, mijn allerliefste lezer, allerliefst willen vragen of u eens wilt doorklikken naar de demopoll en allerliefst wilt stemmen voor 'ijsbeer'...
niet alleen omdat ik jackobond zo graag hoor , maar omdat zij wel écht goed zijn.
u erg erkentelijk zijnde,
kleine keizerin
de voorbije zeven dagen hebt u het zonder mijn woorden moeten stellen. ze waren er niet, de kleine keizerinwoorden. nathaliewoorden genoeg, maar die waren te persoonlijk, te concreet, niets verhullend en confronterend. soms is het nodig om even bij mezelf stil te staan. soms is het nodig om in mijn labyrint van reële verlangens, angsten en naïeve dromen te verdwalen om dan een uitweg te vinden. een rustplek, een kortstondige pauze die me naar mijn volgende levensdwalen leidt.
er is veel gebeurd in die vluchtige uren van vorig weekend en afgelopen week. eeuwig onbeantwoorde vragen als ‘wie ben ik?’, ‘wie wil ik zijn?’, ‘waar ben ik toe in staat?’, ‘waar sta ik in dit bedwelmende leven?’, ‘wat wil ik in de toekomst?’, ‘wat is bepaald, wat is met het met lot verbonden en wat is toevallig?’ kregen een stukje antwoord toebedeeld.
niet zomaar. op mijn eentje zeker? dat had u gedacht.
vorig weekend bracht ik twee intense dagen door op het ‘kies dan zelf’-weekend. een weekend voor jongeren (mensen met een jong hart). een weekend waarin je terugkeert naar je eigenste ik, jezelf opnieuw ontdekt, déélt met anderen, lacht, huilt en ervaart.
het was goed dat mee te maken. de onrust en chaos, inherent aan mijn persoontje, zijn voor even geordend. er is een structuur ontstaan in de verwarring waar ik zo trots op ben. ik ben een beetje gegroeid. ik heb ontdekt dat ik echt lief kan zijn voor anderen die het nog veel moeilijker hebben dan ik. misschien aarzelend lief, maar overtuigd. met volle medeleven en geconcentreerde aandacht. de verhalen van anderen hebben me stil gemaakt. met verwondering keek ik naar de kracht van samen beleven en even stapte ik uit de jachtigheid van dagelijkse verplichtingen om bij het zijn terecht te komen.
de te halen deadlines van een laatste jaar journalistiek eisten de laatste dagen dikwijls mijn aandacht op. toch heb ik tijd gemaakt om enkele mensen op te zoeken die speciaal voor me zijn. gewoon omdat ik het belangrijk vond hen te laten weten wat ze voor mij betekenen. de woorden die gezegd zijn en de warme omhelzingen hebben me een oprechte glimlach en glanzende ogen gegeven.
dus hier is kleine keizerin terug. nog altijd klein, maar toch een beetje groter.
ik wil dansen
dansen op lichte tonen die door mijn lichaam zweven
ik sluit mijn ogen
voel de beats bezit nemen van mijn hart
het zijn de enige momenten
de énige
dat ik alles vergeet
de wereld is slechts een waas
wanhoop vervlogen
liefde vervaagd
sommige nachten zijn voorbehouden
aan mezelf
aan mijn lichaam
het is een nood me af en toe over te leveren
aan de grillen van
huppelende donderbeats
slepende trillingen
het is
bevrijding
geef mij een nacht
vol uitzinnig bewegen
soepel glijden tussen lichamen
zoet zweet
zwiepende haren
het is
vrijheid
(of hoe ‘the knife’ door mijn bloedbanen zindert/door mij heen snijdt)
"de mens is een organisme." zeg je. "een chemische toevalligheid van de natuur. een chemische toevalligheid die moet overleven – en zich dus voortplant."
ik kijk raar op. "hoe bedoel je?" vraag ik. "de mens is een organisme dat moet overleven?" die eerste woorden van jou zijn in strijd met het hele denkwezen dat ik me heb eigen gemaakt – en dat ik van thuis heb meegekregen.
"en zingeving?" ik hou mijn hoofd een tikje schuin en wacht op een antwoord. dit vind ik leuk. filosofische gesprekken die de potentialiteit in zich dragen om onbegrijpelijke wartaal mét een boodschap te worden.
"zingeving is een hulpmiddel van het organisme om te overleven. het is perfect wetenschappelijk verklaarbaar. zingeving is een chemische reactie die ontstaat in de cellen van het organisme. de mens moet overleven, maar heeft twee soorten behoeftes: de lichamelijke en de geestelijke. de lichamelijke behoeftes worden vervuld door (lekker) eten, de geestelijke behoeftes door het geloof in liefde, een religie, een levensdoel. zingeving heet niet voor niets zin-geving. de mens, het organisme, geeft zelf zin. het wordt niet voor hem gedaan. het is een overlevingsmechanisme."
ik denk na. mijn brein is verwoed naar tegenargumenten aan het zoeken. ik noem mijzelf niet bepaald religieus. op mijn etiketje staat ‘christen’ omdat ik toevallig (of niet zo toevallig?) geboren ben in een katholiek gezin waar de traditie van doopsel en vormsel is gevolgd. maar voor mij zijn alle religies even goed. toch voel ik diep vanbinnen dat er een grotere kracht is. een intens licht (figuurlijk op te vatten) waarin leven ‘een moederschoot’ heeft.
de uitleg die deze jongeman geeft, klinkt echter te plausibel om te weerleggen. uiteindelijk is mijn gevoel vaag en ongrijpbaar. ik kan het niet halen tegen zijn simpele, toch briljante logica. "hoe vul jij je overlevingsmechanisme dan in?" probeer ik te achterhalen. ik moet toegeven dat ik geïntrigeerd ben door deze jongeman.
hij moet nadenken over mijn vraag. "ik heb geluk dat alles geworden is zoals het is." zegt hij na een stilte. "het leven is zalig, complex en toevallig. het leven is kijken naar alles en alles nooit helemaal begrijpen. het denkgenot is een belangrijke factor van het mechanisme. genieten een andere. vergeet nooit te genieten. als je stopt met genieten van het toevallige leven, hou je op te bestaan. je kwijnt weg want je geestelijke behoefte wordt niet voldaan. het is allemaal een mooie puzzel, perfect passend. god," besluit hij, "is een goeie jongen."
verbijsterd blijf ik achter. beweren dat zingeving een chemische reactie is, noodzakelijk om te overleven. en met overtuiging zeggen dat god een goeie jongen is.
misschien weet hij niet half hoeveel waarheid er zijn woorden schuilt.
ik vraag me soms af waarom ik zo intens leef. geeft de labiliteit van mijn persoon me de contrasten die nodig zijn voor het diepe ervaren van lichtheid en duisternis?
foto: guillaume carels
op vraag van dramoghe, een linkje naar haar site!
het was voor mij gelijk een manier om ook eens uit te zoeken tot welke 'groep' ik behoor. en ja hoor: with 16 links in the last 180 days, technorati places kleinekeizerin.blogspot.com in the middle authority group.
gnagna, altijd leuk om te weten.
aan mijn dierbaren,
enkele dagen geleden werd er mij bij drs. johan arendt happolati gevraagd waarom ik geen hoofdletters gebruik in mijn schrijfsels. ik verwees toen naar 'stijlbreuk', een stukje dat ik in april schreef om mijn standpunt duidelijk te maken over het gebruik van hoofdletters en de befaamde drie puntjes (...).
ik neem even een alinea over:
"dat ik niet van hoofdletters houd, was waarschijnlijk al opgevallen. ik vind ze meestal grof en lomp, een beetje extraordinair soms, alsof het grammaticaal van belang is dat elke eerste letter van een zin wordt benadrukt. het einde van een zin wordt aangegeven door een punt, een vraag- of een uitroepteken. waarom dan het begin van de volgende zin nog eens kenmerken door een grote letter? zin-loos.
het gebruik van een kapitaal is in mijn literaire wereld enkel toegestaan bij een woord dat ik in de belangstelling wil plaatsen."
aan deze eigenzinnigheid die mij graag typeert, is in die tijd niet overdreven veel aandacht geschonken. enkele reacties, een paar bedenkingen, maar het werd aanvaard. waarschijnlijk dachten de meesten: "ach, laat haar doen."
deze heer echter, en ook litje en mamacarla trokken een discussie op gang en even werd er serieus getwijfeld aan het aanvaardbare van mijn eigenzinnigheid. ik dacht dat we het eens waren geworden, maar blijkbaar bestaan er toch nog enkele hindernissen.
ik zal u vertellen, mijn besten, dat mijn weigering om hoofdletters te gebruiken al ontstond in de middelbare school. toen ging dat gepaard met het dragen van erg kleurrijke kleding, heel wijde broeken, felle wereldwinkeltruien en ongekamd haar. ik zocht in die periode manieren om de wereld te duidelijk te maken dat ik uniek was. ik was erg onzeker (die onzekerheid overvalt me nu nog geregeld, maar op termijn leer je met alles leven), maar in plaats van me te verstoppen in een eenzaam hoekje, liet ik overal mijn stem horen. omdat ik altijd een slimme leerling ben geweest en literatuur mijn grootste passie is, leerden de leerkrachten me heel snel kennen. waar een jong rebels meisje anders teruggefloten zou zijn, werd ik met open armen ontvangen. er werd geluisterd naar mijn ideeën, mijn meningen.
ik wist toen al dat ik later/in de toekomst iets met kunst wilde gaan doen. ik verwoordde het ooit in een opstel : "woorddanseres wil ik zijn. ik wil dansen op de kartelige randen van gevaarlijke woorden, balanceren aan de afgrond van verbijsterende zinnen."
en daar zit het nu juist. ik beschouw woordgebruik niet als iets vaststaand, ik beschouw woordgebruik en het vormgeven van een tekst als kunst, als een artistiek iets waar mee gespeeld kan worden, geïmproviseerd. ik ben die woorddanseres die woorden naar haar hand zet, kiest welk uitzicht ze hebben en een sfeer probeert mee te geven die uitzonderlijk en excentriek is.
de meesten onder jullie weten dat ik in mijn laatste jaar journalistiek zit. daar schrijf ik hopen reportages, verwerk ik interviews, vorm persberichten om tot degelijke nieuwsberichten et cetera. uiteraard gebruik ik daar correct en traditioneel nederlands, tot aan de hoofdletters toe. dus wees gerust, ik kan het (en zelfs nog niet zo heel erg slecht). maar hier in mijn ivoren toren bepaal ik hoe ik mijn kunst vorm geef.
zo onduidelijk is het trouwens volgens mij niet. het is een kwestie van gewoonte. aangezien mensen snel vastgeroest raken in gewoontes, kan ik begrijpen dat het even wennen is. maar nieuwigheden zijn niet altijd slecht. in dit geval ben ik van mening dat deze nieuwigheid, ontsproten aan mijn vreemde kronkels, enkel bijdraagt tot mijn persoonlijke stijl.
mijn allerliefste groeten,
kleine keizerin
een tijd geleden interviewde ik riet muylaert, de zangeres van jackobond. toen ik na enkele uren bij haar vertrok, was ik oprecht gelukkig. ik dacht die avond: "zij staat in het leven zoals ik in het leven wil staan. in de toekomst."
ik zoek nog een manier om het interview online te krijgen, het is zeker de moeite waard. het is een herkenbaar verhaal voor mensen die met kunst bezig zijn. met woord, zang, beeld, wat dan ook! het is het verhaal van een vrouw die gevochten heeft voor haar dromen en er zo enkele van in vervulling ziet gaan.
een citaat:
"ik zou heel graag idealistisch zijn, maar ik kan dat niet goed. in alles zie ik nostalgie. dat pakt mij en ik moet er over schrijven, het moet van mijn hart. ik wil wel optimistisch doen, maar er zit veel verlangen onder. een reëel verlangen. ik verlang naar al wat is en ervaar die dingen ook, maar de vergankelijkheid maakt dat het altijd weer een verlangen wordt."
en nog eentje (dit zei ze op het einde van het interview. het gaat over de nieuwe liedjes van jackobond, die een stuk vrolijker zijn dan de vorige):
"ik evolueer, jackobond evolueert. zolang er maar mensen in de zaal zitten die zich herkennen in mijn liedjes. dat is het belangrijkste. en dat ik kan blijven zingen natuurlijk. dat ik binnen een paar jaar zeg: "ik ben riet. riet van jackobond." en dat iedereen dan weet dat wij een gevestigde waarde in de nederlandstalige muziek zijn."
en ik ben er zeker van dat de mensen dat binnenkort gaan weten. ik ben er alvast helemaal weg van. rep u naar www.jackobond.be en luister naar de nummers die deel uitmaken van het project 'en ik wou nochtans niet over de liefde zingen'. rep u naar www.myspace.com/jackobond en verplicht uzelf te luisteren naar 'doe alsof ge thuis zijt'.
laat u maar betoveren en vergeet het nooit meer!
ik maakte die dag ook een reeks foto's van deze schone madam, hier enkele pareltjes, alstublief:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
"this morning, she wants to get straight to work without risking exposure to nelly's bargainings and grievances. it could be a good day; it needs to be treated carefully."
virginia woolf - the hours (michael cunningham)
it needs to be treated carefully.
het is een gevoel dat me kan overvallen. als ik wakker word, of op de bus zit, door de stad dwaal, lessen volg. plots voel ik de woorden zitten, krijgen ze een driedimensionale vorm. het wordt een levend verhaal dat zichzelf schept en exponentieel groter wordt. ik heb altijd een klein notitieboekje en een pen op zak. als de zinnen me bestormen, kribbel ik ze neer. ze moeten vastgehouden worden, fantasie is immers opgebouwd uit een uiterst ijle materie. als schrijfster moet je de momenten waarin woorden verschijnen met zorg behandelen. het is je kostbaarste bezit. de schat die je opdelft uit de grotten van je onderbewustzijn.
in september dit jaar heb ik voor de eerste keer met overtuiging in het hart kunnen zeggen: ik ben schrijfster. het is écht aanwezig, in mij. het is geen droom maar een reëel verlangen. een verlangen dat in de werkelijkheid gestalte krijgt.
het was halverwege september. de zon was warm en bezwangerde de lucht met gloeiende gouden vonkjes die onze huid bruin kleurde. ik was samen met een heel dierbaar persoontje op reis en ik kan u vertellen, de magie van onze week samen zal ik koesteren tot het einde mijner dagen. we droomden van praag, marrakech, porto en andere schone steden maar uiteindelijk belandden we - beiden met een veel te zware trekkersrugzak op onze tere meisjesruggen - in onze eigenste ardennen. een verslag van onze vakantie zal ik u onthouden, wat ik u wel wil meegeven is dat vriendschap (ja, verdomme) het meest essentiële onderdeel van het leven is (u hoort mij niet zeggen dat deze band boven een liefdesrelatie staat, per slot van rekening is het van het allergrootste belang dat u met uw partner een innige vriendschap opbouwt).
stel u voor: een klein tentje aan de oever van de lesse, badend in de namiddagzon. daarvoor een groot indisch laken met twee meisjes er op. het ene meisje ligt neer, haar ogen gesloten. ze heeft een sigaret in haar rechterhand en blaast de rook zachtjes uit. het andere meisje zit naast haar. ze leest voor uit een boekje (mieke maaike van boon is u wel bekend, neem ik aan?). kabbelend water en ritselende bladeren op de achtergrond.
daarna, een flesje wijn. de twee meisjes praten met elkaar. over hun leven. hoe ze geworden zijn wie ze zijn. wat in de toekomst ligt. hun dromen en wat realistisch is. ze geven elkaar vertrouwen en hoop.
ik heb een boekje op zak
met daarin geschreven
de mooiste momenten van mijn leven
opgeteld bij elkaar
(als relikwieën op een altaar)
is het geluk de som van deze dingen
en zo kom ik bij u liefde bedingen
want het is nu of nooit
binnenkort ben ik mijn boekje kwijt
ge verliest altijd wat u ’t dierbaarste is
dat is een bewezen feit
dus sta ik voor u deur
hoewel ik eigenlijk niets wil
maar please, staat daar niet zo stil
ik vond een cubaanse cent, een oude
toen ik door ’t stad strompelde, in de koude
in de motregen liep ik terwijl ik aan u dacht
aan u schone lijf, u stem en u lach
luistert naar mij
ik heb u iets te vertellen
er is een beest mij aan het kwellen
dat beest heet verlangen
‘t blijft boven mijn hoofd hangen
zwierend aan de levensboom
nee, ’t is allemaal deel van een droom
eigenlijk bestaat gij niet helemaal
of laat ik dat toch niet toe
maar soms wordt mijn bescherming moe
is mijn schild slechts vel over been
zo dringt ge door de muren heen
ik word zwak, zo zwak als mijn vlees
en ik schreeuw om jou, ik schreeuw mij hees
de keuze is niet aan jou en niet aan mij
er is geen pad dat te volgen valt
laat ons zoet verdwalen in de mist
tot de tijd boven ons samenbalt
want dat gebeurt
binnenkort ben ik mijn boekje kwijt
ge verliest altijd wat u ’t dierbaarste is
dat is slechts levenswijsheid
de twee laatste stukjes vormen samen een tweeluik. ik had ze graag naast elkaar gezet, zodat het contrast tussen zwijg en spreek nog duidelijker was geweest.
ik wil hier graag nog even bij vermelden dat ik mijzelf artistieke vrijheid gun in de teksten die ik neerpen. mijn leven is mijn inspiratiebron, maar het is op geen enkele manier de bedoeling dat ik iemand kwets met mijn woorden. de situaties die ik beschrijf zullen nooit letterlijk uit het leven gegrepen zijn omdat ik probeer de emoties universeel te maken.
toch kan ik begrijpen dat sommige stukken verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. ik beloof in de toekomst mijn best te doen daar meer rekening mee te houden.
spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan
ik kom naar u toe
ik kom het zwijgen verbreken
’t zal nooit meer worden zoals het was
maar laten we dat even vergeten
de tijd is voortgegaan
ik heb mijn wereld te huur gezet
al het goede was vervaagd
misschien heb ik op het verkeerde gewed
want natuurlijk mis ik u
liefde is niet zo snel verdwenen
maar toen ik begon in te storten
nam ik gelijk de benen
spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan
ik rende/nog nooit heb ik zo hard gerend
buiten adem bleef ik in duisternis zitten
tranen verwerden tot wrok en woede
het laatste vocht kwam de duivel oplikken
in de volle pijn van het verlies
heb ik geprobeerd u te haten
u slechter te maken dan ge zijt
omdat ik mij weer in de steek voelde gelaten
spijt is er altijd geweest
ook al komt het uitgesprokene te laat
toch moogt ge gerust weten
dat gij mij helemaal niet koud laat
spreek
spreek gij lieve
want ik heb u onrecht aangedaan
ik was verblind door verlangen
ge hoeft daar niet te blijven staan
zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan
eerlijk is eerlijk
ge zag mij niet meer staan
terwijl ik slapen wilde naast u
met slechts uw liefde aan
nog voor wij elkaar liefhadden
wist gij dat ik de juiste niet was
toch hebt gij mij aangeraakt
vertrouwen is van glas
ge hebt het glas gebroken
en twee dingen fout gedefinieerd
liefde en vriendschap zijn niet 't zelfde
dat heb ik nu wel geleerd
zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan
wij hebben dingen verkeerd gedaan
spijt komt altijd te laat
maar ge had duidelijker moeten zijn
dat had u ook gebaat
want nu zijt ge beide kwijt
mijn liefde en mijn vriendschap
ge spreekt verbitterd dat vrienden dit niet doen
troost u, het was voor mij ook een klap
dus zwijg
zwijg gewoon
gij richt alleen maar schade aan
neemt ge dan zo graag wraak?
wat doet ge mij toch aan
aaah. boekenbeurs 2006 is weeral voorbij. maar ze gaat dan toch de geschiedenis in als de boekenbeurs waar ik me het meeste geamuseerd heb.
gewapend met professionele apparatuur gingen daisy en ik op jacht naar de tofste namen om onze reportage mee te vullen. toegegeven, het geeft een kick om rond te lopen met een digitale reflexcamera én solid state. je duwt gewoon iedereen die grote microfoon onder zijn neus en vraagt eens poeslief of je enkele vraagjes mag stellen. tel daar de lieve *ster*oogjes van daisy en mijn zwoele glimlach bij op en - klaar is kees!
bart moeyaert was de liefste van allemaal, stefanie planckaert (ze heeft zelfs geen eigen website) kwam helaas een beetje dom over (ach ja) en patrick lagrou is absoluut één van de sympathiekste jeugdboekenschrijvers (met de leukste site).
jouw afwezigheid is door me heen gegaan
als een draad door een naald.
alles wat ik doe, is met die kleur gestikt.
w.s. merwin
ik beschouw dit plekje op internet - mijn ivoren toren - steeds meer als een ruimte waarin ik mijn gedachtekronkels, hersenspinsels en levendige beelden kwijt kan.
het droppen gebeurt noodzakelijkerwijs, anders druipen de creaties uit mijn brein en tasten ze de functies aan waardoor ik dagelijks normaal kan functioneren. (begrijp mij)
het is niet zo dat ik verslaafd ben aan bloggen op zich. ik ben meer een woordverslaafde. graag had ik een plekje gehad in de stad - mijn stad, de scheldestad, A. een grote muur, een piepklein pleintje waarop ik me kan uitleven met tekst, natte verf op een verweerde muur, een ruwe schildering, een zeggend beeld. mensen die zich voorbij haasten, stelen een enkel woord waar ze even mee op stap gaan. een eenzame wandelaar blijft hangen bij een paar herkenbare zinnen. zijn hondje snuift de geur van dromen op. een jong koppel draalt bij de woorden over liefde. een kwaad meisje voelt zich getroost omdat ze niet de enige teleurgestelde is.
en plekje in de stad... ja, dat zou ik pas mooi vinden.
"kom, we wandelen even langs het kleine keizerin-pleintje."
hoe heet de kleur van zwarte koffie met romige melk?
niet alleen de kleur van koffie verandert als je er melk bij doet. ook de structuur van het warme vocht wisselt. zwarte koffie is glazen vloeibaarheid, glanzend en diep. ze glijdt glad langs de wanden van je tas.
koffie met melk is troebel, ondoorzichtig. kabbelend likt ze de randen, de sierlijke gratie van zwart goud vergetend.
toeval wil dat mijn ogen dichtvallen
dat mijn gedachten slechts wazige schimmen meer zijn
toeval wil dat een liedje me aan jou doet denken
toeval wil dat ik aan jou moet denken
toeval moesten ze afschaffen
het doet je struikelen en vallen
verwondt je huid
en scheurt je aan flarden
toeval wil dat ik van jou geen genoeg kan krijgen
gij daar
kruipt niet weg in dat donker hoekske
lieve kleine
ik beloof u graag te mogen
ook al is het onmogelijke niet bindend
de mens is nu eenmaal tweeslachtig van geest
aan mijn liefste.
aan mijn liefste wensbeeld
mijn liefste verlangen
mijn liefste ik en mijn liefste gij.
ik verdwijn.
ik ga weg.
ik verijl.
ik vertrek helemaal naar nergens,
mijn liefste,
om gij en niemand te hoeven zien.
ik neem alleen mezelf mee, mezelf en alle verroeste pijnen, half verkauwd leed en te oud zeer.
ik neem alleen mijzelf mee, en een beetje te veel van jou.
opfikken ga ik al dat brandhout doen. een reuzevuur, met likkende rode vlammen en een kern van brullende kwaadheid. op de smeulende resten van wat was, zal ik bevrijd stampen.
kijkend naar de assen van wat was, zal ik intens hopen dat het vuur mij heeft geblust.
en zodoende zit ik de komende week in de ardennen.
waarom, ooh waarom ben ik zo verrekte ambitieus en toch zo niet-te-geloven lui?
deze combinatie nekt me, wringt mijn leven uit, achtervolgt me alsof ik een geniepige dief ben die een stukje universum stal.
"girl, you are to me
all that a woman should be"
atlantic starr - always
het moet toch heerlijk voelen zo'n vrouw te zijn.
gisteren was het veertien jaar geleden dat mijn broertje gestorven is. het is elk jaar vreemder om te beseffen dat ik nog een broer en een zus zou hebben kunnen rondlopen hier in huis. elk jaar polijsten de herinneringen zich meer en meer. ze worden rond als een glazen bol, glanzend - en doorzichtig.
een stuk toekomst is fel afgekapt, mogelijke levensdingen verloren hun potentialiteit. het is een blinde afwezigheid. ze is er. maar je ziet ze niet. en soms verbeelden ze zich plots op een brute manier, zoals gisteren..
het meisje zit aan de tafel, haar hoofd rustend op de palm van haar hand. ze staart voor zich uit, haar ogen glazig, een wereld spiegelend ver van hier. verzonken in haar eigenste zeeën van beleving tikt ze met haar nagels op het tafelblad, haar adem vermoeid uitzuchtend.
een jongen komt binnen en ziet haar donkere silhouet, scherp afgetekend tegen de grote zonverlichte ramen. voor hij het weet, staat hij voor haar tafel. dan aarzelt hij. met schorre stem en iets te luid dan zijn bedoeling was, zegt hij: "hey!"
het meisje schrikt op, een roze blos schiet naar haar wangen. haar lippen trillen een beetje als de korte harde klank van "hey" uit haar mond schiet. de jongen schuift met een schrapend geluid de stoel met ijzeren poten van onder de tafel en gaat zitten.
"hoe gaat ' t?"
zij weet niets te antwoorden. met een ruk is ze terug in haar lijfelijkheid beland en haar woorden zijn een tel vervaagd. langzaam spreekt ze zacht: "je bent nogal abrupt mijn wereld binnengevallen met die vraag. ik moet er even over nadenken..."
het meisje zwijgt.
daarnet kreeg ik even de schrik van mijn leven. ik probeerde 'kleine keizerin' te openen en het lukte niet... een brok ellende stuwde zich omhoog langs mijn slokdarm om net niet tot ontploffing te komen in mijn keel. ik werd er zelfs een beetje misselijk van, visioenen van een gehackte blog bewogen zich voor mijn geestesoog en "néé !" gilde mijn geest. "verdomme." mompelde ik, naarstig proberende kalm te blijven. maar na ongeveer vijf minuten waren die mompelende decibels echter ferm de hoogte ingeschoten.
u moet weten, ik heb geen back-ups. en natuurlijk heb ik de stukjes tekst die me nogal nauw aan het hart liggen (zoals the path of excess leads to the tower of wisdom, duistere droom of
something i don't understand) al vereeuwigd, glanzend zwarte inkt op glad wit papier. maar toch, het is het idee dat telt, niet waar? net nu ik eindelijk de tijd heb genomen om zo'n teller op mijn blog te plaatsen, ik een idee begin te krijgen van het aantal bezoekers per dag (wat erg goed blijkt mee te vallen, daarvoor dank) en ik op die manier al enkele fijne blogcollega's heb ontdekt (zoals bijvoorbeeld jwl, indigo, prinses prieeltje en omdat ik van me hou), zou alles in het honderd lopen, in het water vallen, verbranden, versnipperen, verkolen, vergassen, verwelken, verkommeren, verdrogen en vergaan.
misschien wil buurtgenoot michael me het hele principe eens uitleggen? met euh, een kan bangelijke als gezelschap?
omdat tijd nu eenmaal gevuld moet worden, zoekt de mens zich allerlei bezigheden die passen in hun profiel. want naast op gepasten tijde een taske koffie, dagelijkse beslommeringen, de nieuwste sensaties op tv en een warm bed dat u 's avonds opwacht (dan nog liefst met een ander warm lijf), zijn er uiteraard een aantal dingen waar u niet aan ontkomen mag. hier alvast de eerste drie van mijn lijstje:
als je vanuit de verte naar me kijkt, verijs ik even. niemand ziet het. maar mijn ogen sperren zich open, een lichte schrikreactie. mijn handen zweven in de lucht, bevroren in het verleden.
hard en ongenaakbaar wil ik zijn.
ondoordringbaar.
ik wil zeggen:
je weet toch wel
jij die niets meer betekent
je beheerst nog mijn stemmingen
maar niet meer mijn hart
je kans is verkeken
je hebt ze te laat gegrepen
ik sta te bibberen in de kou
maar ik begin opnieuw
en zonder jou
ik draai me om.
kijk niet naar mij.
het overvalt me weer, zo plots.
ik wil je zien. terug bij je zijn.
alle woorden uitwissen die tussen ons zijn gezegd.
jouw verleden vergeten.
het mijne in nietszeggende stukjes breken.
maar de grens is bereikt
en schandelijk overschreden
ik heb te veel tol betaald
de liefde is overleden.
ik ben geboren in een boek
gebundeld tot mijn leven
maar ik zie enkel witte bladen
ik sta te beven
waar zijn de woorden
waar zijn mijn verhalen
altijd opnieuw
kan ik alleen maar verdwalen
een leegte
uitgestrekt zover als jij bent
toch hoopvol niets omarmend
ik was nooit verwend
een nieuwe witte pagina
ik durf niet te schrijven
het hangt vormeloos in de lucht
je gaat me beklijven
ik ben een dwaas
die leeft van idealen
ik ben een dwaas
die leeft in het oog van de storm
de kwellingen/dromen van mijn ziel
ontsluieren zich telkens
tot nieuwe onwaarschijnlijkheden
er zit een slang onder mijn huid
zij vernieuwt mijn leven
op bizarre kruispunten
altijd opnieuw
reïncarneer ik
in mezelf
klop maar op de deur
die de mijne is
als jij het bent
zal ik opendoen
ik wil stoppen met denken. en ook zou ik graag even stoppen met voelen. het moet een hele geruststelling zijn je hele lijf te laten wegzinken in een kortstondig moment van zoete vergetelheid.
vertrouwen is een woord dat zijn betekenis ergens heeft laten slingeren. nu kijkt ie over z'n schouder en vraagt zich af waar 'm die heeft gelaten. hoe kon hij toch zo slordig zijn?
altijd te laat. of te vroeg, maar dan te weinig zeggend.
de enigste manier om te ontkomen aan verwoesting is een persoonlijke uitputtingsslag. elke dag, elke nacht, elke minieme seconde volproppen met dingen die je altijd hebt willen doen, maar waar je nooit de moed voor had. alleen zo creëer je een behoefte aan slaap, de noodzaak om weg te glijden in een grillig dromenland vol absurde dwaasheden.
we gaan naar dezelfde dingen
café's, optredens in't stad
ik kom u overal en altijd tegen
diep vanbinnen ben ik het strontzat
doe toch eens een beetje moeite
om er deftig uit te zien
ni voor u bedrogen lelijk lief
maar voor u vergeten eerste vriendin
goddeloos
dat zijt ge
met uw brede lach en
de schittering in uw ogen
verleid
hebt ge mij
met uw aanrakingen
zonder mededogen
verlaten
hebt ge mij
met al uw liefde
hebt ge tegen mij gelogen
lang geleden is het nu
en een mens moet vergeten
maar u zien is weer verdriet
ge hebt u in mij vastgebeten
hier, op het eindeloze groene grasveld van mijn abstracte dromen, pluk ik bloemen. soms ééntje, een kostbaar stuk natuur met een ontelbaar aantal zoete tere blaadjes. soms heb ik nood aan een boeket. ik dwaal rond, over de heuvels, door de dalen. volg mijn hart, volg de geur van mijn dromen, volg de kleuren van het pad waar mijn geest mee geplaveid is.
ik leef van te léven, ik leef van verlangen, van eenzaam samen zijn. ik probeer doelloosheid een doel te geven en stort in als dat niet lukt. mijn hart voelt te groot aan, het pulseert emoties rond in mijn lichaam, scheidt een aura van kwetsbaarheid af in mijn nabije omgeving.
het tintelt in me. vandaag heeft verdwalen een doel. vandaag weet ik een beetje wat ik wil.
morgen zal het weg zijn.
en overmorgen - zal zwerven misschien een juiste richting aangeven.
na deze zomer mira herontdekt te hebben die me zot maakte met haar 'parasiet', en an piérle aanschouwd te hebben op de gentse feesten die me geheel overdonderde met het vuur in haar stem, woorden en muziek, is het nu de buurt aan riet muylaert van jackobond om me te betoveren.
de laatste tijd begint het respect en de bewondering voor de vlaamse kunst te groeien in mij, te groeien. ik zag steve + sky samen met kleine fee aan de schelde, ik herinnerde me het pareltje anyway the wind blows. ik las tom lanoye, negeerde zijn tot oprisping wekkende vieze scènes en liet me meevoeren door de ijzersterke opeenstapeling van in elkaar passende woorden en emoties. ik verslond peter verhelst, droomde weg op de ijle woordenwolk.
het zijn slechts enkele voorbeelden, maar de kleine dingen zetten me aan het denken. de typisch vlaamse manier van woordgebruik. de gevangenis van het nederlands die opengebroken wordt door de subtiele veranderingen in zinsstructuren, hier het benadrukken van de eenvoud van de zin, daar een bombastische overvloed aan eloquente volzinnen. de vlaamse artiest weet de mentaliteit van 'ons volk' te vatten in taal, muziek. in pure eigenheid. ik vind mezelf terug, meer dan ooit. en meer dan ooit ben ik vastbesloten eens mijn eigen pure vlaamse eigenheid te laten uitbarsten.
"verlangen dat is maar een woord
maar als ge’t nie luid genoeg zegt wordt da niet gehoord
waarom denkt gij eigenlijk dakik altijd veel te vriendelijk ben
en dak de knopkes van mijn bloes altijd veel te ver openzet"
jackobond, verlangen
al een tijdje was ik zoek naar sonnet 65 van shakespeare. enkele jaren geleden leefde ik tijdens een examenperiode heel intens met dit sonnet samen. ik sliep er zelfs mee, ten einde het volledig tot me te laten doordringen. de geraffineerde schoonheid van de woorden is me altijd bijgebleven en éénmaal teruggevonden, wil ik het u, mijn beste lezer, niet onthouden.
en wat is dat met dat anonymous-reactie-gedoe op mijn blog? ik ben het beu! maar gezien mijn geringe kennis van dit soort zaken, doe ik beroep op kenners?...
ik verdrink in de dagen. ik lach/huil me een wolken-breuk. ik heb nieuwe schoenen. ze knellen.
mijn hoofd ook.
het regent buiten. het regent niet zomaar - dikke druppels plensen op de koepel, vullen de stilte in deze grote ruimte. het weer lijkt wel afgestemd op mijn gemoed. augustus wordt een sombere maand. 
